de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 30 ~

Hoofdstuk 30

____________________

...Alles is hier cliché, dus huizen ook...

---

Het ziet er heel anders uit in het daglicht dan in de duisternis van de nacht. Het superlange pad naar zijn huis is netjes, met inderdaad de weelderige struiken aan de zijkant, waardoor ik die avond niet goed kon zien wie die man precies was. Het grindpad is bedekt met om de zoveel centimeter een egale, grijze, bewust niet helemaal ronde steen. De voordeur is groot en grijs met wit. De voortuin is groot en groen met geel. Het huis is gewoon ontzettend gigantisch. Haast een heuse villa.

En het steegje naast zijn huis is zo eng nog niet, nu.

Ik trek de mouwen van Jax' zwarte hoodie wat verder over mijn handen door de hardnekkige decemberkou. De koelte die over mijn romp strijkt, verandert echter abrupt in warme tintelingen bij de gedachte aan Jax. Het is heerlijk dat we elkaar zo vaak kunnen zien in de kerstvakantie.

Binnen hoor ik de herkenbare klanken van Beat It van Michael Jackson verstommen en voetstappen naar de deur lopen. Ik hoop met heel mijn hart dat Jax inderdaad alleen thuis is – zoals hij appte – en dat die man van laatst niet opendoet.

'Dag, schoonheid,' zegt Jax als hij de deur openzwaait en met zijn schouder tegen de deurpost leunt.

'Hi,' zeg ik, en ik kan een zachte zucht niet onderdrukken. 'Geef me maar een housetour.'

'Natuurlijk.' Hij pakt mijn hand en trekt me in de deuropening. Ik zie dat hij ziet welk kledingstuk ik draag aan de mondhoeken die omhoog sluipen. Dan duwt hij zijn lippen op de mijne en slaat hij zijn armen om mijn middel. Ik leg haast automatisch mijn handen in zijn nek en hij lacht tegen mijn lippen als hij merkt hoe koud ze zijn. Dan sla ik mijn armen helemaal om zijn nek en verlaten mijn vingers daarmee zijn huid.

'Sorry,' mompel ik. Dan werp ik een blik over mijn schouder. 'En trouwens, waarom staan we midden in de deuropening? Iedereen ziet ons zo.'

Hij haalt zijn schouders op en ik ben me bewust van hoe hij zijn vingers even in mijn huid duwt. 'Boeien. Kan iedereen toch zien dat je de mijne bent?'

'Oh, wat bezitterig toch weer.'

'Zo ben ik.' Om zijn woorden kracht bij te zetten drukt hij zijn lippen nogmaals ruw op mijn lippen.

'Dat weet ik,' prevel ik daarna. 'Is een bad boy-trekje. Kun je niks aan doen.'

'Doe nou niet alsof je het vervelend vindt, schat. Ik weet dat dat leugens zijn.' Die jongensachtige grijns waar ik zo dol op geworden ben, komt weer tevoorschijn.

'Ach... niemand is perfect, hè?'

'Jij komt anders in de buurt.'

'Zo, zo – nu weer romantisch, hè? Stemmingswisselingen zijn zeker ook een bad boy-trekje?'

Hij lacht en het klinkt geweldig. Die kuiltjes zijn zo verschrikkelijk aantrekkelijk en schattig tegelijk. 'Nee. Da's een Jax-trekje, denk ik.' Terwijl hij me nog altijd vasthoudt, tikt hij met zijn voet behendig de voordeur dicht, die in het slot valt. 'Weet je dat je er echt verdomd goed uitziet in die hoodie? Hou hem maar definitief. Daar doe je me meer plezier mee dan hem aan mij teruggeven.'

Ik glimlach/bloos/kijk naar de grond/denk niet helder. 'Dank je wel.'

Jax laat me los en verstrengelt zijn vingers met die van mij. 'Kom,' zegt hij, 'ik heb een huis te laten zien.'