Het is maar een spelletje

Hoofdstuk 25

"Kaitlynn?" Riep meneer Koning door de klas, ter bevestiging dat ze haar cijfer wilde horen. Kit zuchtte. "Ja?" "Een zes, kan er mee door." Kaitlynn keek Zoëy aan en schoot in de lach. "Man wat een mazzel." Zoëy gaf Kit een high-five. "Lekker bezig, nu hoeft je moeder je niet om te leggen." Grappend gaf Kit haar vriendin een stomp. "Had je wel gewild hè?"

Na de les kwamen Zoëy en Kit Esmée tegen op de gang en ze was alles behalve vrolijk, sterker nog, ze leek furieus. "Woah, Esmée, wat is er aan de hand?" Het stoom kwam nog net niet uit haar oren toen Kit dat vroeg. "Dat weet jij dondersgoed Kaitlynn!" Brieste ze. "W-waar heb je het over?" Stamelde Kit. "Een beetje schaamteloos met mijn vriendje flirten, ik heb je wel door." Zoëy keek Kit vragen aan. "Eerlijk ik snap je niet." Fluisterde Kaitlynn bevend.

"Ik kan jou niet uitstaan! Je ne veux plus te voir." Riep Esmée geërgerd. Met een woedende uitdrukking op haar gezicht stampte ze de gang uit, Kit in tranen achter latend. "Ik begreep niet eens wat ze zei, laat staan waar ze het over had." Zei ze zachtjes tegen Zoëy. Zoëy trok haar in een knuffel en snikkend gaf Kaitlynn zich over aan haar emoties.

"Dames, waarom zijn jullie zo-" mevrouw Schutter kapte haar zin meteen af toen ze Kaitlynns betraande gezicht zag. "Zoëy, asseyez-vous s'il vous plaît. Ga allemaal aan het werk met chapitre deux, Kaitlynn, viens avec moi." Gewillig volgde Kaitlynn haar docent Frans naar het kantoortje tegenover het lokaal.

"Gaat het wel goed met je, meisje? Je zit de laatste tijd niet helemaal lekker in je vel, is het niet?" Mevrouw Schutter klonk aardig en begripvol en Kaitlynn kon het niet langer in houden. Toen het eenmaal er uit kwam kon ze niet meer stoppen met praten en huilen. Ze vertelde alles: over haar ouders en de scheiding, haar moeder die nu weer werk had, haar gevoelens voor Chase en de aanvaring met Esmée van enkele minuten eerder. Haar docent luisterde enkel. Af en toe knikte ze of stelde ze een korte vraag tussendoor, maar ze luisterde tenminste.

"Ach meisje toch, dan snap ik wel dat je je zo voelt. Het is oké om niet oké te zijn, als er wat is mag je altijd met me praten. Ik zorg wel dat je bij blijft met je schoolwerk als het even niet meezit, maar dan moet je wel beloven dat je je best blijft doen." Kaitlynn knikte en veegde haar tranen weg. "Dankjewel." Zei ze zachtjes. "Ga maar alvast, ik geef de klas nog wat huiswerk op. Jou huiswerk voor de volgende les is om nou eens goed na te denken over hoe je je voelt en wat voor hulp je nodig hebt om daar wat aan te doen." Kaitlynn knikte nogmaals en liep toen achter haar docent aan het kantoor uit richting de aula voor haar pauze.