Chapter 24

111 20 0
                                    

Worried

"Can you be my girlfriend?"

I was stanned from what he said. I couldn't move and speak. I didn't see it coming. He was staring at me, waiting for my answer. I was about to speak when Wren's phone rang. I heard him cussed before taking out his phone from his pocket.

"It's Noelle." He said and glance at me. Kumunot ang noo ko.

Bakit naman kaya tatawag si Noelle? But it somewhat relieve me. Hindi ko kasi alam ang isasagot ko kay Wren.

"Why?—what happened?" Worried suddenly consumed his face. "Okay. Aakyat na kami." Then he turned to me.

"What's wrong?" I asked, worried as well.

"Anne. Let's go back." He said and grab my hand. Naglakad na kami pabalik sa hotel, hawak niya ang kamay ko habang mabilis na naglalakad.

I don't know what happened, but looking at his worried face, it's probably very serious.

Pagkarating namin sa hotel room. Agad na niyakap ni Wren ang umiiyak na si Anne. Nakaupo ito sa kama habang yakap ang dalawang tuhod. Nasa tabi niya si Noelle na hindi alam ang gagawin. Noelle glance at me so I mouthed 'what happened', she just shrugged.

"It's okay, kuya is already here. Stop crying." Wren said while still hugging his sister. I'm looking at them, confused. Anne looks really frightened.

Nang kumalma na si Anne, napagpasyahan na nilang umuwi ni Wren.

"Anne." I called and smiled at her.

"I'm sorry for what happened." She said.

"No, it's okay. You don't have to be sorry." I hugged her. Pagkatapos ay pumasok na siya sa loob ng sasakyan.

"I'll see you tomorrow." Wren kissed my forehead. Napapikit ako sa ginawa niya.

"See you." I bid him a goodbye. "Goodnight."

"Goodnight."

Pagbalik namin ni Noelle sa hotel room, tinanong ko ulit kay Noelle kung anong nangyari. Natutulog daw si Anne, nang biglang magising at umiyak na lang. Seems like Wren knew what happened to Anne. Hindi na ako mang hihimasok pa, sa kanilang magkapatid na lang iyon.

Late na kami umalis sa hotel kinabukasan, dahil late na din kami nagising. Pag uwi sa bahay, dumiretso ako sa kwarto ko para puntahan si Magnum. Si Manang ang nag alaga sa kaniya nang iniwan ko siya kahapon.

"Hey, baby." I carried him and caress his back. I received a whimper from him. "My baby is sad. Sorry for leaving you."

Everytime I looked at Magnum, si Wren talaga ang naaalala ko. Not that they're look like each other, but because Wren gave him to me. Hindi niya na talaga ako pinagbayad, kaya parang bigay na niya sakin si Magnum. He's 3 months old already. Lumalaki na siya.

"Mag ye-yes na ba ako, Magnum?" Tanong ko kay Magnum nang maalala yung nangyari kagabi. I didn't had the chance to answer him last night because of what happened to Anne, and I didn't even know what to answer.

Ready na ba ako magkaboyfriend? Pero parang girlfriend na rin naman na ako ni Wren, minus the commitment. Alam kong sinabi nina Mommy na pag eighteen na ako pwedeng mag boyfriend, pero grabe naman yung kaka-eighteen ko lang kahapon, tapos may boyfriend na agad?

Napatigil ako sa pag iisip nang tumunog ang phone ko. Tinignan ko iyon at nakitang si Wren ang tumatawag.

"Hmm?"

He groaned. "What's with the hum?"

"Why?" Ano na namang problema nito?

"Wala." He chuckled. "How are you?"

Fall OutWhere stories live. Discover now