Her Innocent Slave (R-18) (Erotic Island Series #3)

Finn Lucas's (POV) 02

"Sino?"

"Si Ivy at—”

Napatayo ako kaya natagil siya sa pagsasalita. Isa lang ang kilala ko na pinag-iinitan ni Ivy ngayon. Nasa nagbalita ang buong atensyon ko.

"Saang building?" Nag-aalala kong tanong.

Marami raw kasama si Ivy. May mga nagpahinto bang guro? Paano kung nabugbog siya?

Nagulat sila sa pagtakbo ko palabas pagkatapos sabihin kung saan. Na-imahe ko siyang may mga dugo sa katawan at umiiyak. Kasalungat ang nadatnan namin. Galit ang anyo niya ngunit galos lang ang natamo. Maraming kasama si Ivy pero mas sila ang napinsala niya. Hindi ko alam kung ngingisi ako o pagsasabihan siya.

“We have to really end it. I can’t continue this anymore. I think I’m…already in love with her. I’m so sorry, Catelynn. I’m sorry.”

I just finished playing myself in the bathroom. I imagined her leaning her back against the bathroom tiles while screaming my name. I used her to relieve myself. I didn’t feel any guilt anymore. I only felt pleasure. I couldn't think of any other woman but Lucienne.

From the very first day I met her until today, it’s only her. Nang makita, makausap, at mahawakan ko siya wala nang naging ibang laman ang isip ko, siya na lang. Nanahan na siya sa loob ko at hindi ko na mapaalis. Hindi ko na mapalabas dahil inangkin na niya ako.

Pagkalabas ko sa banyo at saka ko tinawagan si Catelynn at tuluyan nang tinapos ang ugnayan naming dalawa. Kinakain ako ng konsensya ko sa ginawa kong pananakit sa kanya noon. Subalit ngayon, hindi ko na makapa iyon. Alam ko na kahit makiusap muli siya na subukan namin, hindi na magbabago pa ang isip ko. It’s useless now. I don’t feel anything for her.

“You don’t love her. You will soon regret it, Lucas.”

Umiling ako. Nakaupo ako sa gilid ng kama. Nakatukod ang isang siko ko sa aking tuhod habang ang isa pang kamay ay hawak ang telepono. Nakatakip ang isang kamay ko sa aking mga mata. Nakapikit ako.

“Hindi ko pa masasabi sa ngayon. But, if I ever regret it, I think I deserve this for cheating on you. I’m sorry, Catelynn.”

Umiyak siya ngunit hindi na gaya nang una.  Nang una kong subakan na makipaghiwalay pagkatapos nilang magkasakitan, umiyak siya sa akin at nakiusap na subukan pa namin. Pumayag ako. I tried to stay away from Lucienne too. Nakatulong naman na hindi niya ako pinapansin dahil galit siya sa akin.

But…after just a day of not talking to her I can’t be at peace. Habang nagtatagal na hindi ko siya nakakausap at hindi niya ako pinapansin, natatakot ako. Paano kung isang araw sabihin niya na lang na umalis na ako ng tuluyan? Paano kung dahil sa nangyari, ayaw na niya? What if she’s already done and tired of me?

“She’s like a kid,” mahina akong tumawa habang tinatanaw siya sa malayo.

Pinapakinggan niya ang malaking kabibe sa kanyang tenga. Did she really believe that’s real? You can hear the ocean from the seashell because you’re next to the ocean, baby. Hindi mo maririnig iyan kung wala ka riyan. Gusto kong sabihin sa kanya iyon kaya lang ay tuwang tuwa siyang lumapit sa akin para ibalita na totoong naririnig niya ang dagat sa shell. Kung ngayon iyan ang paniniwala niya, okay. Kasi simula ngayon para sa akin ikaw na ang palaging tama.

“You said we’re just gonna clean our body!”

Sumimangot na siya nang nakarami na ako. May buhangin pa ang buhok niya at hindi ko pa gaanong nalinisan dahil iba ang linis na ginawa namin pagkapasok sa banyo. I chucked and put her in the tub. This time, totoong nilinis ko na siya.

