de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 41 ~

Ella huilt alles eruit en minutenlang blijven we op mijn tuinpad staan, net zo lang totdat ze aangeeft dat ze wel weer oké is. Ze trilt, maar ze slaakt een opgeluchte, diepe zucht en maakt zich dan voorzichtig van me los.

'Dank je.'

Ik schud mijn hoofd. ''t Is oké. Kom, op mijn kamer kunnen we beter praten. Als je daar tenminste behoefte aan hebt,' voeg ik eraan toe.

Ze knikt, pakt haar handtas op van de grond en loopt achter me aan de gang in. Als ik de tussendeur openmaak en Petite Ella vrolijk begroet, golft er een vlaag van blijdschap over me heen als ze de hond half lachend, half huilend terug begroet. Ze kan in ieder geval nog lachen, gelukkig.

Vervolgens vertrekken we naar mijn slaapkamer, sluit ik de kamerdeur en ploffen we neer op mijn bed. Even zijn we stil. Ik hoor Sophia naar beneden komen om Petite uit te kunnen laten.

'Kun je...' begin ik dan aftastend, 'of wíl je vertellen wat er precies is voorgevallen?' Ik kijk mijn vriendin aan, die staart naar haar handen in haar schoot. Ze ziet er gebroken uit en dat aanzicht doet me pijn als een mes dat in mijn borstkas wordt geduwd.

Ze knikt en zucht opnieuw. 'Gisteravond hadden we dat feestje, weet je wel? Van Harley – waar jij en Leya niet naartoe gingen en waarop Levi en Austin maar een paar uur zouden blijven.'

Ik knik instemmend en direct snap ik ook waarom ze er dan zo uitziet. Direct beginnen er scenario's in mijn hoofd af te spelen. Ik heb namelijk ook het een en ander uitgespookt op feestjes...

'Maar ik, Jax en Phoenix waren er wel de hele avond en Harley was er natuurlijk ook...' Weer een zucht. 'Er waren echt heel wat mensen daar en het was er oprecht druk, maar vooral de ménsen waren druk. En... en ja, ik heb daardoor wel wat alcohol op. Maar ik was niet dronken, of zo. Hooguit aangeschoten. Het was niet heftig, echt niet.'

'Ik oordeel niet,' zeg ik sussend. 'Vertel verder.'

'Nou... Harley en ik raakten aan de praat, wat dus veel gemakkelijker ging door de alcohol, en – en... En toen op een gegeven moment waren we zo dicht bij elkaar dat hij me... dat hij me zoende, en ik ging erin mee. Ik vond het helemaal niet erg, zelfs. En niet veel later waren we in... zijn slaapkamer en – en... gebeurde het gewoon... De volgende ochtend werd ik naast hem wakker en heb ik jou en Leya geappt, maar ik had verdomme geen wifi en al m'n MB's had ik voor die maand al opgebruikt. Ik ben toen weggesneakt en besloot naar jou toe te gaan en... ja, de rest van het verhaal ken je.'

Ik laat haar verhaal tot me doordringen en begin langzaam na te denken. 'Was het wel... je eigen wil?' vraag ik voorzichtig.

'Ja. Echt. Honderd procent. Ik vond alles gewoon oké...' Ze sluit even haar ogen en deze zucht die haar lippen verlaat, zit vol woede om haarzelf en haar acties.

'En – en was het... goed?'

Ella zet haar ellebogen op haar knieën, die in kleermakerszit geschoven zijn, en laat gefrustreerd haar hoofd in haar handen vallen. 'Já! Dat is verdomme nog het ergste.' Ze schudt haar hoofd om de tranen te verdringen, maar haar stem breekt langzaam als ze zegt: 'Het wás goed...'

Ik schuif wat naar haar toe en wrijf haar zachtjes over haar rug, terwijl zij haar tranen weer laat gaan.

'Zit je met je gevoelens in de knoop?' vraag ik op zachte toon, zo voorzichtig mogelijk, want ik weet niet zeker of ik het bij het juiste eind heb. 'Is het dat?'

