TheDarkParadise[Ο Σκοτεινός Παράδεισος]

The Srart Of Them All [Η Αρχή Όλων]

Ήταν μια συνηθισμένη βροχερη μέρα στο σχολείο, έξω έβρεχε και οι στάλες τις βροχής έπεφταν πάνω στο τζαμί, κάνοντας το χαρακτηριστικό ήχο ξέρεις που κάνει η βροχή,αυτό το νοσταλγικό τικ που σε κάποιους είναι απλά αδιάφορο, μέσα στην μίζερη ζωή τους που τρέχει γοργά σαν τον άνεμο δίχως να Ευχαριστίουνται την κάθε στιγμή της ζωής τους, γρανάζια μιας κρατικής μηχανής, απλά νουμερά στις τσέπες των μεγάλων. Αλλά υπάρχουν και αυτοί που ζουν κάθε στιγμή της ζωής τους σαν να είναι η τελευταία, συνήθως αυτοί αν είναι μεγάλοι έχουν δει την ζωής τους να περνάει μπροστά από τα μάτια τους, γρανάζια που αποφάσισαν να κάνουν τα όνειρα που πριν έκρυβαν από την πραγματικότητα.
Αν είναι νεότεροι, απλά επειδή ακόμα δεν έχουν εξελιχτεί σε γρανάζια και άλλοι επειδή δεν έχουν δεχτεί ή δεν έχουν καταλάβει την αλήθεια όσον συμβαίνουν γυρω μας.
Συγγνώμη το ξερω χάνω τον ήρμο όσον λέω, ας συνεχίσουμε την ιστορία μας και ας μπουμε στο νόημα.
Καθόμουν δίπλα στο παράθυρο, ήταν ώρα μαθήματος όχι ότι πρόσεχα ιδιαίτερα.Είχαμε μαθηματικά και εγώ απλά είχα χαθεί στις σκέψεις μου και στον ήχο τις βροχής, κάνοντας ανουσιες γραμμές πάνω στο χαρτί σχέδια χωρίς ιδιαίτερη βάση,απλά μουνζουρες.
Άκουσα το όνομα μου τότε από την άκρη της αίθουσας, βγήκα από τον κόσμο των σκέψεων μου και τότε άκουσα για δεύτερη φορά κάποιον να φωνάζει το όνομα μου, κοίταξα βιάστηκα προς εκείνο το μέρος, βλέποντας τον καθηγητή να φώναζει το όνομα μου, για τρίτη φορά απαντάω διστακτικά "ναι?"
Και μου κάνει εκνευρισμένος "δεν με ακους τόση ώρα που σου μιλάω? Να μαντέψω πάλι δεν προσεχές στο μάθημα"
Γνέφω καταφατικά,
και τον βλέπω να έρχεται αργά αργά προς το μέρος μου, με το πρόσωπο του κατακόκκινο από θυμό και να λέει "Κύριε μου το παράκανες αυτήν την φορά, στο είχα πει πως αμα σε ξανά πιάσω να μην προσεχεις στο μάθημα θα βγείς έξω" Πέρνει μια ανάσα και με κοιτάει για λίγο και μου κάνει "Λοιπόν τι περιμένεις? "
"Τίποτα" Λέω διστακτικά καθώς σηκώνομαι από το θρανίο, Βγαίνοντας από την αίθουσα, τέλεια "η 7 απουσία για φέτος" Σκέφτομαι καθώς βάζω την κουκούλα μου,καθώς βγαίνω στο προαύλιο, μέσα στην βροχή σαν να ήξερα που πάω σαν κάτι να με τράβαγε με τον ψυχικό κόσμο του προς τα εκεί, έτρεχα με άγνωστο προορισμό για το μυαλό μου, μα η καρδιά σαν να ήξερε ακριβώς τι κάνω, εγώ με τα κοινά μου μάτια, έβλεπα πως κατευθυνόμαι προς τον κοντινό σταθμό των τραίνων