𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

Murders

- 𝘢𝘭𝘭 𝘧𝘰𝘳 𝘯𝘰𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘭,
𝘢𝘭𝘭 𝘧𝘰𝘳 𝘯𝘰𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘵 𝘢𝘭𝘭 -

Het is enkele dagen later. Het gaat beter, soort van. Er is nog steeds niet schokkender nieuws. Als we Moody moeten geloven krijgen we uiterlijk volgende week te horen wat er aan de hand is. Ik verwacht niet veel goeds, maar de kans is nog aanwezig, dat is tenminste wat ik mezelf probeer wijs te maken.

Andrew had wel gelijk, sigaretten helpen me te kalmeren, ik gebruik nu dus ook dagelijks. Remus wilt dat ik ermee stop, maar ik luister niet naar hem. De sigaretten en de drank zorgen ervoor dat ik me beter voel. Het is allemaal schijn werk, maar zolang het helpt boeit het me niet.

Ik zit aan de eettafel, in mijn ene hand een lepel waarmee in mijn pap opeet, in de andere de daily prophet.

'Hier staat het.' zeg ik. Remus kijkt op en ik begin het artikel voor te lezen.

Nieuwe aanvallen
Na even een wat stille weekje met maar een aantal vermissingen kunnen we aangeven dat you-know-who weer volop bezig is. Zo waren er deze week 96 vermissingen, waarvan er tot nu toe al 87 als vermoord verklaard zijn. Nog steeds zijn we opzoek naar de andere personen die nog kans hebben om te leven.

Ik kijk Remus aan.
'En ze hebben de wekelijkse lijst erbij.' Ik kijk weer naar het artikel en begin weer hardop op te lezen.

Lijst van vermissingen (deze week):
- Steven Annes
- Emmy Bright
- Zacharias Dainen
- Ruud Dainen
- Alyssa Dainen
- Maria Henderson
- Lyall Lupin
- Hope Lupin
- Gertrude Meadowes
- Alfred Meadowes
- Eliot Ofsten
- Lydia Ofsten
- Sonja Ofsten
- Roger Postma
- Ward Postma
- Filly Postma
- Sydney Smith
- Amelia Smith
- Grant Schmitz

Indien u iets over deze verdwijningen weet, laat het dan alstublieft weten aan de Daily Prophet in London.
Samen zorgen we voor een beter en veiliger bestaan!

'Dat is het.' zeg ik en ik gooi de krant aan de kant. Remus neemt een sip van zijn thee.

'Ik vraag me af of ze pijn lijden nu...' zegt hij dan. 'Of leden.'
Ik kijk hem betreurd aan.

'Remus...' fluister ik.

'Ik weet het, we moeten er niet over nadenken.'

'We- we komen er wel doorheen.' zeg ik. 'In ieder geval, als we samen blijven.'

Het is moeilijk om mezelf sterk te houden, maar het gaat steeds beter. Het is moeilijk om te doen alsof alles oké is. Het is moeilijk om met de situatie om te gaan, maar we moeten er nu eenmaal mee omgaan. Het is niet anders.

                         * * *

'Ben je zenuwachtig, Reem?' vraag ik als ik naast hem kom te zitten. We zitten op de bank in de woonkamer, wachtend op het nieuws over onze ouders.

'Wat denk je zelf?' antwoordt hij.

Ja, dus. Natuurlijk is het zo. Het verdriet is gezakt, maar niet weg. En aangezien de aurors niks weg konden geven over wat er aan de hand was, is het wel logisch wat er aan de hand is.

Het is even stil. Een ongemakkelijke en best wel pijnlijke stilte heerst. Ik ben bang voor wat er gaat komen. Het is gewoon vreselijk.

'Hoe laat zouden ze komen?' vraagt Remus. Hij ziet er nerveus uit.

'1 uur.' antwoord ik en ik kijk op mijn horloge. 'Over een uur dus.'

mijn hart klopt harder dan normaal, het is ook niet niks om straks te horen krijgen of je ouders vermoord zijn.

Trillend wachten we op de bank, terwijl de minuten voorbij tikken. Het getik van de klok maakt me alleen maar nog zenuwachtiger.

Na een tijdje wachten kijk ik op de klok die aan de muur hangt, tien minuten moeten we nog wachten. Remus is naar boven gegaan, zich voor te bereiden voor zometeen. Lichamelijk en geestelijk. De zenuwen lopen nu hoger dan dat ik me zou kunnen voorstellen.

Vijf minuten...
Ik denk het antwoordt wel te weten, maar natuurlijk hoop ik dat het het andere is. Ik denk terug aan alle momenten met m'n ouders van vroeger.

Het is klokslag 13:00. Niemand te bekennen. Er is geen auror. Ik loop rondjes door de woonkamer. Te ijsberen. Remus zit weer naast me op de bank, mij hij is heel stil.

'Ze zijn gewoon laat.' zegt ik, mezelf te overtuigen.

'Of ze komen niet.' antwoordt Remus.

De bel gaat.

Ik ren zowat de hal binnen en sla de deur open. Ik sta oog in oog met dé Alastor Moody.

'Goedemiddag.' zegt hij en loopt langs me maar binnen. Blijkbaar hoef je tegenwoordig niet toestemming te geven of mensen naar binnen mogen komen. Hij loopt straal langs me en stapt de woonkamer binnen, ik loop verbaasd achter hem aan.

Ik bied hem wat te drinken aan, wat hij afwijst. Hij is in een haast, dat is duidelijk aan hem te merken. Ik ga weer op de bank naast Remus zitten.

Moody gaat op de stoel tegenover ons zitten en geeft ons een aparte blik, ik weet niet precies of het een blik uit medelijden is of niet.

'Jullie weten natuurlijk waarom ik hier ben..' zegt hij dan, waarop wij knikken. 'Ik kan wel een lang verhaal gaan op zetten, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Ik zal het maar gewoon kort zeggen. Jullie ouders zijn inderdaad zoals verwacht vermoord.' antwoordt hij. Het is echt iets voor Moody om geen sympathie te tonen tegenover anderen, maar hij heeft eigenlijk wel gelijk, je kan wel een heel verhaal verzinnen, maar het nieuws veranderd toch niet.

Zonder dat ik het wil stromen de tranen over mijn wangen heen, voor de honderdste keer deze afgelopen twee weken. Ik had het wel verwacht, maar het is toch iets waarvan je nooit had gewild dat het zou gebeuren.

'Is er bewijs dat ze wel dergelijk zijn vermoord?' vraagt Remus en zijn stem klinkt gebroken.

'Helaas van wel, ja. Ons team is verder op onderzoek gegaan en we hebben een death eater kunnen vangen en ondervragen. Hij was erbij toen jullie ouders vermoord werden. Echter, toen we hem verder wilde ondervragen over andere betrokkenen, verdwijnselde hij. Dom, het team heeft natuurlijk op hun donder gekregen, een death eater laten ontsnappen kan natuurlijk niet.'

Er zit een brok in mijn keel, waardoor het gewoon onmogelijk is om ook maar iets te zeggen, hoe hebben ze zo dom kunnen zijn hem te laten ontsnappen.

Ik wil vragen wie de Death eater was, maar er komt geen geluid uit m'n keel. Ik ben sprakeloos.

'Als er geen andere vragen meer zijn en dat gezegd te hebben, ga ik maar weer, ik heb het namelijk druk.' zegt Moody en hij staat op.

Ik begeleid hem nog naar de voordeur en vanaf daar verdwijnseld hij. Ik ga op het trappertje voor de voordeur zitten. Ik knijp mijn ogen dicht.