Het is maar een spelletje

Hoofdstuk 15

Drie dagen later was het dan eindelijk weekend. Kit hield van zaterdagen. Lekker de hele dag niks doen en dan laat naar bed omdat je nog een dagje vrij was.

Het was nog vroeg in de ochtend toen ze haar bed uitstapte om te gaan ontbijten. Kit was niet bepaald een ochtendmens, maar ze had nou eenmaal een biologische wekker die haar iedere dag om zeven uur wakker maakte. Ze kon we nog twee uur blijven liggen, maar daar schoot ze toch niks mee op. Daarbij, Meneer Pluisvoet had ook zijn ontbijt nodig.

Ze rekte zich eens flink uit waarna ze haar benen over de rand van het bed gooide. Ze voelde zich op een gekke manier heel vrolijk en eigenlijk kon ze wel een gat in de lucht springen van geluk. Ze had geen idee waar dat gevoel vandaan kwam maar het kon haar niet schelen. Ze had een goed humeur en dat was prima, de rede maakte niet uit.

Even later rende Kit met twee treden tegelijk rende de trap af, waarna ze haast huppelend de keuken in ging. Daar stond haar kat zoals gewoonlijk alweer bij zijn voerbak te wachten. Kit neuriede een vrolijk deuntje en gaf Meneer Pluisvoet een aai over zijn kop terwijl ze hem een handje brokjes voerde.

Plots hoorde ze de deurbel. Kit bevroor en spitste haar oren. Haar moeder kwam met luide passen de trap af gesneld om vervolgens de krakende voordeur op een kier open te doen. Na een korte woordenwisseling kwam er iemand binnen, waarna de deur piepend weer dicht ging.

Kit hoorde een korte discussie, maar hoe hard ze ook haar best deed, ze verstond er niks van. Uit het vage gemompel kon ze een aantal grote getallen onderscheiden, maar dat was het ook wel zo'n beetje.

"Ik hoop voor je dat dit het goeie spul is." Hoorde Kit nu duidelijker, waarna de deur open ging en met een klap werd dichtgesmeten. Toen was het stil in de hal. Met een zucht liet Kit haar adem ontsnappen die ze, ongemerkt, had ingehouden.

Kit zag haar moeder nog net iets in de zak van haar joggingbroek stoppen toen ze de keuken in kwam. Kit haalde haar schouders op en besloot niks te vragen. Ze had geen zin in ruzie, vandaag had ze eindelijk een goed humeur en ze wilde dat niet verpesten.