de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 24 ~

Hoofdstuk 24

____________________

...Enge steegjes en vreemde mensen...

---

Phoenix' weddenschap kwam een beetje slecht tot zijn einde. Nadat Jax en ik uit het reuzenrad gestapt waren, hebben Ella en Leya me direct ondervraagd. Ze bleven maar glunderen en grijnzen en lachen en giechelen. Ik vertelde hen rustig hoe het gegaan was – het is nou niet zo'n spannend verhaal. We zoenden niet, of zo.

Vervolgens zeiden de jongens dat wij nu hen mochten inmaken, maar dat viel een beetje in het water, want zó graag hoefden Jax en ik die weddenschap niet te vervolgen. Wel heeft Jax de volledige inhoud van een flesje water over Phoenix heen gegooid, die daarna zijn lange zwarte plukken in de buurt van Jax uitschudde, waardoor hij ook flink nat werd. Hun kleding en haren zijn nog altijd niet opgedroogd.

Maar ik hoefde Ella en Leya niet iets "aan te doen", want zo erg is die weddenschap helemaal niet geweest. Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop.

Niet lang daarna zijn we nog in een aantal attracties geweest, gewoon omdat we het niet konden laten, en hebben we nog meer snoep gegeten. En ja, ik ben wéér misselijk geworden. Ik denk dat ik de komende twee dagen niks meer hoef te eten.

Nu staan en zitten we op hetzelfde plein als waar de weddenschap begon. Volgens mij zijn we allemaal moe geworden.

Met mijn spijkerjasje in mijn hand pak ik mijn telefoon uit mijn broekzak en kijk hoe laat het inmiddels al is. Bijna half elf. Dat is echt heel laat. Ik stuur papa vlug een appje dat ik zo naar huis kom en ik nog steeds in leven ben. 'We zouden naar huis moeten,' zeg ik al typend, en dan stop ik mijn telefoon weer weg.

'Hm-hm,' zegt Harley, die ook wat op zijn telefoon checkt.

Ik kijk door de ingang naar de straten en zie dat de schemerende straten inmiddels pikdonkere straten zijn geworden. Dat wordt me wel een avontuurtje dadelijk, met Leya en Ella over een donkere stoep lopen op dit late uur.

'Wat frons je?' vraagt Austin naast me.

'Het is al harstikke donker en ik heb geen rijbewijs of zoiets dergelijks. En het is te laat om gewoon rond te lopen.'

'Dus om meidentaal even te vertalen: wat je eigenlijk zegt, is dat je niet "onbeschermd" over de donkere straten wil lopen?'

Ik knik. 'Er doen nogal veel verhalen de ronde over meisjes van mijn leeftijd die over straat lopen en aangerand worden. Because they were "asking for it".'

Austin grinnikt zacht. Hopelijk om de manier hoe ik het breng en niet om wat ik zeg.

'Da's niet grappig! Dat is echt! Er worden echt veel meisjes aangerand en verkracht, hoor.'

'Anna,' zegt Jax dan, aan mijn andere kant, 'mijn huis is hier drie straten vandaan en die van jou maar een paar verder, toch?'

Ik knik langzaam en kijk hem vlug even aan. Vlug, want langer houd ik niet vol.

'De jongens moeten naar de westkant van de stad, maar wij moeten dezelfde kant op – ik kan je wel thuisbrengen als je dat wilt?'

Mijn mond gaat automatisch een stuk open en ik kijk hem aan. Jax biedt míj aan me naar huis te brengen? WAT? Ik wil mezelf eigenlijk in mijn arm knijpen om er zeker van te zijn dat ik niet droom, of zo... 'Eh, ja. Graag. Dat zou eigenlijk... heel fijn zijn.'

Jax lacht om mijn reactie. 'Sure. Het is toch maar even lopen.' Hij lijkt een blik met Austin uit te wisselen en lijkt niet-begrijpend naar hem te fronsen, maar ik zit te hoog in de hemel om dat goed te kunnen zien.