“Linisin mo ng mabuti iyan! Lulunurin kita sa dagat kapag may nakuha pa akong buhangin diyan!”

Tumawa ako. “Yes, Master.”

Habang nililinis siya, nagpapatak ako ng halik sa kanyang balikat at batok. Ngayon pa lang ay nakasisiguro na akong hindi mababawasan ang nararamdaman ko para sa kanya kung hindi madadagdagan nang madadagdagan pa bawat araw. I have seen her flaws. I have seen her imperfections. I saw how she laughed when she’s happy. I've seen how she can be mean when she's angry. I saw how brave she was. She's carefree. She's cheerful. And sometimes she's fragile. I saw how her life was full of fun because she enjoyed every day of her life. She just loves being herself all the time. Her weird traits are misunderstood by other people, that's why not everyone likes her. She’s not a good girl either, that’s why I don’t blame them. But I am, I like everything about her. Natikman ko na ng maraming beses ang matalas ngunit matamis niyang dila but it’s fine. She can tell me whatever she wants. She can insult me ​​whenever she wants. She can do whatever she wants. Be a bad girl as long as you want, Lucienne, I won’t leave your side.

“Lucas! Wait! I’m gonna die!” She's writhing in so much pleasure.

Halos mahulog na ang kalahati niyang katawan sa kama. Hindi ako huminto at mas pinaigting ang paglabas-pasok sa kanya. I love seeing her like this. Gusto ko itong nakikita ko na para bang nasa bingit na siya ng kamatayan dahil sa nararamdaman niyang sobrang sarap.

You’re free to die in my arms in pleasure, Lucienne. I’ll confess to you tomorrow. If you don’t accept my feelings, I will beg. I will ask you to give me weeks so I could make you fall in love with me. At kapag mahal mo na ako, I’ll pound you everyday. Gagawin ko sayo ito araw araw hanggang sa pangalan ko na lang ang maalala mo at makalimutan mo na ang buong mundo.

“I love you,” I whispered. Malakas ang loob ko dahil tulog siya. Napagod.

Pumasok ako sa banyo at naligo. Nag-ring ang cellphone ko saktong pagkatapos ko. Nagpupunas ako habang lakad-takbong inaabot iyon dala ang pag-aalalang baka magising si Lucienne sa ingay ng cellphone ko. She’s tired and I don't want to disturb her rest. Pagkasagot ko sa telepono, bumalik ako sa banyo. Hininaan ko lang ang boses ko habang tinutugon ang mga sinasabi ni Lola.

“Maayos ka ba diyan?”

“Maayos na maayos po, Lola.”

Tumawa ako.

“Namimiss ka na namin!”

Tumango ako kahit dilim ang tanging kaharap ko sa loob ng banyo.

“I miss you too.”

“Dumalaw ka rito pagkabalik mo sa Manila ha!”

Tumango ulit ako.

“I’m still not in Manila but I’m going home now.”

Hindi ko nasundan ang oras. Madaling araw na yata at mamaya lang ay uuwi na kami. Pagkauwi yayain ko kaya sa probinsya si Lucienne? Baka mawili siya roon at magustuhan niya ang lugar.

“Dalhin mo na ang ipapakilala mo!”

Napapikit ako at napisil ang tulay ng aking ilong. Shit. Nakalimutan ko. Kung dadalhin ko si Lucienne doon kailangan ay girlfriend ko na siya. Tumango ako kahit hindi ko alam kung kailan ko ba siya maipapakilala sa kanila.

“Yeah. I will call again. I love you.” Madaling sabi ko para maputol ko na ang tawag.

“I love you too, apo!”

Ngumiti ako. Ako na ang pumatay sa tawag bago pa kunin ni Lolo ang telepono. Iyon din naman ang itatanong. Kung kailan ko madadala ang babae na tinutukoy ko. I want to introduce her to them to make them feel at peace. It's just that, I don’t know when.