de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 34 ~

Hoofdstuk 34

____________________

...Quality time met de bff's...

---

Ik heb flashbacks over het begin van dit schooljaar in mijn hoofd zitten. Toen gingen Austin, Levi, Phoenix, Harley, Leya, Ella en ik wandelen naar de lage heuvels en bossen en het meer naast mijn huis om elkaar beter te leren kennen en bij te kletsen.

Nu doen we exact hetzelfde, het enige verschil is dat Jax er ditmaal bij is en daar ben ik blij om, want zonder hem is onze vriendengroep niet compleet. Ik kan ook zeggen dat ik dan niet compleet ben, maar dat klinkt cliché.

De temperatuur is guur en laag in eind januari en het is dus lang niet zo lekker warm als op ons eerste tripje. Alles was nog zo anders toen... Ik verstop me wat meer in mijn jas en Ella en Leya, die in mijn buurt lopen, doen hetzelfde.

'Oh, toen we dit de laatste keer deden, was het tenminste nog een beetje behaaglijk,' klaagt Ella dus.

Leya knikt en ik zie haar huiveren. 'Wat een temperaturen.'

'Koukleumen,' horen we Levi van voren roepen, maar ook hij heeft gewoon zijn winterjas dichtgeknoopt en zijn handen in zijn zakken gestoken.

'Hypocriet,' roept Ella terug.

Na een grinnik van Levi is het weer stil en praten alleen Austin en Harley wat met elkaar. Jax loopt een paar meter bij me vandaan, naast Phoenix en Levi loopt ietsjes afgezonderder, voorop.

'Op de allereerste lesdag hadden we ons niet kunnen voorstellen dat we zo veel met de jongens zouden gaan doen, wel?' zegt Leya dan ineens.

'Op de eerste lesdag wisten jullie eerst nog helemaal niet dat ik op deze school terechtkwam,' grijns ik.

'Klopt.' Ella lachte. 'Er is zo veel gebeurd sindsdien, wow. Ik weet niet eens waar ik de lijst zou moeten beginnen.'

'Ik moet zeggen dat ik nog nooit zo veel vrienden in zo'n korte tijd heb gemaakt,' beken ik aarzelend.

Leya haakt haar arm door de mijne. 'Nou, ik ben blij dat je het wel gedaan hebt.'

Ik glimlach breed naar haar en we wandelen verder.

Niet veel later haakt Ella ook haar arm door die van mij. 'Nu is het tenminste wat warmer, hopelijk,' mompelt ze. 'Weten jullie nog die ochtend dat die vijf arrogante jochies door de klapdeuren van de aula kwamen gestormd om de harten van de meiden op onze school onveilig te maken?'

'Wat verwoord je dat toch weer... apart,' grinnik ik. 'Maar, ja, dat weet ik nog heel goed. Toen stelden jullie hen voor aan mij.'

'Ze waren toen allemaal nog irritant,' mompelt Leya in haar gekleurde sjaal. 'Nou ja... nu nog steeds wel.'

'Jullie weten dat we niet doof zijn, toch?' zegt Jax zo nonchalant mogelijk, en hij werpt een blik over zijn schouder.

We halen alle drie onze schouders op en schieten in de lach.

'Daarvan zijn we op de hoogte, ja,' zeg ik met een zelfvoldane grijns op mijn gezicht.

Hij schudt zijn hoofd, rolt lachend met zijn ogen en loopt weer door. Phoenix trekt één wenkbrauw naar ons op, maar heeft een speelse grijns rond zijn lippen. Wanneer heeft hij dat niet?

De eerste keer dat we hier liepen kreeg ik de speelse, jongensachtige, grappigere kant van de jongens nog niet vaak te zien, maar was deze tocht er een glimp van. Nu weet ik precies hoe ze echt zijn. Nou ja, bijna precies. Er gaan nog altijd heel wat verhalen schuil achter die grijnzen van hen, weet ik.