មនុស្សពិសេស#1

Part24

ជុងហ្គុក ដឹងថា លីនស៊ី កំពុងតែអន់ចិត្តប្រាកដណាស់ ទើបលើកចង្អុលដៃដាក់លើពីលើបបូរមាត់ ស៊ូយ៉ុន ទាំងមុខមាំដដែល ភ្នែករឹងកំព្រឹសសម្លក់នាងក្នុងន័យបញ្ជាក់ថាគេកំពុងហាមមិនឱ្យយំឬស្រែក។

«ខ្ញុំបានពិការទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែដើរមិនរួច...អ៊ុប!!!» នាងឌឺចចេសចង់និយាយ ថែមទាំងបន្លឺពាក្យគ្មាន
បានការ ទើបត្រូវគេជ្រុបបបូមាត់ថើបបំបិទទាំងក្តៅក្រហាយ ព្រោះតែមិនចង់ឱ្យ លីនស៊ី ស្តាប់ឮ តែនាងបែរជាខំប្រឹងនិយាយ សមតែចាប់បឺតមាត់បែបនេះ ក្បាលខូច ប៉ិននិយាយក្រឡិចក្រឡុច ម្តងថាអញ្ចេះម្តងថាអញ្ចោះ និយាយដូចមានប្រសាសន៍ ក្បែរៗនឹងស្លាប់ហើយនៅមិនមិនរៀងចាលទៀត មានដឹងខ្លួនដែរទេ? ថានាងកំពុងតែយកជីវិតខ្លួនឯងមកប្តូរជាមួយហើយ!

ពេលនេះសម្លេងស្រែកតវ៉ារបស់មនុស្សស្រីក្នុងបន្ទប់របស់ជុងហ្គុក ក៏លែងមាន លីនស៊ី ក៏សម្រេចចិត្តថានឹថមិនគោះទ្វាម្តងទៀតឡើយ ព្រោះគិតថាអម្បាញ់មិញខ្លួនគ្រាន់តែស្តាប់ច្រឡំប៉ុណ្ណោះ។

បកមកមើលអ្នកដែលបង្ខាំគ្នានៅក្នុងបន្ទប់ឯណេះវិញ នៅមិនទាន់ដកបបូរមាត់ចេញពីការសង្រ្គប់ថើបឡើយ គឺនៅពពាក់ពពូន ខ្វែងដៃខ្វែងជើងគ្នាទៅវិញទៅមក អ្នកត្រូវគេជំរិតថើប ខំយកដៃច្រានទ្រូងគេចេញតែគេប្រឹងក្តោបកញ្ចឹងកនាងឲ្យងើបមករកផ្ទៃមុខគេ ដើម្បីងាយស្រួលចាត់ការ មនុស្សស្រីដែលរឹងក្បាល ពូកែធ្វើឬកពារឱ្យគេសង្ស័យ ឬនាងមិនទាន់ស្គាល់ច្បាស់នៅឡើយទេ ថាម្ចាស់តូចម្នាក់នេះចិត្តកំណាចឃោរឃៅផ្តាច់ការប៉ុណ្ណានោះ?

«អឹស៎ ចេញទៅ» ស៊ូយ៉ុន ប្រមូលកម្លាំងរុញគេចេញមួយទំហឹង នាំអោយរាងក្រាស់ត្រូវច្រឡោតចុះចេញពីលើគ្រែ ជ្រមិលខ្លួនថយក្រោយពីរបីជំហ៊ាន។

«ក្លាហានសម្បើមណាស់ណ៎» ជុងហ្គុក ញញឹមគែមមាត់ យកអណ្តាតទល់ថ្ពាល់ ឌឺដងដាក់ ទាំងបោះជំហ៊ានលឿនៗចូលទៅរកនាងជាថ្មី បើទោះបីមុននេះនាងបានច្រានគេចេញក៏ដោយ។

«ឆ្វោក!!!» ដៃរឹងមាំប្រើកម្លាំងចាប់ហែកអាវនាងតូចឲ្យរហែក បង្ហាញឱ្យសាច់ដើមទ្រូងទ្រលុកទ្រលន់ដែលកំពុងអើតលើមតាមអាវក្នុងពណ៌ខ្មៅ ស៊ូយ៉ុន បុកពោះផឹបៗ ពេលអ្នកម្ខាងទៀតច្រានផ្តួលរាងកាយតូចច្រឡឹងទៅលើពូក។

«ហ៊ឹកៗ...កុំ...កុំអី...» នាងគ្រវីក្បាលខ្ញាល់ពេលគេឱនជ្រុបច្រមុះស្រួចៗ ថើបញីញក់ថ្ពាល់ទាំងគូរយ៉ាងកម្រោល នាងគេចមកឆ្វេង គេដេញថើបពីឆ្វេង គេចមកស្តាំគេតាមថើបខាងស្តាំ ធ្វើឱ្យដើមទ្រូងនាងចាប់ផ្តើមឈឺអួល ខឹងអន់ចិត្តនឹងខ្លួនឯងដែលមិនអាចគេចពីស្នាមថើមដ៏ព្រៃផ្សៃនេះបាន។

«ផាច់»
«ចាំទុកក្នុងអំបែងក្បាលផងទៅ! កុំយកការកុហកបោកប្រាស់ មកលេងសើចជាមួយយើងឱ្យសោះ» បាតដៃអប្រិយ ទះចំថ្ពាល់ស្រីតូចមួយទំហឹង ស្របនិងជះប្រយោគគ្រោតគ្រាតបំផុត កែវភ្នែកមុតស្រួចបាញ់តម្រង់មុខ សម្លាប់ចិត្តនាង តាមរយៈការសម្លក់សម្លឹងដែលពោរពេញដោយការខឹងស្អប់
«ហ្ហឹកៗ» ស៊ូយ៉ុន ខាំមាត់សម្រក់ទឹកភ្នែកច្រោកៗ លើកម្រាមដៃតូចៗមកអង្អែលលើថ្ពាល់ដែលជាប់ស្នាមម្រាមដៃ
«ប៉ុណ្ណឹងវាតិចតួចណាស់ វាគ្មានអ្វីត្រូវឈឺចាប់ កុំមកធ្វើយំសោក»
ឈឺខ្លួនមិនគ្រប់ មកថែមឈឺចិត្តឆ្អិនឆ្អន់ព្រោះសម្តីរបស់គេ! យំសោកឱ្យគេអាណិត? ឬគិតថាមួយកំផ្លៀងមុននេះមិនឈឺទេឬយ៉ាងមិច? មែនហើយគេមិនស្គាល់ពាក្យថាឈឺចាប់យ៉ាងណាឡើយ ព្រោះជានាង មិនមែនជាគេទេដែលជាអ្នកទទួលរងបាតដៃគ្មានមេត្តានោះ។

«ហឺ...ម្ចាស់តូច...ដោះលែងខ្ញុំទៅ...ខ្ញុំ...ខ្ញុំដឹងខុសហើយ ហ៊ឹក»
«ដឹងខុស? នាងដឹងទេ មិនមែនតែយើងទេដែលខឹង កូនប្រុសយើងក៏វាខឹងដែរ»
__