TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The First Win Against The Time [Η Πρώτη Νίκη Ενάντια Στον Χρόνο]

"Πάμε μια βόλτα, ώστε να πάρεις λίγο αέρα και να ξεχαστεις", γελώντας δέχτηκα μόνο υπό έναν όρο "αυτήν την φορά να πάμε περπατώντας"είπα καθώς η παρέα της είχε αρχίσει να με χαλαρώνει, βγήκαμε στο πεζοδρόμιο και η νυχτερινή ψυχρά, ομολογώ ήταν λιγάκι έντονη, τόσο που βιαστηκά, χώθηκα όσο ποιό βαθιά μπορούσα μέσα στο φούτερ μου, πήγαμε στο πάρκο όπου εκεί καθίσαμε σε ένα παγκάκι που είχε χαραγμένο το όνομα μου, μην ξεχνάτε ότι τα βράδια το έσκαγα για έρθω σε αυτήν την πλατεία με τον κολλητό μου, "που να ήταν και αυτός" αναρωτήθηκα, δεν τον έχω συνηθίσει να χάνεται τόσο πολυ και ιδιαίτερα σάββατο βράδυ, εκείνη βλέποντας το όνομα μου στο παγκάκι, πήρε μια πέτρα και χάραξε από κάτω το δικό της, την άφησα να το γράψει και μετά, ευγενικά πήρα μέσα από το χέρι της την πέτρα και έφτιαξα ένα τεράστιο συν στην μέση, το θέμα είναι ότι κανείς από τους δυό δεν ήξερε, τι έπρεπε να γράφει εκεί κάτω από τα ονόματα μας και το συν, το μόνο σίγουρο έπρεπε να έχει ένα ίσον, αλλά ίσον με τι, ουτε οι ίδιοι δεν ξέραμε, τότε παρατήρησα ότι είχε κολλήσει το βλέμμα της πίσω μου, γυρνώντας είδα τον ίδιο κυρίο που είχε γίνει ο εφιάλτης μου όλη την μέρα, δεν θα μας συστήσεις με τον φίλο σου της είπε ειρωνικά, εκείνη τότε με μια ταραγμένη φωνή, που με το ζόρι ακουγόταν, λες και ούτε εκείνη δεν ήθελε να ολοκληρωσεί είπε "από εδώ ο άντρας μου" δείχνοντας πίσω μου, εκείνον κοιτώντας τον φοβισμένη, για το τι θα μπορούσε να μας κάνει, τότε εκείνος με άγγιξε στον ώμο με δύναμη, ρωτώντας την, νευριασμένος με μια τόσο βαριά χριά που δεν μπορούσε καν να βγεί από τον λαιμό του, με αποτέλεσμα να πνίγει με τα ίδια του τα λόγια, εκείνη με κοίταξε και είπε "ο άνθρωπος μου, τον αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε" εκείνος γέλασε λέγοντας "για αυτό θα πεθάνει, με τον ίδιο τρόπο που πέθαναν οι γονείς του" συμπληρώνοντας ειρωνικά "καταλάθος" στα λόγια του αυτά θολώσα, δεν έλενχα τον εαυτό μου, ούτε ο εαυτός μου εμένα,καθώς ένοιωσα ένα σουγιά να έρχεται σε επαφή με τον λαιμό μου, του άρπαξα το χέρι και του τον τράβηξα με μανία, καθώς κατάφερα να τον πάρω στα δικά μου χέρια και να πάρω μετάθεση στον θάνατο μου, του τον κάρφωσα στην καρδιά, σχεδόν με όλη μου την δύναμη,καθώς η καρδιά μου είχε αρχίσει να χτυπάει όλο και ποιό γρήγορα, ήξερα πως δεν θα τον σκότωνε τόσο εύκολα,κάτι τόσο απλό, όμως βρήκα το κουράγιο και το έκανα,έτσι έκλαψα μια παράταση απο τον θάνατο και μας την έδωσα, καθώς εκείνος έπεσε στο πάτωμα, μα πριν προλάβει εξαφανίστηκε μπροστά στα μάτια μας, ψυθηρίζοντας την οργή του για εκδίκηση.