de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 3 ~

Hoofdstuk 3

____________________

...Hopen op wat drama...

---

De lesuren trekken tergend langzaam voorbij en elk uur zit ik weer bij totaal andere klasgenoten. Ella en Leya ben ik na wiskunde niet meer tegengekomen, net zoals de meeste personen uit die klas.

Maar nu breekt waarschijnlijk het vervelendste moment van de dag aan. Mijn allereerste pauze op deze school.

Ik heb mijn kluisje geïnspecteerd – het geroeste ding bevindt zich in de zee van kluisjes aan de rechterkant van de schoolingang, heel onopvallend ergens in een middelste rij. Ik neem me voor mezelf mentaal een schouderklopje te geven als ik vanmiddag de plek kan terugvinden. In ieder geval is mijn tas nu een stuk lichter.

Vele meiden met aan hun hand vastgeplakte telefoons struinen door de gangen en gaan op zoek naar een tafel in de gigantische aula recht voor me. Het plafond is hier hoger dan waar dan ook en er valt veel daglicht binnen door de lange ramen in de muren. De nooduitgang tussen twee muren van kluisjes in ziet er heel aanlokkelijk uit, maar ik moet het niet doen. Geen problemen op de eerste dag, weet je nog?

Sophia zie ik via een opening van de gangen naar de aula door de gang lopen met natúúrlijk een paar meiden om zich heen. Die meid legt zo snel connecties. Kon ik dat maar. Een vlaag aan gedachten over mijn eerste les wiskunde waait over me heen. Ik heb toen ook connecties gelegd. Misschien geen vriendinnen, maar wel nieuwe contacten. Nu ik daaraan terugdenk, overtuig ik mezelf ervan dat ik de pauze dan ook wel moet kunnen overleven.

Ik sta nu al een paar minuten als een idioot aan de rand van de aula te staan. Te staan en rond te kijken. Waar kan ik gaan zitten? Nergens is nog een tafel vrij, aangezien elke leerling die een beschikbaar stukje tafelblad ziet dat opeist en in beslag neemt. En natuurlijk komt niemand aan me vragen of ik anders even bij hen wil komen zitten. Ik ben nieuw. Duh.

Tintels van paniek kruipen vanuit mijn nek naar mijn achterhoofd en oren. Mijn hart begint luider te kloppen in mijn borstkas. Ik dwing mezelf aan leuke dingen te denken. Tot dusver gaat mijn eerste schooldag best wel vlot, vanmiddag ben ik weer thuis, vanmiddag is het vertrouwd, denk aan de vogels die buiten rondfladderen.

Recht voor me bevindt zich een leger mensen en ik voel me alleen. Gek, eigenlijk.

Dan maar in de gangen zitten, of hopelijk even naar de grasvelden van de school om mijn benen te strekken en de vele leerlingen te ontvluchten.

'Anna!' Mijn schelle naam bereikt mijn oren en ik schrik op om te kijken wie dat zojuist riep. Ik kan de stem niet direct plaatsen.

Mijn ogen zoeken in het rond en vallen op twee inmiddels bekende gezichten aan de rechterkant van de aula.

Een jongen draait zich rollend met zijn ogen om op zijn stoel, die hij bewaakt als een gouden troon. 'Ella, gil eens niet zo. Mijn oren vallen er nog af.'

Mijn blik volgt de richting waarin de jongen kijkt en ontmoet opnieuw Ella en Leya, die in de brede vensterbanken van de aula zitten.

Ella steekt lachend haar middelvinger op. 'Lazer op, Stijn.' Dan kijkt ze mij weer aan en haar lach verbreedt als ze mijn gezichtsuitdrukking ziet. 'We hebben nog plek als je wil!'

Ik loop vlug naar de meiden toe en glimlach breed als ik naast Leya op de witte vensterbank ga zitten. Ella leunt nonchalant tegen het stukje muur ernaast. 'Bedankt dat ik erbij mag zitten. Het is hier zo druk,' zeg ik. Ik voel me een beetje opgelaten.