O G E C E 🌒

'21

'Limanım sandığım insanlarda dibe battım!

Genç adam karşılaştığı manzara karşısında neye uğradığını şaşırmıştı. Gözlerini, sorgular biçimde Miray ve Kerim'in üzerinde gezdirdi. Yumruk yaptığı elleri ve alnına beliren damar, sinirlendiğini ele veriyordu. Sakin kalmaya çalışıp, dişleri sıkmakla yetinmişti. Öfke taşan gözlerini Kerim'den ayırmayıp, tıslarcasına söze girdi.

"Miray bu adamın burada ne işi var?" Demişti sert bir şekilde.

"Fırat bak gördüğün gibi b-birşey değil! Yanlış anlama! Aramızda birşey yok bizim!" Demişti genç kız telaşla. İçinden Fırat'ın ona inanmasını umut ediyordu.

"Miray delirtme beni! Zaten aranızda birşey olamaz! Bu herif neden burada?"

"B-bilmiyorum! O geldi birden!"

"Bak Miray onun sana birşey yapmasından korkuyorsan eğer ben buradayım! Çekinme anlat hadi herşeyi!" Diyerek lafa atlamıştı Kerim.

Kerim'in sözleri üzerine kan beynine sıçramış, daha fazla sakinliğini koruyamamıştı genç adam.

"Ne diyorsun lan sen?" Diyip Kerim'i yakasından tutmuştu.

"Sen benim karımı benden mi koruyacaksın!" Boğazını sıkıp, karnına bir yumruk geçirmişti.

"Öldürürüm lan seni! Duydun mu? Öldürürüm!" Ardarda attığı yumruk darbeleriyle Kerim yeri boylamıştı.

"Yalan mı? Hayatı zehir etmiyor musun Miray'a. Şiddet uygulamıyor musun?"

"Bak hâlâ ne diyor!" Diyip tekrar yeltenmişti dövmek için.

Miray telaşla Fırat'ın önüne geçip durdurmuştu. Genç adam öylesine öfkeliydi ki Miray'ı sertçe itip, yerde yatan Kerim'i yakasından kaldırarak bir yumruk daha geçirdi.

Kerim'in canına tak etmiş, o da Fırat'a aynı şekil karşılık vermişti. İkisi birbirine delicesine vuruyor, gözleri birşey görmüyordu. Kerim yediği yumruk darbeleriyle fena afallamıştı. Kanayan burnunu elinin tersiyle silip söze girdi.

"Eeeh! Yeter lan yeter! Miray çağırdı beni buraya diyorum anlamıyor musun? Yardım istedi benden! Al mesajla bak inanmıyorsan!" Diyip cebinden çıkardığı telefonu Fırat'a uzattı.

Fırat gözleri Kerim'e dikip bir süre öyle baktıktan sonra uzattığı telefonu sertçe elinden çekip baktı.

Miray hâlâ neden bahsettiğini kavrayamamış, kaşları çatık bir şekilde onları izliyordu.

Kerim... Lütfen bana yardım et! Yalvarırım! Çok kötü durumdayım! Fırat tam 1 yıldır bana hayatı zehir ediyor, bazen şiddet bile uyguluyor! Lütfen kurtar beni buradan..!
Eğer olurda gelmek istersen adresi buraya bırakıyorum. Fırat gündüzleri işte oluyor. 2 gün sonra seni evimde bekliyor olacağım. Seni seviyorum..!

Fırat mesajı okuduğunda küçük bir kahkaha atmıştı. Bu mesajı Miray'ın atmadığına adı gibi emindi. Tekrar ciddi yüz ifadesini takınıp, Kerim'e döndü.

"Sen gerçekten bu mesajı Miray'ın attığına inandın mı lan?" Dediğinde onu alaya alır gibi konuşmuştu.

Kerim ona bir adım yaklaşıp, nispet edercesine ciddiyetle söze girdi.

"Miray'ın hâlâ beni seviyor oluşu zoruna mı gitti lan?"

Bunu dediğinde sinirle gülmüştü Fırat. Kaşları havaya kalkmıştı. Ne diyordu Kerim? Ne demek Miray hâlâ onu seviyordu? Bu dediğine kendisi bile inanmıyorken Fırat'ın inanmasını bekliyordu.

