TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The Weird Man [Ο Παράξενος Άντρας]

Πάνω στο κομοδίνο, υπήρχε ένα πολύ όμορφο αλλά ασυνήθιστο τριαντάφυλλο, ήταν κόκκινο και τα ροδοπέταλα του στις άκρες είχαν μωβ χρώμα, το ποιό όμορφο απο τα περισσότερα τριαντάφυλλα, που έχω δει και έχω δει πολλά, καθώς τα καλοκαίρια τα περνάμε, στο πατρικό της μητέρας μου και ο παππούς μου έχει τρέλα με τα λουλούδια, αλλά κυρίως με τα τριαντάφυλλα, αλλά τέτοιο χρώμα και τέτοια μυρωδιά δεν έχω ξανά δεί, δεν πρέπει να είναι από εδώ, είναι το ίδιο μαγευτικό με εκείνη, σκέφτηκα καθώς είχε ξανά επισκεφτεί το μυαλό μου,
δεν ήξερα ούτε εγώ ο ίδιος πόσο απεγνωσμένα πολύ, ήθελα να είμαι μαζί της αυτήν την στιγμή, μα και όλες τις άλλες.
Εκείνη την ώρα ακούστηκε το θυροτηλέφωνο, σηκώθηκα απο το κρεβάτι βιαστήκα και σχεδόν τρέχωντας, κατευθύνθηκα στην πόρτα και κοίταξα από το ματάκι,βλέπετε ήμουν μόνος στο σπίτι και οι γονείς μου, απαγορεύουν να ανοίγω σε ξένους, χωρίς πρώτα αθόρυβα, να βεβαιωθώ ποιός είναι, κοιτάζοντας από το ματάκι, είναι δεν είναι στο σπίτι, τι να κάνουμε, κάθε οικογένεια έχει κάποιους κανόνες, άλλες να μην αργούν τα παιδία να κοιμηθούν και άλλες ένα απλό χαζό ματάκι, όπως και να έχει και όσο χαζό και αν είναι, είναι κανόνας τους οπότε τον τηρώ.Έτσι και έκανα και σε απόσταση λιγότερο από ένα μετρό, στεκόταν ένας πολύ ψιλός κυρίως, με υπόσταση όμοια αρκούδας, ντυμένος σε κατάμαυρα ρούχα, με ένα μόνιμα παγωμένο ψυχρό υφάκι στα χείλη,όμοιο με αυτό πεθαμένου, κοιτάζωντας την πόρτα τόσο επίμονα, που σιγά σιγά είχε αρχίσει να χαράζεται ένα ειρωνικό, ψυχρό χαμόγελο στα χείλη του, κοίταζα για πολύ ώρα απο το ματάκι, όταν άρχισε να φωνάζει, η φωνή του ήταν δυνατή και τρομακτική, σαν Βρυχηθμός λιοντάριου και όπως το χαμόγελο του, έτσι και η φωνή του με ανατρίχιασε"Ξέρω ότι με βλέπεις, νοιώθω τα μάτια σου πάνω μου " Ουρλιάξε με έναν τρόπο που η φωνή ακουγόταν δυνατά αν και εκείνος προσπαθούσε να ψυθιρίσει,ακούγοντας τον γέλασα, γιατί ήξερα ότι απλά προσπαθεί να με τρομάξει, δεν κατάφερε τον σκοπό του ουτε στο ελάχιστο, αντίθετα ούτε καν κουνήθηκα, απλά αναρωτήθηκα απο μέσα μου "πως γίνεται να με βλέπει ή ακόμα και πως είναι πιθανόν να νοιώθει το βλέμμα μου, πίσω απο την πόρτα και γενικότερο ποιος είναι αυτός, πρώτη φορά τον βλέπω.. " πρίν προλάβω να ολοκληρώσω την σκέψη μου, ουρλιάξε πριν μπει στο ασανσέρ και εξαφανιστεί απο το ορατό μου πεδίο "Ξέρω το μυστικό σου, θα σε παρακολουθώ" συμπληρώνοντας ψυθιρίστα "Να το θυμάσαι θα σε παρακολουθώ"μπήκε στο ασανσέρ και εξαφανίστηκε, το ασανσέρ ούτε καν το είδα να έρχεται, ούτε και να κατεβαίνει κάποιον όροφο, έμεινε εκεί σταθερό, ενώ εκείνος δεν ξέρω καν που ήταν,πήγα στο δωμάτιο μου κάθισα στο κρεβάτι μου και συζητώντας με τον εαυτό μου αναρωτήθηκα"Τι στο διάολο ήταν αυτό και τι στον διάολο συμβαίνει στην ζωή μου, πρέπει να την δω σύντομα και να την ενημέρωσω για το τι έγινε"τα σκέφτηκα τόσο δυνατά, που οι λέξεις ξεπήδησαν απο τα χείλη μου και ακουστικά σαν να τα ψυθιρίζω, σηκώθηκα απο το κρεβάτι κάπως ββιάστηκα, έβαλα το φούτερ μου και κατέβηκα από το παράθυρο, όπως έκανα τα βράδια που ερχόταν ο κολλητός μου για να πάμε να καθίσουμε στο πάρκο, κατέβηκα και άρχισα να τρέχω.