𝐃𝐨𝐧𝐭 𝐠𝐢𝐯𝐞 𝐮𝐩 𝐨𝐧 𝐦𝐞 [𝑃𝐽𝑀]

8. What a night

Το εστιατόριο που είχε κάνει κράτηση ήταν περίπου 10-15 λεπτά μακρυά από το σπίτι. Ήταν σχετικά μεγάλο, με χαμηλό φωτισμό και ωραία έπιπλα.
Πριν πάω να κάτσω τράβηξε την καρέκλα για καθησω. Τον ευχαρίστησα και τακτοποίησα τα πράγματα μου. Κάθησε και αυτός απέναντι μου και κοιταχτήκαμε. Χαμογέλασα και μετά μου χαμογέλασε και ο ίδιος. 'Είσαι πολυ
Όμορφη, το ξέρεις;' Νομίζω μετά από αυτό ότι ένιωθα τα μάγουλα μου να κοκκινίζουν. Είναι πολυ γλυκός και χαριτωμένος. 'Και εσυ δεν πας πίσω!' Χαμογέλασε αυτή την φορά δείχνοντας τα υπέροχα λευκά δόντια του. Όλα πάνω του ήταν τελεια.

'Τι θα παραγγείλετε;' Μας ρώτησε ο σερβιτόρος. Με αυτά και με αυτά δεν είχα καν ανοίξει το μενού. Πρόλαβα ίσα ίσα να διαβάσω τα τρία πρώτα και αποφάσισα. Την στιγμή που πήγα να πω τι θα πάρω το κινητό μου άρχισε να δονείται. 'Εγώ θα πάρω αυτό.' Έδειξα την παραγγελία μου και απάντησα γρήγορα το τηλέφωνο. 'Ναι;' Δεν πρόλαβα να δω ποιος με πήρε. 'Μαρη που είσαι; Πως πάει;;' Ποιος άλλος θα ήταν. 'mueos-eul wonhaseyo? (Translate: τι θέλεις/ τι έγινε)' γύρισα και κοίταξα τον Matt και φαινόταν έκπληκτος. Δεν με είχε ξανά ακούσει να μιλάω κορεάτικα. 'geuga nae mal-euldeul-eul su issseubnikka?!(translate:με ακούει;!)' ειλικρινά μου έλειψε να μιλάω κορεάτικα. 'Να σε πάρω μετά;' Περίμενα μια απάντηση αλλά δεν πήρα. 'Emma;; Με ακούς;' 'Α ναι ναι. Πας έμε μετά.' Μου το έκλεισε. Αυτό ήταν περίεργο. 'Ουαου.' Γύρισα προς το μέρος του και είδα το πρόσωπο του. 'Τι άλλο ξέρεις;' 'Τι θέλεις να μάθεις;' Τον Ρώτησα αν και δεν περίμενα να μου κάνει αυτήν την ερώτηση. 'Χμμμ πως λέγεται το γεια σου;!'

[...]

Αφού περάσαμε την μισή ώρα μαθαίνοντας του κορεάτικα και την άλλη μισή τρώγοντας είπαμε να φύγουμε. Εννοείται πως δεν με άφησε να πληρώσω άσχετος αν έπεφτα στα πάτωμα, αλλά τέλος πάντων.

'Είναι πολυ νωρίς για να γυρίσω σπίτι, όποτε θες να πάμε κάποια βόλτα;' Τον ρώτησα. 'Αμε!' Ήρθε τότε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι και αρχίσαμε να περπατάμε.
Στην αρχή δεν λέγαμε τιποτα. Ο νυχτερινός αέρας μου χτυπούσε το πρόσωπο τόσο απαλά και γλυκά που με έκαναν να αφαιρεθώ, κάπου ο Matt με ρώτησε κάτι. 'Σου λεπει καθόλου η Κορέα;' Με έπιασε απροετοίμαστη. Δεν ήξερα πως να απαντήσω σε αυτό. 'Ίσως. Κάποιες φορές δηλαδή. Δεν ξερω βασικά.' Σταμάτησα να περπατάω κι κοίταξα τον ουρανό. 'Είχα να κάνω αυτή την ερώτηση στον εαυτό μου πολυ καιρό.' Ένα απλό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του. 'Ακολούθησε με.' Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο αμάξι του. Δεν μου είπε που θα πάμε και δεν μπήκα στην διαδικασία να τον ρωτήσω. Μετά από μερικά λεπτά σιγής το αμάξι σταμάτησε. Μου άνοιξε την πόρτα, και πιάνοντας μου το χέρι με οδήγησε σε μια παλιά πολυκατοικία. 'Που πάμε;'
'Θα δεις.'. Αφού ανεβήκαμε στον τελευταίο όροφο, πήγε και άνοιξε μια πόρτα. Οδηγούσε στην ταράτσα.
Μόλις είδα την θέα μαγεύτηκα.

Ήταν ότι πιο όμορφο έχω δει. Τα φώτα της πόλης και τα αστέρια στον ουρανό αναρμονιζονταν τόσο υπέροχα. 'Είναι υπέροχα!' Γύρισα απότομα στο μέρος του αλλά παραλίγο να παραπατησω. Πρόλαβε όμως να με πιάσει και με έφερε στην αγκαλιά του. Η δροσερή ανάσα του χτυπούσε το μάγουλο μου. Ένιωσα κάτι περίεργο. Ένα συναίσθημα που νόμιζα ότι δεν θα το ξανανιωσω. Σιγά σιγά τα χίλια του πήγαιναν να αγγίξουν τα δικά μου αλλά τραβήχτηκα πίσω. Δεν ξερω γιατι το έκανα αλλά ήταν ήδη αργά.
'Jasmine είμαι ένας βλάκας. Δ-δεν ήθελα να κάνω τιποτα...' ξεφυσιξε και πήγε στην γωνία του μπαλκονιού. Πήγα και στάθηκα δίπλα του. 'Δεν πειράζει. Μην στεναχωριέσαι.'

...........................................................

Χελλοουυυυ
Χε χε ναι αναιβασα. Μην με κράξετε:)))
💕💕💕