de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 2 ~

Hoofdstuk 2

____________________

...In ieder geval een goed begin...

---

Oh, ik heb hier zo geen zin in. Luid kreunend klik – of nou ja, ram ik mijn wekker uit. Ik draai me met een zucht op mijn rug en staar in het halfdonker naar het plafond.

Ik wil "dat nieuwe meisje" niet zijn, ik wil niet dat iedereen me alsmaar aanstaart, dat niemand me daar kent, dat ik overal de weg moet vragen. Ik heb op deze school nog geen reputatie, waardoor iedereen klakkeloos over me kan en gaat roddelen, want om een of andere reden denken ze dat het me toch niks zal doen. Als ik nou iemand had om mee te kletsen...

Maar dat wil je toch juist niet? vraagt een klein stemmetje in mijn hoofd. Nee, dat wílde ik niet. Op mijn oude school wist toch iedereen wie ik was en ik wist precies waar ik heen moest. Ik had er geen steun nodig. Nu is alles anders.

Ik schuif de dekens van me af, krijg het in één klap een stuk kouder, en pak de zorgvuldig uitgezochte kleding van mijn bureaustoel. Een eerste indruk is toch wel belangrijk, vind ik. Hoge, lichtkleurige spijkerbroek, strak zomergeel shirtje en een donker spijkerjasje. Moet goedkomen, toch?

---

Nadat ik papa, Sophia en Petite begroet heb en niet veel later gedag heb gezegd, vertrek ik naar school. Sophia kan me jammer genoeg niet vlug even brengen met onze auto – ze kan me überhaupt niet vergezellen, want haar lesdag begint pas een uur later en ze ligt nog rustig op haar bed te kletsen met haar vriendinnen van haar vorige school. Maar goed, niet zeuren. School is totaal niet ver weg. De auto zou onzin zijn.

Die rugzak trekt nu al hard aan mijn schouders, terwijl ik slechts tien meter van huis ben verwijderd. Dat wordt nog een leuk jaar.

Het is een vloek en een zegen dat ik relatief dicht bij de school woon. Mijn tas drukt niet langer op mijn schouders omdat ik een groot deel van mijn boeken in mijn kluisje kan dumpen én ik kan zes minuten extra nachtrust behalen. Maar zo ben ik ook naar mijn zeggen veel te vroeg op school en... zal ik toch echt aan deze dag moeten beginnen. Telkens als iemand me irriteert, de docenten vervelend doen, ik me alleen voel of mijn eten toch niet lekker blijkt te zijn, ga ik mezelf dwingen aan leuke dingen te denken, neem ik me voor. Aan hobby's, mijn hond Petite, lékker eten, weides vol met bloemen, en dergelijke dingen. Dan moet ik deze dag wel door kunnen komen.

Het vierkante bakstenen blok dat de school wordt genoemd, is omringd door hoge bomen en uitgestrekte grasvelden, waarvan sommige in beslag zijn genomen door sportattributen. Via een lange laan kun je zo het schoolplein op rijden en je fiets of auto parkeren op de voor voertuigen bestemde vakken vlak voor de school. Ik tel maar liefst vijf verdiepingen – elke muur bomvol met ramen zodat je verlangend uit het raam kan staren naar je verloren vrijheid die je richting het eind van de middag weer terugkrijgt als je dat vervloekte gebouw eindelijk verlaat. Oh nee, laat maar. Huiswerk.

Ik dwing mezelf positief te denken. Petite die rondracet, mijn favoriete boeken in een doos thuis, gloednieuwe canvasdoeken. Kom op, Anna, leuke dingen.

Mijn voeten banen zich een weg door de enkele leerlingen die het gebouw binnenslenteren en bereiken een loket waar een bordje 'conciërge' boven hangt. Ik kom tot stilstand en kijk om me heen. De muren in deze school zijn hoog en bevatten bovenin een lange rij ramen die het plafond raken. Overal aan de wanden hangen tekenopdrachten van oud-leerlingen en rijen met kluisjes zijn aan weerszijden van de gangen opgestapeld. Sommige mensen lopen samen naar hun kluisje of alvast naar de les, andere gaan op een aantal stoelen zitten die verspreid aan de muur bevestigd zijn.