Bilinmeyen Numara: Dizginlerini an olsun bırakmadığın öfkenin seni zehirlemesine daha ne kadar müsaade edeceksin?
(Görüldü.) ✔✔
Kamer: Sanane?
Bilinmeyen Numara: Ben... Bilmem...
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🌙
"Ayınkoynunasığınanıslak bir kelebek..."
Sanırım, tanımım tam olarak buydu.
Kamer'in helâli olarak, ona ait olan evinsınırlarındayaşadığımsüre boyu kendimi ifade etmeye yeterli gelmese dâhi, en yakın tabir bu olmalıydı.
Benim gece boyu başımıkoyduğum yastıktaki başını uykunun aralığındabirkaç kez alnıma, burnuma yahut dudaklarıma komudurduğu buselerin ardından boyun boşluğumabırakmıştı. Tenimi gıdıklayan saçlarının tellerini nârince okşarken hareketsizliğimi korumuştum.
Hayli yorgundu.
Ona verilecek herhangi bir zararın bende peydaettiği korkunun mislini, Galip'in babasıbeni götürdüğünde yaşamıştı, biliyordum. Ve o korku, güzelvarlığını hayliyle yıpratmış ve yormuşolmalıydı.
"Ahh benim ay ışığım..." Fısıldadım. Bu cümleyi söylemeyiöylesiçokseviyordum ki, durmaksızınardardaaynı şeyi tekrar etmektenömürboyubıkıp usanmayacağıma yemin edebilirdim.
"Ahh benim ay parçam..."
Fısıltısımın hemen ardındanhiçyanıtsız bırakmayacağı iddiamı ispatlarcasına boynumunboşluğundatatlı mırıltısı çağıldadı. Dudaklarımkıvrılırkenyüzümüyüzünedoğrueğdim.
"Uyuduğunusanıyordum?" dedim, tek kaşım havalandı.
Uykunun mahmurluğunda eksilmek şöyle dursun daha berraklaşan güzelliğin can bulduğuçehresinihoşnutsuzcakırıştırdı. "Bende senin Uyuduğunusanıyordum, ay parçası?" dediğindeyaptığımisillemekarşıntavrımı korudum.
