Benimle Kal

Benimle Kal - Bölüm: 5

Sellamms,

Yine, yeni, yeniden karşınızdayım. Beğeneceğinizi düşündüğüm bir bölümü sizlere bırakıp gidiyorum. Siz ne yapacağınızı biliyorsunuz... 😘😘

Hey bölüme koyacağım şarkıyı seçemedim. Fikirlerinizi alayım?? 👀🙈

Kıymetli yorumlarınızı esirgemeyin lütfen 💞

İyi okumalar 😍😇

***

Ruhumu ele geçiren bir his var; öncesi veya sonrası olmayan. Işıltısına kapıldığım bir suret bedenimde akan kanı kontrol ediyor. Engel olamıyorum kalbimde, zihnimde ve şuan da yanı başımda diz çöktüren varlığına.

Ama aslında yokluğuna.

Varlığı ateş, eksikliği kor.

Ciğerlerime dolan sanki her zaman aldığım nefes gibi değil. Tatlı bir zehir.. Korkuyorum oysa beni ölüme yaklaştıran bu zehre alışmaktan.

Aklım kalbimle çelişiyor.

Uzaktan sevmek kolaydı, peki şimdi?

Kokusu ciğerimi yakmış, sesi kulaklarımda aşinalanmışken...

İstemsizce derin bir nefes çektim ciğerlerime. Yaptığım hatâyla gözlerimi sımsıkı kapatıp, ellerimi yumruk yaptım.

Bu koku yasaklıydı.

Yakardı.

Kendimi sakinleştirmem epey vakit kalırken saatlerdir uyuyor olması düşürdü kalbime keskin cam parçalarını. Dikkatlice yüzüne yaklaştım. Kısa sakallarıma carpan nefesi içime soğuk suları serperti. Yüzüne ilk defa bu kadar yakından bakıyordum. Kumral kıvrımlı uzun uzun kirpikleri çekti dikkatimi. Hastane penceresinden vuran sabah ışığı kirpiklerinin gölgesini yüzüne düşürüyordu. Minik kalkık bir burnu vardı. Usta bir ressamın elinden çıkmış gibi duran kırmızı dudaklara sahipti. Ellerim arasında kaybolurdu elleri.

Ama cesaret edemezdim o elleri tutmaya.

Tutarsam, bırakamazdım biliyordum

Onun mavi gözlerinin benim karanlık dünyamda yeri yoktu.

Sevmezdi ki beni... Sevemezdi...

Kalbim yine aklıma tezat o soruyu sordu bana.

Peki ben sevebilir miydim bu zifiri kalbimle seni?

"Kalbini sarmama izin verir misin? " gelen öksürük sesiyle kendimle verdiğim savaşa ara verip içime sığdırdığım bir ton küfürle, yaklaşan Koraya baktım. Avuçlarım arasına toplanan güç, kendimi kontrol etmemde pekte yardımcı olmuyordu. Kaşınıyordu p*ç. Kırmızı gözleri zihnimde neden aradı ama bulamadı. Afra'nın yanımda huzursuzca kıpırdanması gitmem gerektiğinin sinyallerini versede Koray p*çiyle yalnız kalmasına gönlüm hiç razı değildi.

Son kez Afraya bakarak odadan uzaklaştım. Asansörün önünde aklıma telefonu odada unuttuğum gelince geri döndüm. Kapıyı kapatmamıştım. İçeriye attığım ilk adımsa sırtıma bir hançerin hissizce saplanmasına neden oldu. Kulağıma ulaşan seste şuan Afra'nın elini tutan elde Koraya aitti.

"Farklı şekilde çalışan kafasını sevdiğimin kızı. Belamı s*kmeye mi geldin sen bu dünyaya?" Yüzüne bakarken gülümsedi. Ellerinin üzerinde dolaştırdı parmaklarını. Benim tutmaya cesaret edemediğim eli kardeşim dediğim p*ç tutuyordu. "İyi ki de geldin lan. Yoksa benden bir halt olacağı yoktu zaten."

O eli kırardım ben.

Sinirle daldığım odadan telefonumu alıp Afra'nın uyuyan çehresine bakmadan hırsla çıktım.