𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

45 - Regulus' Return

Bij het feestmaal is Regulus ook nergens te bekennen, ik kijk overal om me heen, mijn ogen glijden over de Slytherin tafel, maar nog steeds zie ik de Slytherin jongen nergens, waardoor ik me toch wel zorgen begin te maken.

Verschillende redenen spoken door mijn hoofd, waar het niet bepaald beter op wordt. Wat als zijn moeder erachter is gekomen dat Regulus en ik samen zijn? Wat als hij naar een andere school is overgeplaatst? Wat als hij huisarrest heeft? En de ergste van allemaal... wat als hij dood is? De laatste lijkt me zeer onwaarschijnlijk, aangezien ik het dan waarschijnlijk wel had geweten, en dan had Sirius het ook wel geweten, Sirius is immers toch Regulus' broer.

Met een slecht gevoel kijk ik naar de nieuwe groep eerstejaars die gesorteerd wordt. Ze staan met knikkende knietjes te wachten. Ze zijn zo klein en angstig. Ik vraag me af of ze weten wat er te wachten staat. Ik vraag me af of ze afweten van de oorlog die bezig is. Ik kan me niet voorstellen of het mogelijk is dat over een paar jaar, of binnenkort al, misschien wel één van die kleine studenten er niet meer is. Dat één van die studenten hun leven moet geven voor een beter wereld. Ik duw de gedachten van me af en probeer me te concentreren op de sorteer ceremonie. Een aantal van de eerstejaars worden er in Gryffindor gesorteerd.

Als iedereen gesorteerd is, en Dumbledore zijn speech af heeft, sluipt iemand de zaal in. Niet veel kinderen blijken het op te merken, aangezien ze druk aan het kletsen en eten zijn. Het is een knappe meisje, ze heeft een donkere huidskleur, wat net een donkerdere tint dan Mary's is, ze heeft lang haar in braids zitten en haar bruine - bijna zwarte - ogen schieten door de zaal heen. Ze komt me vaag bekent voor. Ik tik Lily met mijn elleboog aan en ik knik richting het meisje. Lily kijkt naar het meisje.

'Is dat de nieuwe denk je?' vraagt ze.
Marlene had ons verteld dat er een nieuw meisje in onze klas zei komen. Ik knik.

Marlene grijnst.
'Ik zei het toch.' zegt ze. Het meisje loopt verder de zaal in. Ze draagt een Slytherin gewaad. Ze loopt naar de kinderen aan de Slytherin tafel.

* * *

De eerstvolgende week is Regulus ook nergens te bekennen, maar de lessen gaan gewoon door.

De eerste paar huiswerk is opgegeven en ik zit met Mary, Marlene, Lily en de jongens in de bibliotheek, ons huiswerk te maken. Alhoewel ik denk dat de jongens meer aan het kletsen zijn dan echt huiswerk maken.

'Psst, daar heb je haar!' fluistert Marlene en ze knikt richting een meisje van Slytherin, ze heeft braids in. Zonder nog een woord met ons te overleggen begint Mary naar haar te roepen,

'Hey!' zegt Mary als het meisje binnen geluidsbereik is. 'Je kan hier komen zitten.'

Het meisje glimlacht en gaat naast Mary zitten. Haar blik veranderd als ze mij ziet, ze blijft me aanstaren.

'Ik ben Mary.' stelt Mary zichzelf voor. 'Dit zijn Lily Evans, Marlene McKinnon en Selene Lupin.'
Mary wijst ons één voor één aan.

'Leuk jullie te ontmoeten.' zegt het meisje. 'Ik ben Dorcas, Dorcas Meadowes.'

Haar naam klinkt bekend in mijn oren, maar ik weet niet waarvan.

'Is het waar dat je instroomt in het zevende?' vraagt Marlene, zowel gelijk.

'Zevende?' vraagt Meadowes verbaasd. 'Nee, ik stroom in in de zesde.' antwoordt ze.
Ik kijk Marlene aan, die mij verbaasd terug staart. 'Zijn jullie zevende jaars dan?' vraagt Meadowes aan ons.

'Eh, ja.' antwoordt Lily.

'Ziet ernaar uit dat Marls niet altijd gelijk heeft.' grijns ik.

