It was 04:00 in the afternoon, I was walking at the parking lot where my big bike was located. I thought I will be at peace because it was dismissal but-
"Kaira! Teka lang," Boses mula sa aking likuran.
"Tapos?" Sagot ko sa kaniya habang pinagpapatuloy ko ang pagpapaandar sa makina ng aking motor.
"May mga naghahanap sa'yo, nasa likod ng basketball court sila," he said while catching his breath. I did examine him. Tumakbo ata.
"Not interested."
"Kakausapin ka lang daw nila," saad niya.
Tinignan ko 'yung relo ko at tinignan siya ulit. "What's your concern? Bakit hindi sila ang pumunta rito?" Tinaas ko ang isang kilay ko.
"May gagawin daw sila sa'yo... I mean mag-usap lang daw kayo." Binulsa ko ang dalawa kong kamay at bumuntong hininga sa harapan niya bago ako ngumisi.
"Sabihin mo bukas na lang, gutom ako." Tinaas ko ang dalawang kilay ko sa kaniya, paraan ko nang pagpapaalam. I turned my back on him. Sumampa ako sa motor ko at pinaatras 'yun.
"Hah! Huli ka! Wala ka naman palang binatbat e. Uuwi kana? Takot kang mabugbog?" Sabi niya nang paandarin ko ang makina ng motor ko.
Isinuot ko ang helmet ko at binuksan ang kulay itim na windshield nito, "Hindi ako takot mamatay. At wala akong sinabing takot ako mabugbog."
"Aba, puro ka satsat. Ba't di mo harapin 'yung leader namin?!" Naglakad siya papunta sa harap ng motor ko.
Napangisi naman ako. "Bakit ako ang pupunta e kayo ang may kailangan sa'kin. Utak ha, utak."
Piniga ko 'yung gas kahit nasa harapan ko lang siya dahilan para umusad nang mabilis ang motor. Pagkatapos kong makitang mangatog ang binti niya ay nag-brake din agad ako. Muntik na siyang mahimatay sa kaba nang gawin ko 'yun.
"Alis."
Piniga ko ang gas ng motor ko dahilan para dumagundong ang tunog nito sa loob ng parking lot. It was echoing because the entire parking lot was huge and a close one. Sinara ko na ang windshield ng helmet ko dahilan para magulat siya at mapatalon papunta sa gilid, maiwasan lang na masagasaan.
Pinaharurot ko ang motor ko palabas ng parking lot at iniwan siya do'n. "HOY BUMALIK KA RITO LAMPA!!"
Nasa intersection ako ngayon at naka-stop ang motor ko dahil pula ang ilaw ng traffic light ngayon. I seated straight from leaning in.
Alas tres na ng hapon kaya medyo mainit ang sinag ng araw. Masakit lalo na kapag tumama sa paa ko at sa mga braso ko ang araw. Binuksan ko ang windshield ng helmet ko para makalanghap ng hangin.
"Kaira!" Hindi ko sana lilingunin ngunit kilala niya ako. Kailangan kong um-acting. Nasa kanan ko lang siya. He was driving a Ferrari812GTS.
"Hey! Kaira, is that you?!"
I didn't talked back, instead, I did examine him. I don't know him, I better know who knows me too. Ibinalik ko na lang ang tingin ko sa motor ko nang magkulay orange na ang traffic light.
Naghahanda akong paharurotin ang motor ko. I closed the windshield before leaning in. Wala akong ganang kumilala sa mga hindi ko kilalang tao ngayon. Nagugutom ako.
"Hey Miss!" Hindi ko siya binigyang pansin at agad pinatakbo ang motor ko nang magkulay berde na ang traffic light.
I'm focusing while driving when the guy leveled his car on mine. Pareho ang bilis ng aming sasakyan.
"I swear you really look like someone I know and I'm sorry for that!!"He shouted and lowered the power of his gas. Nangunguna na ako sa daan habang siya ay nasa likuran ko na lang.
Lumiko ako sa isang kanto at nakita agad ang mansion ng mga Daserio. Their land is wide. There was a long way with pine trees beside the road, lining up like a guard forming in one line, both sides.
Automatic na bumukas ang gate at pumasok na ako. Napatingin ako sa side mirror ko nang di inaasahan ay nakita ko ang sasakyan ng lalaking kuma-usap saakin kanina.
Ganito siya ka-close kay Kaira?
I turned off the engine before I took off my helmet and went off from it. Mamaya ko na lang ipa-park ang motor ko sa tagong parti ng bahay kapag wala ng tao.
He went out from his car, his face looks confused. Dahil siguro hindi ko siya pinansin kanina. Hindi ko kilala ang lalaki kaya mas minabuti kong manahimik at tignan na lang siya kapag siya ay magsasalita.
"Why did you snobbed me?! Huh Kaira?" Sinabayan niya pa 'yun nang pamaywang, galit ang tono ng boses niya ngunit hindi ko naman nakikita sa mukha niya. He looks like a kid bragging about his lollipop.
