Being away from someone you love was one of the most painful things to do. Leaving without saying goodbye could kill your heart too. Sometimes, we tend to sacrifice for our loved ones... sometimes, we're torn in between but we want it right. In my case, I just did the safest plan. May choice akong maging madamot at maging maka-sarili pero hindi ko ginawa. Pinili kong masira para sa ikapapanatag ng iba. Pero hindi lang sila "iba"... magulang ko sila.
Hindi ako naiinis dahil iniwan ko ang anak ko para lang kila Mamáng at Papáng. Naiinis ako dahil sa sitwasyong kinasusuungan. Hindi man lang ako nito binigyan ng ibang paraan. I needed to let go of the other one to get a hold of the other half. I couldn't handle them both because if I would, I'd get ruined.
Kung tutuusin, maaari ko namang kausapin si Simon, sabihin lahat ng problema ko tulad ng ginawa ko kay Babet... pero naduwag ako. Ano'ng mukha pa ang ihaharap ko sa taong harap-harapan kong iniwan kahit pa nagmakaawa na ito? Isa pang pinangangambahan ko ay baka 'pag nilapitan ko siya para sandaling sumandal sa kaniya ay hindi ko na kayang umalis pa at isipin sila Mamáng.
Nakakainis na minsan sa buhay natin ay hindi natin ma-kontrol ang mga pangyayari. Na minsan, hindi man lang tayo mabigyan nang mahabang pagkakataon para makapag-isip sa gagawing hakbang. But that's how life goes on... go with the flow or you'll be left alone.
I looked at the ceiling to prevent my tears from falling. I heaved a hefty sigh and walked inside the room. My lips trembled with the sight of my mother, hugging tightly onto my father's urn. I held my chest because of grief and sorrow.
It's been three months since he passed away. October when we left Philippines. Apat na buwan naman siyang nakaratay sa UCLA Medical Center dito sa Los Angeles. Hindi siya agad nahanapan ng liver na magma-match sa kaniya dahil marami ring nag-aabang at mahaba ang pila ng hinahanapan.
It was third week of February when he jerked out of sleep in the middle of the night. Agad kaming naalerto ni Mamáng nang mahigpit niyang hinawakan ang aming mga kamay.
With the words, "I-I'm sorry," his breathing became shallow until he held his last breath.
He surrended while holding our hands. Mamáng's defeaning weep echoed in that four cornered room while I remained stupefied. Natuod ako sa kaisipang sa isang kisapmata lang ay tuluyan na siyang namahinga habang naiwan kaming sugatan at nagdurusa.
"Mamáng, kain ka na ng dinner." Namamaos kong hayag.
Pagod na rin ako at gusto nang sumuko pero alam kong may mga taong kailangan pa rin ako. In just a snap of finger, our money flew away from our hands. Milyun-milyong dolyar ang nagastos namin sa pananatili ni Papáng nang ilang buwan sa hospital. Nakagastos din kami nang malaki dahil sa agarang pagbili ng house and lot dito na hindi naman namin masyadong natirhan habang binabantayan si Papáng.
Isang buwan matapos mawala ni Papáng, doon ko lang napagtanto na wala na kaming pera. Nakakatawang isipin na sa isang iglap lang ay naglaho na lahat ng mayro'n kami. Ibinenta ko ang house and lot na binili namin dahil sa balance namin sa hospital. Ngayon ay nangungupahan kami ng halos dalawang buwan na rin.
Kung hindi ako kakayod maghapon ay wala kaming mahahawakang pera. Mamáng was still mourning up until now—maging ako rin naman pero hindi ko kailangang maging mahina.
I had no one to ask for help. Wala na sa amin ang hacienda. Kinuha na ito ng mga Delos Santos matapos pirmahan ni Papáng ang kontrata. Hindi ko pa malalaman ang tungkol doon kung hindi ko nakalkal ang gamit nila Mamáng.
Nang nagtungo ako sa Maynila para mag-aral ay doon nagsimula ang utangan. My father was addicted to gambling—bagay na ikinasaya ko noong umuwi ako noon dahil hindi ko na siya nakitang nagka-casino kasama si Mamáng. That was his hobby aside from drinking alcohol. Habang abala pala ako sa pag-aaral sa Maynila ay natalo siya sa malaking halaga na nadagdagan pa nang nadagdagan nang sinubukan niyang bawiin pero mas lalo lang siyang nalubog sa utang.
