TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The New Side Of Reality[Η Νέα Πλευρά Της Πραγματικότητας]

Πλησίασα προς το μέρος της μόνο για να την βοηθήσω, ήταν τόσο όμορφη.
ξέρεις ο τυπος που θα άρεσε στον καθένα, κοντούλα,με μεγάλα κάστανα μάτια και κατάμαυρα μακριά μαλλιά, καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει την φτερουγά της κάτω από τα σίδερα, τα μαλλιά της ολοένα και μπλεκόντουσαν και άρχιζαν να καλύπτουν ένα μέρος από το πρόσωπο της, πλησίασα αρκετά κοντά, τόσο που είδα το βλέμμα της απόγνωσης στο πρόσωπο της και μέσα στα μάτια της το συναίσθημα που βλέπεις, στα μάτια κάποιου που έχει μπεί στην φυλακή, για κάτι που δεν έκανε αλλά για το οποίο κατηγορήθηκε, ναι εκείνο το βλέμμα χαμένης ελπίδας που δεν έχει ιδιαίτερη γοητεία, απλά ένα απέραντο κενό, την ρώτησα διστακτικά πως μπορούσα να την βοηθήσω και τότε για πρώτη φορά άκουσα την φωνή της, τόσο βαθιά και γαλήνια, με μια δόση ταραχής λόγο των συνθηκών, μια φωνή που μπορούσε να κάνει την γη να βγεί από τον άξονα της, μόνο για να την ακούσει.γυρίσε και μου είπε "κόλλησα και θέλω την βοήθεια σου, να σηκώσουμε το σίδερο στο οποίο έχει κολλήσει το φτερό μου" Έτρεξα με δυσκολία λόγο του χτυπήματος στα γόνατα μου, να την βοηθήσω προσπάθησα να σηκώσω το σίδερο με τα γυμνά μου χέρια μα μάταια καθώς ήταν υπερβολικά βαρύ, απεγνωσμένος που δεν κατάφερνα να την βοηθήσω κάθισα με την πλάτη πρός το σίδερο και τότε μου μπήκε μια ιδέα στο μυαλό, δίπλα από τον σταθμό, δηλαδή από το τμήμα του σταθμού που ήταν νόμιμο να πας,βγίνονταν έργα και είχαν εκείνα τα πελώρια μηχανήματα με τις τεράστιες δαγκάνες, με τις οποίες σήκωναν αντικείμενα, τέτοια ώρα δεν θα ήταν κάνεις εκεί να με εμποδίσει, πήγα λοιπόν και είδα πώς εκεί υπήρχαν δυο τέτοια τεράστια μηχανήματα, οι οδηγοί δεν ήταν εκεί λογικά είχαν πάει για μεσημεριανό, καθώς η ώρα ήταν περασμένες δυό ήμουν τυχερός, γιατί πάνω στο ένα μηχάνημα ήταν τα κλειδιά "έλα" είπα από μέσα μου, δεν θα είναι και τόσο δύσκολο, καθώς ο πατέρας μου δούλευε στον δήμο, όταν ήταν ποιο μικρός και με έπερνε μαζί του στην δουλειά, για να μου δείχνει πως να οδηγάω τέτοια μηχανήματα, όχι ότι ποτέ με είχε αφήσει να οδηγήσω, αλλά ποσο να διαφέρει η θεωρία απο την πράξη, γυρίσα αμέσως το κλειδί μέσα στην μίζα της μηχανής και το μηχανήμα αμέσως αρχίσε να βγάζει θόρυβο και καπνό, απο την καμινάδα, άρχισα να κατευθύνομαι προς το απαγορευμένο τμήμα του σταθμού, έβαλα την δαγκάνα κάτω από το σίδερο και με ευλάβεια το σήκωσα, αργά αλλά σταθερά, το σήκωσα με αποτέλεσμα να την ελευθερώσω,
"Ευχαριστώ" μου λέει με την μαγευτική φωνή της, για ακόμα μια φορά δεν κατάφερα να της απαντήσω και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά "θα στο χρωστάω μου λέει" και κάνει να πετάξει μακριά"τι είσαι της κάνω?" με έναν τόνο που μεταβιάς ακουγόμουν, δεν απάντησε κάτι ιδιαίτερο μόνο ένα "θα μάθεις σύντομα" και εξαφανίστηκε στον ουρανό, όπως οι σταγόνες της βροχής, μέσα στις άλλες χιλιάδες που είδη έχουν πέσει στην γη