Naningkit ang mata ko, "I'm hungry," 'yon lang ang na-itugon ko sa kaniya.
"Kailan ka pa natutong mag motor? Huh! You're just 15! Bawal ka pang mag-drive."
Tinalikuran ko lang siya at agad na naglakad palayo. Pinantayan niya agad ang lakad ko at kinulit ako. "Hoy, babae ba't hindi mo ako pinapansin?!"
I heard him stomping his huge foot. A softy, indeed. Soft guys..
"Gutom ako," I said and walked rapidly. He ran towards me and do what I did.
"I'll cook your favorite food if you want," he said.
I stopped and faced him with my bored expression, "You don't know what I like."
"Yes I know, I'm your cousin." Proud na sabi niya.
Napailing ako bago tuluyang nilayuan siya. New person means new lies. "Tapos?"
"Edi close tayo. 'No ka ba!" Nanlaki ang mata ko nang kasabay no'n ay pumulupot ang kamay niya sa braso ko.
Agad na kumulo ang dugo ko at bigla ko siyang naibalibag sa sahig. He pleaded for help. He was hurt and I don't know if ut really hurts.
"Aw! It hurts! It hurts!" Agad ko siyang binitawan bago pa may ibang makakita nang ginawa ko.
Nilayo ko ang sarili ko sa kaniya dahil baka may magawa akong mali at bigla na lang siyang humandusay sa sahig bigla. I am not a fan of touching.
"Ano kaba babe. Red days mo no?" Agad na naantig ang taenga ko sa narinig handa na akong bigyan siya ng suntok nang may gumawa ng pekeng ubo.
The fake cough was from behind and it was made by.. no other than, Lutris.
"Really? Infront of my face?" He said while crossing his arms. When he met my eyes, I swerved my gaze. I don't know, I just can't.
"Atleast di ka namin kaharap bro," the guy said, sarcastic one.
"Ano bang ginagawa mo dito Travan?" Lutris said while slowly sitting on the couch. 'Di ko man lang napansin na ando'n siya kanina.
This Travan can be a biggest distraction to me if he's into touching. I will spend my whole time distancing myself from him. Yuck.
Habang nag uusap sila ay mabilis akong umalis doon. Kumaripas ako nang takbo papunta sa kwarto ko nang walang ingay. They didn't notice me and it was a relief.
Inside my room, I threw my bag on my bed and sat on the couch. Ipinikit ko ang mata ko at ninamnam ang matiwasay na paligid. Travan..
New person to know better.
"KAIRA OPEN THE DOOR!" Napamulat ako kasabay nang malutong kong pagmura dahil sa narinig.
Si Lutris 'yung sumisigaw. What is he doing outside my room? Tumayo ako sa pagkakaupo at padabog na binuksan ang pinto, "What?"
"Let's have a conversation," he said.
Nilakihan ko ang pagkakabukas ng pinto upang makapasok siya. I went towards the couch and sat on it, "Topic?"
Nasa pintuan pa rin siya at parang may malalim na iniisip. He said we will have a conversation, but as what I am seeing right now, he is having a conversation with his own self. Pinoproblema nga talaga niya ang sa imbitasyon na 'yon.
"Invitation," he said and finally entered in my room when he came back to reality. Hindi na ako nagulat nang sabihin niya 'yon.
"What about Travan? Hinayaan mo siyang mag isa do'n?" Tanong ko. I don't care about him. Gusto ko lang makilala si Travan para mas gumaling akong umakto.
"That's it." His voice cracked. "You cared for Travan but me? Do you care for me?"
Natutop ako dahil sa tanong niya. Where did it came from? Ano ba ang gusto niyang sabihin ko? Na oo Lutris, I do care for you. Tapos ano? Anong mapapala ko? Iwas? Cold treatment?
"Do I need to explain myself?" I shot him back.
He gave up. His shoulders fell, face looking down the floor. "Nagseselos ako sa inyo ni Travan, mas close ka pa sa kaniya kaysa sa akin."
He went towards me rapidly. Hindi ko inaasahan ang gagawin niya. He pulled me for a hug. That lasted for seconds, and I pushed him right away. I swear he really need to visit a doctor.
Hindi na ako natutuwa sa mga ginagawa niya.
"Kailan ka huling pumunta sa doktor?" Kumunot ang kaniyang noo, nagtataka. Hindi niya ata na-gets.
"Hindi ako pumupunta ng ospital," pagpapatuloy niya habang seryoso ang mukhang nakatingin sa mga mata ko. Gusto ko nang tawanan ang pagmumukha niya. Nagpipigil lang ako.
"You should go there," I said with the same expression as him.
"Anong gagawin ko do'n?" Gano'n pa rin ang hitsura niya. Natatawa na ako sa isipan ko. He couldn't pick up my sarcasm.
"Mag-tumbling ka do'n," tinignan niya ako nang masama at iniwas ang tingin niya sa'kin.