'Ja... dat is het wel, maar... er was ook nog iets anders.' Ze komt overeind en kijkt me met betraande ogen aan. 'Ik zag mijn ex, dat meisje, weet je wel, én ik zag mijn andere ex, die vet irritante Stijn. Ik vond het blijkbaar dus nog steeds moeilijk om hen te zien op dat feestje en daarom ging ik mee in die zoen van Harley en daarom... en daarom deed ik het. Ook. Maar ook omdat ik het... gewoon wilde. Het is echt stom. Ík ben stom. Ik weet helemaal niet wat ik in godsnaam voor Harley voel en ik had volgens mij ergens als een sukkel gehoopt dat séks het antwoord me wel zou geven.' Ze haalt met veel geweld haar handen door haar haren en haar verdriet verandert zichtbaar in woede. 'Verdomme! Nu ben ik alleen nog maar meer verward! Voelt hij ook hetzelfde? Wat voel ík überhaupt? Deed hij dit gewoon om weer eens een goeie nacht te hebben? Ben ik gewoon een volgend slachtoffer van 'm? Wat is nou de werkelijke reden dat ik meeging in die kútzoen? Waarom zoende Harley me in eerste instantie?' Ze vloekt een paar keer heftig en wrijft weer met haar handen over haar gezicht. 'Sorry...'

'Het is echt oké. Ik snap het wel. Ikzelf was ook een lange tijd ontzettend verward over mijn gevoelens voor Jax en wat hij nou precies voelde. Ik weet hoe verschrikkelijk vervelend het kan zijn. Het is echt klote.'

'Ja, maar bij jullie was het een sprookje en voelde hij hetzelfde voor jou!' Ze kijkt me van opzij aan en ik zie het verdriet weer opwellen in haar ogen.

Misschien is dat bij jou ook wel zo, El, fluister ik in gedachten. Maar ik weet niets zeker, dus wil ik haar geen valse hoop opleggen. Het is nu wel duidelijk dat ze iets voor die gevaarlijke, grijnzende motor guy Harley voelt, dus.

'Ik voel me echt slap dat ik nou met hem naar bed ben gegaan, eigenlijk.'

'Hé, ehm...' mompel ik dan, ietwat beschaamd, maar ik móét het weten, 'jullie – jullie deden het toch wel veilig, hè?'

'Ja. Ja, wel. Gelúkkig wel. God, ik moet er niet aan denken... Met Harley Davidson!'

Drie tellen stilte.

'Het komt goed, oké? Vertrouw mij, het komt goed. Op een gegeven moment komen je gevoelens en emoties tot rust en krijg je alles op een rijtje. Ik weet dat je je nu echt shit voelt, maar het komt goed.'

Ze omhelst me nogmaals en we houden elkaar even vast.

'Dank je wel, An,' fluistert ze dan. 'Dat ik m'n shithart bij je mocht luchten en dat je er gewoon naar wilde luisteren. En bedankt voor de steun, en voor het feit dat je me überhaupt binnen wilde laten,' ratelt ze.

'Natuurlijk, El. Je mag altijd bij me aankomen als er iets is,' zeg ik glimlachend, en ik voel dat ze haar greep even verstrakt en voor de zoveelste keer een zucht slaakt. Ik doe met haar mee en glimlach nogmaals.

Dan laten we elkaar weer los. 'Hé, we kunnen nu beter alvast naar Leya vertrekken, toch? Ik zou oorspronkelijk pas over een kwartiertje moeten vertrekken, maar misschien heb jij hierdoor wat afleiding.'

Ze knikt. 'Ja. Laten we maar gaan, ja. Leya zal me onderhand ook wel gebeld hebben om te vragen wat er in godsnaam met me aan de hand is.'

'Haar zal je het ook wel willen vertellen, niet?'

M'n vriendin knikt weer. 'Zij moet het ook weten. Ze zal wel in shock zijn.' Ze grinnikt vreugdeloos en vermoeid.

'Nou, dan gaan we nu gezellig en zorgeloos naar Leya toe en dan kan ik eindelijk eens dat geweldige Spaanse eten van Leya's vader proeven.'

Ella laat een oprechte glimlach zien. 'Het is écht heerlijk.'

---

__________41__________