de wolk uit de zevende hemel 1.0

~ 41 ~

"Kut, ik heb hier helemaal geen wifi natuurlijk EN MIJN DATA IS OP GODVERDOMME NIKS KOMT BIJ JE BINNEN NU."

"SHIT SHIT SHIT SHIT NEE NEE NEE!"

"Goed, dan kom ik wel gewoon maar naar je toe, oké? Ik hoop dat je dat niet erg vindt..."

"Sorry, An, ik ben al onderweg... het spijt me."

"Please, wees niet boos dat ik zomaar binnen kom vallen, ik moet echt met je praten..."

"Anna, alsjeblieft, ik ben echt ten einde raad."

"Oh yess godzijdank, je bent online. Sorry, sorry, sorry, het spijt me zo vreselijk."

Met grote ogen en een opengevallen mond lees ik al haar berichtjes. Miljoenen vragen strijden om voorrang in mijn hoofd.

'Zo, wat heb jij dan binnengekregen?' vraagt Sophia, die mijn gezicht ziet.

'Nee, niets...' mompel ik afwezig, en ik typ razendsnel een berichtje terug waarin ik vraag wat er aan de hand is.

'Nou, als jij Petite uitlaat, hoef ik dat niet te doen, dus ik ga weer even Netflix kijken. Doei.'

'Hm-hm.'

"Ik sta al voor je deur... sorry, An," komt er dan vervolgens binnen.

En de deurbel schalt door het huis. Is dat werkelijk waar Ella? Wat is er in godsnaam met haar aan de hand?

Snel leg ik mijn telefoon op de bank, sta ik op en loop ik naar de tussendeur toe.

'GOED, DAN LAAT IK PETITE WEL UIT ALS JIJ BEZOEK KRIJGT, VERDOMME,' klinkt Sophia's semi-boze stem van boven. Zij heeft de deurbel natuurlijk ook gehoord.

'Kom zo maar naar beneden, Soof! Ik moet eerst even Ella helpen!' roep ik in de richting van de trap. Ik stuur een opgewonden geraakte Petite terug de woonkamer in, sluit vlug de tussendeur en trek dan de voordeur open.

Ella staat op het tuinpad, een meter of twee bij me vandaan. Vage vlekken mascara ontsieren haar wangen en jukbeenderen, en haar ogen zijn rooddoorlopen. Haar dunne, blonde haren zitten warrig en zijn nog ongedaan en ik zie dat ze staat te wankelen – staat te trillen zelfs – op zwarte pumps. In haar ene hand heeft ze haar telefoon geklemd en in haar andere hand houdt ze het hengsel van een handtas vast. Alsof ze net een wilde nacht uitgaan heeft meegemaakt.

Maar er lopen tranen over haar wangen en datgene trekt mijn aandacht het meest.

'Oh, mijn god, Ella... Wat is er gebeurd?'

Ze moet een hand voor haar mond slaan om het huilen tot bedaren te brengen. Haalt dan een bevende zucht. Wrijft met haar hand over haar gezicht en haar haren. Dan kijkt ze me aan. Haar ogen staan verward. Vermoeid. Verdrietig. 'I-ik... ik ben met Harley naar bed geweest...'

Ze kan het zelf nog amper geloven en ikzelf moet het ook even tot me door laten dringen. Ella is met Harley naar bed geweest? Ergens verbaast dat nieuws me, ergens niet.

'Ik weet gewoon niet wat me bezielt,' fluistert ze, en nu is duidelijk aan haar bewegingen te zien dat ze trilt van... alles. Van emoties, gevoelens, gedachten, drukte, acties, stress, alcohol waarschijnlijk, vermoeidheid, uitgewerkte adrenaline, enzovoort.

'Kom 's hier,' mompel ik, en ik loop naar haar toe waarna ik haar in mijn armen neem.

Ze laat haar tas vallen en slaat dankbaar haar armen om me heen. Haar tranen beginnen weer te lopen en ze snikt oncontroleerbaar, terwijl ze haar gezicht in mijn shirt begraaft. Ik heb zo met haar te doen, ze worstelt zo met haar gevoelens – en volgens mij niet alleen op dit moment. Naar bed geweest met Harley Davidson, oh god.