Ilang minutong naging tahimik ang kwarto ko. Siguro kapag ibang tao ako ngayon at nakita ko si Kaira at Lutris dito, masasabi kong may namamagitan sa kanilang dalawa. Sino ba namang tanga ang papasok sa kwarto ng babae at lalapit nang ganito kalapit at magtatagal nang ilang minuto para yakapin?
"We should tell them you got one," he said, ain't looking at me. He was looking away.
I know he is referring to the invitation. Hindi ko alam kung kailangan ko pa bang pumasok sa Umbrione. Sa tingin ko ay lalayo lang ako sa plano ko. Paano kung bumalik na lang kaya ako at ipagpatuloy doon sa katawan ko?
The question is..
How can I go back?
"I'll join, whatever the invitation was about." Napunta ang tingin niya sa akin at pinukol niya ako ng masamang tingin.
"Hindi ako papayag," matigas niyang sabi.
"Mamamatay sila," I crossed my arms and legs.
"Mamamatay ka rin do'n."
"Okay lang sa'yo na mamamatay ang pamilya mo?" Makahulugan kong saad.
Nakipaglaban siya sa akin gamit ang titig, sa huli ay nag-iwas siya ng tingin, "Wala pa rin akong tiwala sa'yo.. even if you saved me back then from that mission."
I went silent again. Magaling si Lutris sa pakikipaglaban ngunit mas magaling pa rin ako sa kaniya. Ano nga kaya ang rason kung bakit magaling siya makipaglaban.
Bigla siyang tumayo. "Then, I guess you're coming with me." Saad niya bago buksan ang pinto ng kwarto. Sumunod ako doon upang isara ang pinto.
"Trust me, I can take care of myself."
"Mamaya na lang.. I will assist that fucking Travan first, I'll just call you myself if we are about to eat." I nodded and closed the door.
Napabuntong hininga ako at sinandal ang noo ko sa pinto. This is hard and fucking tiring, lolo. Lalo na't unti-unti ko nang nalalaman kung sino ang pumatay sa'yo at mas natatakot ako dahil alam kong may nararamdaman ako para sa taong 'yon.
Pumunta ako sa walk-in closet ko at pumasok doon. Naghubad ako ng uniform at naghanap ng maisusuot. Habang naghahanap ako ay may nakita akong nakausling kahoy. Parang pintuan..
I entered inside and search for the switch to turn the lights on. Nang sakupin ng liwanag ang maliit na kwarto ay agad akong nagulat sa nakita. Maraming klase ng baril ang naka-display sa babasaging cabinet.
Sino ba si Kaira?
Lumapit ako sa mga bala ng baril na nakasilid sa kahong gawa sa foam ang loob. Matigas na kahoy naman ang labas nito. Dinampot ko ang isang bala at sinuri ito.
Napapikit ako ng mariin at pinigilan ko ang sariling kong mapahikbi dahil sa nakita. Namanhid ang buo kong katawan dahil sa nakita. Malaking galit ang nararamdaman ko ngayon. Tangina!
Bakit dito pa mismo sa katawang 'to?!
Ang balang 'to.. kapareha ng bala na pumatay sa lolo ko. Hindi ko namalayang tumulo na ang namuong kuha na pinipigilan ko kanina. Naging sunod-sunod ito.
Hindi ko magawang pakalmahin ang sarili ko at parang gusto kong manakit ngayon. Samu't saring emosyon ang nararamdaman ko ngayon, hindi ko ma-explain. Gusto ko na lang maglaho bigla. Gusto kong patayin ang katawang 'to.
Napakamapaglaro naman ng tadhana. Bakit ito pa? Nandidiri ako sa sarili ko, kay Kaira.
Do not judge the book by it's cover. That suits you.. you played me too well. I should've known. You killed my grandfather. Ang nag-iisa ko na lang na pamilya.
What's the reason? Why did you killed him?
Tinabig ko ang huling luha na pumatak mula sa mata ko. Tinago ko ang bala na kinuha ko sa palad ko. I calm myself down and went out of that secret room without feeling nothing.
Alam kong sa paglabas ko sa maliit na kwartong 'yon ay mag-iiba na ang lahat. Wala akong pakealam kung ano na ang susunod na mangyayari. Masama ako.
Kaya maghihiganti ako at hindi na magbabago ang isipan ko.
Dumiretso ako sa kama niya at doon umupo. Itinaas ko ang kamay kong nakahawak sa bala ng baril. Itatago ko ito, balang araw, may paggagamitan ako nito.
My hand crumpled into a fist. My eyes shut closed and my breathings became heavy. The taste of a bitter fate is all over my mouth, my teeth were greeting to each other as memories csme back from day one.
Sino..
Sino ang nag-utos sa'yo?
"Anak.."
BINABASA MO ANG
Amour - under revision
ActionA 20-year-old girl died and woke up into someone's body and found herself loving him, her brother. "I am her but I'm not her..." Written by: Lethal_Demure #4 shooting Photo Cover by me
