Amour - under revision

Chapter 01

Nahigit ko ang aking hininga nang magising ako mula sa mahabang pagtulog. Ramdam ko ang mainit na palad na humahaplos sa braso ko, dahilan din kung bakit ako tuluyang nagising. My vision was blurry and the effulgence of the light coming from the ceiling were heading straight to my eyes.
        
       
        
Naging sanhi 'yon upang lumuha ng kaunti ang mga mata ko. Agad kong nilibot ang paningin ko. Trying to find out where I am, I'm in the hospital, lying on the hospital's bed.
        
        
       
Tinignan ko ang humahaplos sa kamay ko. Lalake, lalake ang humahaplos sa kamay ko at bahagya itong naka yuko. Biglang umangat ang ulo niya at unti-unting nanlaki ang mga mata.
      
     
      
Who is he?
      
     
         
"Sino ka?"
        
       
        
'Yun agad ang aking sinabi sapagkat totoo ito at talagang hindi ko siya kilala, ngayon ko lang siya nakita.
      
       
        
"Y-You're alive..."Maluha-luha niyang sabi habang napapangiti.
    
     
      
"Who are you? Of course I am, I'm talking to you right now."
      
       
      
"It's Lutris, your brother.. damn." Nakita ko ang pag-aalala sa kaniyang mukha at agad niya akong niyakap.
       
       
        
Pero nagtataka ako, sa pagkakaalam ko wala akong kuya. Nag-iisa akong anak, may sakit ba siya sa utak? Dali-dali siyang tumawag ng nurse at bumalik sa akin, dito sa tabi ko. Habang ako ay walang emosyong nakatingin sa kaniya.
      
        
           
"I don't have a fucking brother. Who the hell are you?" Walang emosyon kong sabi.
       
       
          
Nakita ko agad ang sakit na bumulatay sa mga mata niya. Napayuko siya ng konte, mukhang nasaktan sa sinabi ko.
       
      
          
Umangat ang tingin niya saakin at pumungay ang kaniyang mga mata, "I'm.. I'm not forgiven."
        
       
        
Tumawa siya nang walang buhay. Doon ako mas lalong naguluhan. Oo nga at maganda sa pandinig ang malamyos niyang tawa ngunit gulong-gulo ako.
      
       
          
The way he said those words... It was hopeless... There was something the way he talk. Parang ang lungkot-lungkot.
         
       
      
"Hindi kita kilala," tumayo ako at pinangtanggal ang mga nakakabit na dextrose sa likod ng palad ko.
         
          
         
I need to get away from this ridiculousness.
       
       
             
Hinawakan niya ang pala-pulsuhan ko na para bang do'n ako pipigilan sa ginagawa ko. Winakli ko ang kamay niya at tiningnan siya sa mata gamit ang walang emosyon kong tingin.
           
       
         
He's frowning. He's eyes looks so deep like an ocean that if I've given the chance to swam in there, I might drown. Masyado niyang tinititigan ang mga mata, para tuloy niyang sinusuri ang pagkatao ko.
   
   
   
Ang pamamaraan nang pagtitig niya sa akin ay nagbibigay kaba saakin sapagkat nararamdaman ko ang pagdududa niya. Something caught my attention, his aura. It's dark.
  
   
   
"Hindi naman pweding na amnesia ka kasi aksidente kang nasasak."
     
     
     
Nagbago ang ekspresyon ng mukha niya, naging matalim ang titig niya at naging nakakatakot ang mukha niya.
      
     
     
"Paanong? Nasaksak.. ako..."
      
     
     
Nakasakay ako sa motor ko at naaksidente dahil hinahabol ko ang mga nakakotseng pumatay sa lolo ko noong araw na 'yon. Nasagasaan ako ng truck dahil sa pagmamadali at dahil hindi ko 'yun nakita. Lumipad ang katawan ko at bumagsak sa kabila ng kalsada, nalalasahan ko ang dugo na lumabas sa bunganga ko. May nakita akong lumapit saakin, then my vision turned blurry and everything went black.
      
     
          
It was glitched.
       
         
     
Hinawakan niya ang kaliwa kong palad. Nakakadalawa na 'to ah. Porque hindi ko alam ang nangyayari, inaabuso na ako.
   
  
   
"Nasaksak ka ng isang holdaper," napatahimik ako. Alangan namang sasaksakin ko ang sarili ko, gago ba siya?
     
     
    
Inagaw ko ang kamay ko at sinabing mag c-cr lang ako. Still, wearing his frustrated look he let me go. Tatadyakan ko talaga soya kung pati pagpasok ko sa banyo e, sasama siya.
    
    
      
Nang makapasok ako sa banyo, naramdaman ko agad na may ibang presensiya sa loob. May ibang tao maliban sa akin. Nilibot ko ang paningin ko at nag tama ito sa salamin. Napagtanto kong ako pala ang taong 'yun.
     
     
     
Napakurap-kurap ako. What the fuck. Who the hell is this shit? Nagulat ako, muntikan ko nang masipa ang salamin na kung saan nakarepleka ang kabuo-an ko.
     
     
     
Hindi ko akalaing malalagay ako sa ganitong sitwasyon. Panaginip ba 'to? Tsk. Kung gano'ng nasa ibang katawan ako, nasaan ang may-ari nito? Nasaan ang maganda kong katawan?
    
      
     
Maganda naman siya.
     
    
      
Her physical appearance is beautiful. Pinag-aralan ko ang katawan. She's cute and looks like she's a girly kind of girl. Wala siyang masyadong laman at ang tamlay kumilos.
     
     
     
Lumabas ako ng cr at nakitang may ibang tao na sa loob ng kwarto. Pamilya siguro ng may ari nitong katawan ko ngayon.
     
     
    
"Mekaira anak," sabi ng isang Ginang habang bukas ang bisig na lumapit sa akin at niyakap ako ng mahigpit. Walang emosyong bumakas sa mukha ko habang yakap ako nito.
    
     
     
Matagal narin bago ako niyakap ng isang ina. And I don't really like warm hugs. Besides, I don't know how to show some emotions.
     
     
     
"Salamat sa Diyos at buhay ka anak," sabi ulit nito.