'Oh shut up.' bijt Marlene toe. Ze richt zich tot Meadowes, 'in ieder geval, welkom bij Hogwarts. Je gaat het hier vast naar je zin krijgen.'

'Ik hoop het, mijn vorige school was namelijk niet bepaald de beste.' zegt ze met een zucht.

'Op welke school zat je?'

'Beauxbatons Academy in Frankrijk.' antwoord Meadowes en opeens schiet het me te binnen.
De meiden kijken mij aan.

'Ik wist het!' zeg ik. Dorcas kijkt me aan. 'Jij zat in Ombrelune, toch?' vraag ik opgewekt.

De jongens, die net nog in hun eigen gesprek waren beginnen nu ook mee te luisteren.

Dorcas knikt.
'Een mede-beauxbatoner zie ik?' vraagt Dorcas met een glimlach. 'Ik dacht je wel al te herkennen... in welke afdeling zat jij?'

'Papillonlisse.' antwoord ik.

'Papi-wat?' vraagt James.

'Papillonlisse.' herhaal ik wat langzamer, 'het valt te vergelijken met  Ravenclaw, denk ik, de house kleur is paars.' leg ik uit.

Dorcas kijkt de jongens aan.
'En jullie zijn?'

'James Potter.' antwoordt James, 'Dit zijn Peter Pettigrew, Sirius Black en Selene's broertje Remus.'

'Broer.' verbeterd Remus. 'Ik ben ouder.' Sirius grijnst.

'Niet weer dit hè?' zucht ik. 'Die vijf minuten maken niks uit.'

'Tweeting dus?' vraagt Dorcas.
Ik knik.

'Waarom ben je van school veranderd?' vraagt Peter.

'Eh, mijn ouders zijn vermoord afgelopen zomer, ze waren beide halfblood. De moeder van Emmeline Vance had me deze vakantie zo lang in huis genomen, aangezien mijn broer niet bereikbaar was, hij zit voor zijn werk namelijk in Zuid-Amerika. Emmy's moeder heeft ervoor gezorgd dat ik bij Hogwarts terecht kon komen.' legt Dorcas uit. 'Ik weet niet of jullie haar kennen.'

'Ha!' roept James. 'Tuurlijk kennen we haar, ze is het bed in gedoken met onze eigen Sirius.' grijnst hij en hij slaat Sirius op zijn rug. Remus' ogen schieten naar die van Sirius en Sirius wordt knal rood.

'Eh ja, klopt. Met het kerstbal.' antwoordt Sirius snel. Ik grinnik en draai me dan weer terug naar Dorcas.

'Het spijt me zeer voor je ouders, ik weet hoe je je voelt.' zeg ik. 'Remus en mij is hetzelfde overkomen afgelopen zomer.' leg ik uit. Dorcas trekt een "oh" gezicht.

                         ᯽᯽᯽

Het is pas tot de de woensdag na de eerste week dat Regulus is komen opdagen.

Ik ren door de hallen na school. Het is aardig druk door alle leerlingen die net uit zijn en ik moet me daardoor door de leerlingen door duwen. Ik kijk overal om me heen of ik de jongen zie en na echt een halfuur zie ik hem in een wat uitgestorven gang lopen.

'Reg!' roep ik naar hem, maar hij loopt stug door. 'Regulus!?'

Ik blijf doorrennen, tot ik naast hem sta. Ik pak zijn arm vast en draai hem naar me toe. Zijn ogen staan vermoeid.

'Reg... gaat het wel?' vraag ik dubieus. Hij staart me vaag aan.
Ik wil nou niet bepaald zeggen dat Regulus eruit zag als de meest gelukkige persoon op aarde, maar de enige glimlach die er ooit was, is nu ook verdwenen. 'Je ziet er verschrikkelijk uit, wat is er gebeurd?' vraag ik.

Hij snuift, schud zijn hoofd en trekt zijn arm uit mijn grip. 'Laat me met rust.' zegt hij en hij loopt verder. Ik kom weer naast hem gelopen.

'Als je het me gewoon uitlegt.' probeer ik.

'Er valt niks uit te leggen!' snauwt hij. Hij draait zich naar mij om. 'Laat me gewoon even met rust oké?' vraagt hij. Versteld knik ik. 'Ik moet nu naar de les.' En hij loopt weg.