TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The First Try Of Kiss[Το Πρώτο Φιλί]

Την έπιασα ευγενικά από το σβέρκο, κάνοντας κίνηση ώστε να την φέρω ποιό κοντά μου, εκείνη χαμογέλασε και δάγκωσε τα χείλια της, δεν ξέρω τι σκέφτοταν, ούτε με ένοιαζε ιδιαίτερα, το μόνο που ήθελα ήταν να την κάνω δικιά μου, να σβήσω την κάψα που μου προκαλούσε στα χείλη, χωρίς να κάνει τίποτα, ήθελα τόσο απεγνωσμένα να σβήσω την φωτιά, που τόσο απροκάλυπτα προκαλούσε μέσα μου, που δεν με ένοιαζε τίποτα, πλησιάζα όλο και ποιό αργά, τα χείλια μου στα δικά της, κοιτώντας την μέσα στα μάτια, με ένα ειρωνικό υφάκι, που ήταν λες και έλεγε είσαι μόνο δικιά μου, δεν θα σε αγγίξει κανείς άλλος ποτε ξανά μήτε ανθρώπος μήτε δαίμονας, το έκανα και ας ήξερα πως εκείνη την ώρα κορόιδευα μονάχα εμένα.
Ήμουν έτοιμος να την φιλήσω, ήταν έτοιμο να γίνει το μοιραίο ατυχήμα, που δεν θα είχε θυμάτα, παρά μόνο εμάς τους δυό, κολλημένους τον έναν με τον άλλον εγκεφαλικά.
Εκείνη την ώρα με ένα βλέμμα απογοήτευσης και με έναν τόνο, που σου θυμίζε φοβισμένο παιδί, είπε "Ξημερώνει πρέπει να φύγουμε γρήγορα" πήγαινα να ρωτήσω τον λόγο, μα θυμήθηκα ότι οι γονείς μου, δούλευαν πολύ πρωί και πάντα πριν φύγουν, άνοιγαν την πόρτα του δωματίου μου, να δουν αν ήμουν καλά και είμαι σίγουρος, πως αν δεν με έβρισκαν εκεί, δεν θα τους άρεσε ιδιαίτερα, έτσι χωρίς δεύτερη κουβέντα, ανέβηκα στην πλάτη της, με αποτέλεσμα, για ακόμα μια φορά να δω, τον ουρανό από κοντά, με διαφορετικά χρώματα αυτήν την φορά, καθώς η νύχτα έπεφτε σιγά σιγά για ύπνο, νυχτερινή δουλειά βλέπεις, με το που έρχοταν το πρωί, έβλεπε τον πολυαγαπημένο της ήλιο και κοιμόταν, μην ξεχνάς ότι "Η σελήνη και ο ήλιος είναι οι δυό παλαιότεροι εραστές".
Φτάσαμε στο διαμέρισμα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, καθώς έξω το φώς της μέρας, είχε σχεδόν αρχίσει να γίνεται όλο και ποιο έντονο και ο ήλιος να τονίζει την υπόσταση του, καθώς έστελνε επιδηκτικά,
της ακτίνες του όπου προϋπήρχε σκοτάδι, μπήκα στο δωμάτιο μου, ξεφωνίζοντας με βλέμμα σκυλίου που το αφεντικό φεύγει για δουλειά"Πότε θα σε ξανά δω?" ρωτώντας περισσότερο τον εαυτό μου, παρά εκείνη, με ένα ήρεμο βλέμμα που ομολόγω με ηρέμησε ψυθιρίσε "σύντομα, πολύ σύντομα" Καθώς τα μάτια της είχαν αρχίσει να γίνονται υγρά, έφυγε χωρίς να πει δεύτερη κουβέντα, εγώ εμείνα όλο το πρωί να κοιτάζω το παράθυρο, με την ελπίδα να ξανά εμφανιστεί,μετά από λίγο με πήρε ο ύπνος και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, με πήρε γλυκά και ήρεμα ο ύπνος στην αγκαλιά του,ξύπνησα αγχωμένος, πιστεύοντας ότι είχα σχολείο και καθώς κοίταζα, το ρολόι πάνω στο κομοδίνο, είδα ότι ήταν Σάββατο, άρα όχι σχολείο για σήμερα, έπειτα συνέχιζα να ψάχνω απεγνωσμένα, κάτι που ούτε ο ίδιος δεν ήξερα τι ήταν και τότε το είδα