de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 23 ~

Hoofdstuk 23

____________________

...Ik haat alle weddenschappen behalve deze...

---

De schemerende straten waar geen mens te bekennen is, leggen we zo vlug mogelijk af. Niet alleen omdat we bang zijn voor pedofielen op dit uur, maar ook omdat we zo snel mogelijk bij de kermis willen komen. Of toch vooral Ella en Leya willen dat. Ze hebben beiden één arm van mij vast en sleuren me zowat door de stille straten.

Ik vind het niet erg, het maakt het lopen zelfs gemakkelijker, al moet ik er wel om lachen. We slaan de hoek om en direct doemen de eerste kleurrijke lichtjes van de kermis op. In de verte is nu gejoel, gelach, gerinkel en wat popmuziek te horen. Ella en Leya beginnen zo mogelijk nog sneller te lopen en nu trekken ze me gewoon botweg aan mijn arm mee tot we bij de ingang komen.

'Eindelijk, we zijn er,' mompelt Ella. Ik vond het nou niet bepaald lang duren, maar mijn vriendinnen hebben daar duidelijk een andere mening over gevormd.

Gelukkig weten zij ook hoe dit gedoe werkt, want ik ben maar een enkele keer in mijn leven naar een kermis geweest.

We rekenen drie kaartjes af en lopen dan het erf van de enorme kermis op. Alles is gigantisch en zó vreselijk druk. Overal zijn draaimolens, gondels, kleine, snelle achtbanen, zuurstok- en suikerspinkraampjes, verschillende schiettenten, soorten schommels, botsauto's, spookhuizen, hijskraanautomaten, en nóg meer. Lichtjes zijn door het gehele plein gehangen en stralen vrolijke gele, rode en blauwe kleuren uit. Mensen slenteren of rennen van kraam naar kraam, van tent naar tent, van attractie naar attractie. Er wordt gejoeld, gegild, gelachen, geschreeuwd, gedanst, gerend, gegeten. Het is veel voor een persoon dat nooit bewust in een kermis is geweest. Ik had wat minder opkomst verwacht, denk ik.

Maar het allermooiste ding van deze avond is denk ik toch wel het reuzenrad. Het uitzicht moet fantastisch zijn daarboven en het ziet er zo sprookjesachtig uit met alle lampen en kleuren en zachte muziek op de achtergrond.

'Het is mooi, hè?' grinnikt Leya.

'Zeker...' stamel ik. 'Van dat typische kermissnoep moeten we echt wat nemen. Dat heb ik gewoon nog nooit gegeten.'

Mijn vriendinnen lachen.

'Je moet echt vaker naar de kermis, An, je zult het gaaf vinden,' zegt Leya met een brede lach. 'Zullen we eerst maar wat snoep kopen om in de stemming te komen?'

'Oh, zeker! Ik verheug me al wekenlang op zo'n enorme, gedraaide lolly. Kom!' Ella loopt in een vlug tempo naar voren, op weg naar een kraam, en wij volgen haar lachend.

Als we onze lolly's en frisdrankflesjes hebben gekocht, struinen we over de smalle straten, onze ogen uitkijkend. De vele kleuren, borden, letters en lichten dansen om me heen en ik krijg kriebels van de gezelligheid die hier heerst.

We staan op het plein bij de ingang en het prachtige reuzenrad, leunend tegen een hek dat een perkje omheind, als Leya en Ella iets fluisteren en Ella begint te lachen. Ik zit eerst te diep in gedachten te verzonken om het te merken, maar dan draai ik me naar hen toe en zie ik dat hun blikken op iets vastgepind zijn.

Ik draai me in die richting en mijn ogen vliegen open als ik de vijf Bad Boys op een afstandje zie staan. Harley, Levi, Phoenix, Austin... Jax. Oh, hoe kán het ook anders?

Die eerste twee hebben ons ook in de gaten en ze grijnzen vriendelijk. De andere drie staan met elkaar te lachen en nemen wat slokken van hun milkshakes.