Het is maar een spelletje

Hoofdstuk 12

Nadat Kit nog een keer het hele huis had doorzocht was ze er achter gekomen dat niet alleen haar moeder afwezig was in het huis.

Haar handtas, mobiele telefoon en CV ontbraken uit de rommelige kast naast het bureau die, voor zo ver Kit wist, al in geen jaren meer was geopend. Zou haar moeder dan toch eindelijk serieus op zoek zijn naar een baan?

Kit haalde haar schouders op. Het zou wel eens tijd worden, dat magnetronvoedsel was ze meer dan zat.

Eigenlijk mocht ze niet klagen, vond ze. Ze had eten en onderdak en ze kon naar school, dat zou meer dan genoeg moeten zijn.

Maar het kon natuurlijk altijd beter. Veel beter.

Met een zucht van verveling plofte Kit op de bank om een poging te doen tot het maken van huiswerk, maar ze veranderde al gauw van gedachten toen Meneer Pluisvoet op haar boeken ging liggen.

"Oké dan kat. Ga maar lekker liggen. Ik wilde toch niks doen aan school vandaag."

Meneer Pluisvoet snorde en rolde op zijn rug om geaaid te worden. Kit wist wel beter, als ze zijn buik zou aaien dan was ze haar leven niet zeker.

Kit was net van plan om te kijken of ze nog koekjes in huis had toen de voordeur krakend open ging.

"Kaitlyn? Ben je al thuis?" Hoorde ze haar moeder vragen.

"Ja, al zo'n anderhalf uur." Riep ze terug vanuit de keuken.

Haar moeder kwam met twee volle boodschappentassen de keuken in gestommeld. "Sorry dat ik zo laat ben, maar ik moest nog even boodschappen doen voor het eten."

Kit keek haar moeder vol verbazing aan. "Hoe-" ze schudde haar hoofd. "Wat heb je gedaan om zoiets te kunnen betalen?"

Ze pakte een zak chips uit de tas en staarde naar haar moeder. "Mam. Dit is chips. Lays chips. Dat is echt ongelofelijk duur!"

Haar moeder glimlachte naar haar. "Schat, ik heb een baan gevonden. We kunnen weer een normaal leven lijden."

Kit schudde nogmaals haar hoofd. "Serieus mam. Je kan niet nu al geld hebben als je nog niet eens hebt gewerkt. Dit is bullshit."

De glimlach verdween van haar moeders gezicht en langzaam zette ze de tassen op tafel. "Is het weer niet goed genoeg voor je? Je hebt eindelijk weer fatsoenlijk voedsel in huis en je hebt meteen weer wat te zeuren. Een ondankbaar zwijn, dat ben je!"

En met die woorden stormde haar moeder de keuken uit en liet ze Kit met haar mond vol tanden achter.