Koparılmış Kalpler (+18)

Koparılmış Kalpler 11

Bizim ekiptekiler bile kadını kırmızı elbisesinin içinde görür görmez birkaç kez baştan aşağı süzmüştü. Malum karakola bu kadar süslenip gelen pek kadın olmuyordu. Zorla getirilenleri ayrı tutuyorum tabii.

Arabaya atlayıp yola koyulduğumda katilin, Pınar'ı çok eskiden beri tanıyor olabileceği düşüncesi aklımı kurcalıyordu. İlk sevgilisini bile bilecek kadar eski bir tanışıklıkları vardı belli ki. O kadar uzun zamandır onu tanıyan biriyse, tüm eski okul arkadaşlarını, yaşadığı adreslerdeki komşularını araştırmamız gerekiyordu ve zaten kabarık olan şüpheli listemiz bu sebeple daha da kabarmıştı.

Arabayı yanaştırdığımda savurduğum küfürle beraber direksiyona bir darbe indirip içimdeki öfkeyi serbest bıraktım. Suç mahalline bu öfkeyle girmem sağlıklı düşünmemi engelleyecekti.

Şu hayatta en sevmediğim şeyi yaşıyordum. Bir seri katilin peşindeydim tıpkı Boston'daki gibi. Her ne kadar üçten fazla cinayet işlememişse o katile, seri katil damgasını vurmamamız gerekse de benim gözümde iki kişiyi bile öldürse seri katil damgasını yiyordu herkes.

Seri cinayetlerin Türkiye'de daha az olması cezbettiği için ülkeme dönmüştüm. Burada kaybedilen saniyelerin, yeni hayatlar için çok da bir önemi yoktu. Yeni canlar bir seri katil tarafından tehdit altında değildi güya.

Bu çabuk öfkelenişimin altında yatan sebep buydu ve bunu Burhan'a izah etmekle uğraşmak istemiyordum. Kendim bile sebebi yeni bulmuştum zaten.

Daha dün neden bu kadar sinirli olduğumu sorgulamış eve dönene kadar rahat bir nefes aldırmamıştı. Yeni bir 'Başkomiserim neden bu kadar sinirlisin?' konuşması çekmemek için arabanın kapısını elimden geldiğince nazik kapatmaya çalıştım.

Etrafa şöyle bir göz attığımda tam da kapıyı gösteren bir güvenlik kamerası olduğunu görünce sevinçten kahkaha atacak durumdaydım. Kurbanın evinin, tam karşısındaki lüks bir otelin kamerası adeta gözlerimde yıldızlar saçarak parıldıyordu.

Mete Pamukçu'nun evi müstakil bir evdi, bu da katilin o kapıdan giren kişi olduğunu kesinleştirmemiz için bize sunulmuş büyük bir nimetti. Tek bir kamera açısına ihtiyacımız vardı katili yakalamak için.

Yüzümdeki istemsiz gülümsemeyle kurbanın evinin girişine geldim. Kapıda beni selamlayıp hazırlıklarımı tamamlamamı beklediler. Mete Pamukçu epey zengin bir adamdı belli ki. Bu devirde kaç orta halli gencin müstakil, bahçeli bir evi vardı ki? 

İçeri girdiğimde düşüncelerimi kanıtlamak istercesine antika parçalar dikkatimi çekti. Holün hemen yanına iki aslan heykeli konmuş, hemen karşıda çini işi bir vazoda sergilenen orkideler gelene hoşgeldin diyordu. Etrafı incelemeyi sonraya erteleyip adli tıp ekibinin yanına geldim. Selma her zamanki ciddiyetiyle kanıtlarını poşetlemiş, elindeki kağıtlara notlar alıyordu. Beni görünce kalemi elinde sallayıp tepesine bastı ve kapattı.

"Savaş başkomiserim, gergin görünüyorsunuz."

Az önce güldüğüme emindim, gergin olduğumu nereden çıkartmıştı şimdi? Çatılan meraklı kaşlarıma hızlı bir bakış atıp "Göz bebeklerinizin büyüdüğünü, sırt ve omuz kaslarınızın gergin olduğunu, bir de ufaktan terlediğinizi gözlemliyorum. Stres altında mı hissediyorsunuz? Size iyi bir psikolog önerebilirim."

Hayda, bir psikolog desteği daha almak istemiyordum. Yeterince doktor görüşmesi yapmış, söylenilen tedavi metotlarıyla da bu sinirimi atlatamamıştım zaten. Bir yenisini daha çekmeye hiç niyetim yoktu şu an için.

"Selma ilgin ve gözlemlerin için teşekkürler ama bulmam gereken bir katil var. Onun hakkında konuşsak?"

Anlayışla başını salladı ve yerde yatan bedene bir adım yaklaşıp bana döndü. Kurbanın üstü çıplak altında ise kanla kaplanmış gri bir eşofman altı vardı. Sercan Derin cinayetindeki kadar kan birikintisi yoktu bu sefer gerçi. Göğsündeki kesikten süzülen kanlar eşofmanın belini boyamış ama yerde birikinti oluşturmamıştı. Pamukçu sırtı duvara dayalı yerde oturur vaziyette bulunmuştu. Selma cesede doğru eğilip, eldivenli elini önceden kalbin bulunduğu kurumuş kan kaplı boşluğa doğru götürdü. Kesiği işaret edip anlatmaya başladı.