"Demek Miray seni seviyor?" Diye soru yöneltip, içinde taşmakta olan öfkeyle sert bir yumruk geçirmiş, ve yine başa dönmüşlerdi. Genç kız yere düşen telefonu alıp kendisinin attığı iddia edildiği mesajı okudu.

Anında kaşları çatılmıştı. Evet kendisinin numarasıydı fakat Miray atmamıştı bu mesajı ona. Çok düşünmeden anlamıştı zaten yapanın kim olduğunu. Bu sefer fazla ileri gitmişti. Bunu ona çok pis ödetecekti.

Bu düşüncelerden ayrılıp, birbirini öldürmek üzere olan Kerim ve Fırat'a döndü. Eğer ayırmassa gerçekten bugün bu evden bir cenaze çıkacaktı.

Fırat'ın yanına gidip kolundan çekiştirdi.

"Fırat yeter! Nolursun yapma artık!" Diye hem sinirle, hem yalvarırcasına söylemişti. Ama hiçbir etkisi olmamıştı. Bu arada bu gürültüye daha fazla dayanamayan minik Defne huysuzlukla ağlamaya başlamıştı.

Kızının ağladığını gören Miray daha bi gerilmiş, bu sefer daha çok bağırmıştı. Fırat'ın önüne geçip onu durdurmuştu.

"Sana yeter dedim!" Dediğinde gözleri hafiften dolmuş, sesi titremişti.

"Çekil! Daha işim bitmedi onunla! O söylediği herşeyin hesabını verecek!" Dediğinde tekrar Kerim'in üzerine yürümüş, Miray tutmuştu.

"Fırat yeter! Yeter! Anlamıyor musun! Dur diyorum sana!"

Bunu dediğinde Fırat anlamaz gözlerle Miray'a bakmıştı.

"Sen... onu mu koruyorsun?"

Onu dediği an genç kız gözünden akan bir damla yaşa engel olamamıştı. Fırat ona nasıl böyle birşey ima ederdi!? Hâlâ ağlamakta olan kızının sesini duyunca kendine gelip, akan gözyaşını sildi.

"İkinizde defolun gidin evimden!"

"Ne di-"

"İkinizde defolun!" Dediğinde sertçe söylemiş, yüzlerine bile bakmamıştı.

Kerim bir küfür savurarak önden çıkmış arabasına yönelmişti. Fırat ise Miray'a sinirli bakışlarını yollayıp hızla ayrılmıştı oradan.

Genç kız gözyaşlarını silip kendini toparlayarak, hüngür hüngür ağlayan kızının yanına gitti. Onu kucağına alarak "Korktun mu meleğim sen? Korkma annen burada!" diyerek başına bir öpücük kondurdu.

Minik Defne ağlamayı kesmiş, annesinin memesini hızla kavrayıp emmeye başlamıştı. O da korkmuştu anlaşılan.

Miray'ı asıl yıkan şey Fırat'ın o son cümlesiydi. Resmen hâlâ Kerim'e karşı birşeyler hissettiğini ima etmişti. Nasıl böyle birşey düşünürdü anlamıyordu. Evlendiklerinde bu konuyu, birdaha açmamak üzere kapatmıştı.

Tekrar kapının açılmasıyla dikkati o yöne çevrilmişti. Gelen yardımcıları Sibel'di.

"Miray Hanım ne oldu burada böyle? Herşey kırılmış!" Diyerek şaşkınlığını gizleyememişti. Yerdeki cam parçalarına bakarak.

"Fırat'la tartıştık Sibel. Hemen toparlar mısın oraları?"

"Tabi hemen toparlıyorum."

Daha sonra minik kızına dönüp ellerine öpücükler kondurdu. Terden yapışmış olan kısa saçlarını geriye itip özenle pusetine yatırdı.

"Sibel ben çıkıyorum! Defne sana emanet!" diyip kapıdan hızla çıkmıştı.

Gideceği yer belliydi.
Berna artık çizgiyi fazlasıyla aşmış, birinin ona dur demesi gerekti. Amacı Fırat'la aralarını bozmaktı. Ve başarmıştı da...

Cebinden çıkardığı elleriyle arabasının kapısını açıp, hızla yerleşti. Bir yandan dudaklarını yiyor, bir yandan da avucu kaşınıyordu. Galiba Berna artık sona gelmişti.

Bölümü nasıl buldunuz?

Oy verip yorum yapmayı unutmayalım.🌹