Panzehir 🌙 Texting

🌙 5.2

Lütfen satır aralarını sahipsiz, kelimelerimi boynu bükük bırakmayınız...

Beğenmeniz dileğim ile... ❦

🌙

🌙

Korkunun ayak izleri olduğunu bilirdim, korkunun gırtlağına sarıldığı bir zavallı olarak.

İçi kofalmış yapay bir cesaretle dolu adımların, zeminde sendeleyerek ilerleyen gövdelerinin ardında katranla cilalanmış, leş ve peşisıra gelenlerin ayaklarını yutacak kudrette bir karadelik gibi bataklıkvari izleri kalırdı.

Zirâ, bilirdim ki korku, hücrelere değin köşe bucak kuytu köşe her zerreye bulaşan ölümcül bir hastalıktı.

Geceye huzurla kapanan gözlerimi, sabaha da neşeyle aralayacağımı biliyordum, yada sadece umuyordum.

Saatin günün hangi diliminde ilerlediğini bilmez iken, uykunun koynunda mışıldayan bilincime paldır küldür devrilen gürültü, yattığım yerden panikle sıçramama neden oldu. Oturur pozisyonda uyku mahmuru bakışlarımı odanın genelinde bir müddet boş beleş gezdirip durumu algılamaya çalışırken sıklaşan nefeslerimi düzene koydum. Yastığımın tepesine bıraktığım yazmayı, dış kapıdan geldiğini anladığım sesim üzerine aldım ve başıma örttüm. Yorganı itekleyerek minderden doğruldum, hızlı adımlarımı odanın uç kısmındaki kapıya ilerlettim. Kapıyı aralayarak koridora adımı attığım an, kendi odasının bulunduğu taraftan aynı uyku sersemliği ile kapıya ilerleyen Kamer'i gördüm.

Mavileri düştü, elalarıma.

Alelacele üzerine geçirdiği gri tişörtün eteklerini çekiştirerek kapıya eriştiğinde bakışlarını koparmadı.

"Korkma küçük, bu saatte böyle geldiğine göre gereksiz ve densizin tekidir." dedi, teskin edici bir tınıda.

Dudaklarımı belli belirsiz kıvırdım, sözlerine başımla onay verdim.

Uzun ve kemikli parmakları kapının kulpunu kavrayıp beni teskin eden halinden zerre kalmamış bir öfke ve ciddiyetle araladı.