𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

Story of my life

Ik zit in de slaapzaal. Ik probeer een boek te lezen, maar het lukt niet echt.

Het is nog maar zo'n twee weken geleden dat ik hier op school kwam en ik heb meer meegemaakt dan in de vijf jaar op Beauxbatons. Ik voel me gelukkig, maar het is ook veel om te verwerken.

Zo af en toe heb ik leerlingen gehad die op me af stapte om te vragen wie ik ben en waarom ik hier opeens ben. Ik sta in een soort spotlight, waar ik niet in wil staan. Leerlingen die ik niet eens ken komen me vragen stellen over mijn leven, alsof ik een beroemdheid ben.

Er gaan geruchten door de school, waarvan de één erger is dan de andere. Sommige zeggen dat ik een verloren zus van Remus was, of dat ik ontvoerd was en nu pas gevonden ben, andere zeggen dat ik eigenlijk een squib ben, maar dat ik door Dumbledore te bedreigen toch op school mocht komen en andere zeggen dat ik laatst geadopteerd ben en daarom nu pas op school zit.

Ook voelt het alsof ik niet altijd geaccepteerd wordt door mijn kamer genoten. Lily probeert me steeds te laten anticiperen met hun gesprekken, maar er is te veel over hun leven dat ik niet weet.

Met Mary kan ik wel goed overweg, maar Marlene blijft me maar geniepige blikken geven. Mary zegt dat het komt omdat ik de waarheid niet vertel.

-Flashback-

'Misschien moet je gewoon praten over hoe je hier bent gekomen,' zegt Mary. 'Ik weet zeker dat dat zal helpen!'

Ik zucht diep,

'Maar wat als ik het nou eenmaal niet wil vertellen?' vraag ik.

Mary haalt haar schouders op,

'Dan ben ik bang dat de situatie zo door blijft gaan." antwoordt ze simpel.

Ik bijt mijn lip, terwijl ik naar de grond staar.

'Kijk, Je moet het vanuit ons perspectief begrijpen. Er duikt opeens een meisje op op school. We weten vrij weinig over haar verleden en ze wilt ook niks vrijlaten. Ze is dik bevriend met de populairste jongens van de school en is op magische wijze ook nog eens het zusje van één van de knapste jongens van de school, terwijl we niet eens wisten dat die jongen een zusje had en je verwacht van ons dat we geen vragen gaan stellen?'

Ik staar vol ontzag naar Mary,

'Noemde je m'n broer net knap?' vraag ik met een grijns.

Mary rolt haar ogen,

'Het zijn niet mijn woorden, het zijn de woorden van meer dan de helft van de meisjes van de school, dus stop met mij zo aanstaren!' zegt ze met een lach.

Ik schud lachend mijn hoofd,

'Weet je wat? Je hebt misschien gelijk over de situatie.' geef ik toe.

-einde flashback-

Doordat ik zo diep in mijn gedachten verzonken was, had ik niet door dat Marlene de kamer binnen was gekomen.

Ik leg mijn boek aan de kant en ga recht overeind op m'n bed zitten.

'Marlene.' zeg ik, waardoor Marlene stopt met wat ze doet en me verveelt aankijkt.

'Wat?' vraagt ze.

Ik haal diep adem in en uit,
'Laten we praten.' zeg ik dan.

Marlene laat haar schouders zakken en een glimlach verschijnt op haar gezicht.

'Bedoel je-?' vraagt ze, waarop ik knik. Haastig baant ze haar weg naar mij toe en gaat ze naast me op het bed zitten. 'Oké vertel!'

'Wat wil je weten?' vraag ik wat ongemakkelijk, nog niet helemaal zeker van mijn zaak.

'Nou... waarom je pas na vijf jaar hier op school kwam.'

Ik bijt mijn lip,
'Ja oké, dat is wel een logische vraag denk ik.' zucht ik en ik begin uit te leggen.

Toen ik 11 was hadden mijn ouders besloten dat ik en mijn broer het beste van elkaar gescheiden les zouden moeten hebben. Zo ben ik dus op het Franse Beauxbatons Academy of Magic terecht gekomen en mijn broer op het Engelse Hogwarts school of Witchcraft and Wizardry.

Destijds vonden ik en mijn broer dit vreselijk. We mochten door bepaalde omstandigheden namelijk niet met andere leeftijdsgenoten omgaan, waardoor we alleen elkaar hadden en door ons van elkaar te scheiden werd het kleine beetje geluk ook nog van ons afgenomen.

Maar al gauw leerde ik zonder mijn broer te leven. Ik leerde om mijn plek op school te hebben en ook al had ik niet veel vrienden, ik had wel voor het eerst vrienden in mijn leven.

Maar toen er afgelopen jaar een incident was, werd ik van school gestuurd, waardoor mijn ouders ervoor gezorgd hebben dat ik naar Hogwarts mocht.

Ik vertel het verhaal aan Marlene, terwijl ze geïnteresseerd luistert. Als mijn verhaal afgelopen is, is het even stil.

'Maar ik snap het niet.' ontbreekt ze de stilte, 'Waarom ben je van je oude school gestuurd dan?' vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd,
'Ik wil het daar liever niet over hebben als dat oké is.'

Marlene aarzelt even, maar knikt dan,
'Zolang je je maar comfortabel voelt.' zegt ze met een glimlach. 'En het spijt me dat ik zo naar tegen je deed. Ik wilde gewoon echt heel graag weten wie je nou écht was.'

Ik glimlach, 'Het is oké.' zeg ik.

Ik laat een adem los, waarvan ik niet wist dat ik hem inhield. Marlene glimlacht naar me en ik voel een raar gevoel in mijn lichaam. Een gevoel van geaccepteerd worden, alsof eindelijk het begin van een nieuwe reis kan beginnen. Het sfeertje in de lucht verdwijnt, alsof een storm over is gegaan. Het is raar hoe zo weinig woorden toch zo'n grote verschil kunnen maken in hoe je je gaat voelen bij elkaar.

'Bedankt dat je je verhaal wilde delen.' zegt Marlene. Ik knik,

'Geen probleem.' zeg ik. Ik ben blij dat ik mijn verhaal gedeeld heb. Ik ben blij dat ze luisterde, dat ik het kwijt kon, dat ik me geen zorgen meer hoef te maken over hoe ze over me denkt. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik niet geaccepteerd word. Ik hoef deze reis niet alleen te maken.