Het is maar een spelletje

Hoofdstuk 14

Verbaasd staarde Kit naar haar telefoon.

"Wat was er?" Vroeg Chase voorzichtig.

"Mijn moeder belde. Ze zei dat ik naar huis moest komen." Mompelde Kit. "Ik snap er niks van. Ze belt me nooit en normaalgesproken boeit het haar helemaal niet waar ik ben."

"Misschien moet ze je gewoon iets vertellen of zo, het kan best zijn dat ze dan liever heeft dat je zo snel mogelijk naar huis gaat." Opperde Chase.

Kit knikte. "Zou best kunnen, ik zou alleen niet weten wat. Misschien moest ik dan toch maar naar huis gaan."

"Is goed, spreek je later Kaitlyn." Zei Chase.

Kit knikte nogmaals en raapte haar spullen bij elkaar. Nog even keek ze achterom toen ze wegliep en dat onbekende gevoel van eerder die middag keerde weer terug toen ze recht in de felblauwe ogen van Chase keek.

Ze voelde haar wangen kleuren en versnelde haar pas richting de fietsenstalling.

***

"Ik ben thuis, wat is er?" Riep Kit door de gang toen ze de deur achter zich dichttrok.

"Waarom moest dat zo lang duren?" Hoorde Kit vanuit de woonkamer. "Ik belde je ruim een half uur geleden."

Kit slikte toen ze de woonkamer binnenstapte. "Mam, het is vijfentwintig minuten fietsen van school naar hier. Ik ben zo snel gekomen als ik kon."

"Nonsens." Mopperde haar moeder. "Je doet er hooguit een kwartier over als je doorfietst. Je hebt een prima fiets dus daar ligt het niet aan."

Kit zweeg. Het had geen zin om haar moeder tegen te spreken. Haar fiets viel zowat uit elkaar van ellende maar dat kon haar moeder niks schelen.

"Waarom moest ik ineens naar huis komen?" Vroeg Kit voorzichtig.

Haar moeder snoof geërgerd. "Kan je dat zelf niet bedenken? Je bent toch niet achterlijk of zo?"

Kit kauwde nerveus op haar wang en probeerde haar moeders blik te ontwijken.

"Ik doe hier mijn stinkende best om je te eten te geven en naar school te laten gaan, en het enige wat jij doet is wegvluchten van huis. Ik ben voor jou een baan gaan zoeken en je wordt boos omdat ik eindelijk fatsoenlijk eten voor je koop. Je bent een vreselijk ondankbaar wicht!" Tierde Kits moeder tegen haar dochter.

"Ik... Het spijt me." Fluisterde Kit. Tranen welde op in haar ogen en ze durfde haar moeder niet meer aan te kijken.

"Je hebt de rest van de maand huisarrest. Denk maar niet dat je me voor de gek kunt houden, ik weet heus wel wanneer je klaar bent met school. Je komt na je les meteen naar huis en laat ik het niet merken dat je mensen meeneemt, want dan zwaait er wat!"

Kit knikte gedwee en probeerde haar tranen weg te knipperen. Nooit eerder was haar moeder zo boos op haar geworden. Kit snapte er niks van.

"Rot maar op naar je kamer, ik roep je wel weer als het eten klaar is." En met die woorden duwde Kits moeder haar de kamer uit en smeet ze de deur met een klap dicht.