Κεφάλαιο 1

228 15 7
                                    

Τζέιντ
Καλώ τον ίδιο αριθμό για πολλοστή φορά και πάλι ακούω τον ίδιο τηλεφωνητή στα αυτιά μου. Έχω αρχίσει να ανησυχώ!

Περπατάω μέσα στην βροχή τσαλαβουτώντας από την βιασύνη μου στις λακκούβες. Τα ρούχα μου έχουν γίνει μούσκεμα και κολλάνε πάνω στο σώμα μου. Τα μαλλιά μου επίσης είναι μούσκεμα και μπαίνουν μπροστά στο πρόσωπό μου, εμποδίζοντάς με από το να δω την οθόνη του κινητού και να καλέσω για άλλη μία φορά τον αριθμό του.

Έχω αρχίσει και ανησυχώ πραγματικά, έχουμε να μιλήσουμε από χτες το πρωί. Όλο το βράδυ τον περίμενα στο δωμάτιο της εστίας μου. Χτες ήταν τα γενέθλιά μου, τον περίμενα, εκείνος όμως δεν εμφανίστηκε, δεν έστειλε ούτε ένα μήνυμα.

Έτσι κατέληξα μόνη μου στο μικρό δωμάτιο της εστίας μου να τρώω από την τούρτα σοκολάτα με την οποία το ίδιο πρωί η συγκάτοικος μου, η Στέισι μου είχε ευχηθεί. Εκείνη μου πρότεινε αν ήθελα παρέα για τα γενέθλια μου, εγώ της είπα ευγενικά πως είχα κανονίσει, αφού στα αλήθεια είχα κανονίσει με τον Χάρρυ μόνο που εκείνος δεν εμφανίστηκε όλο το βράδυ.

Στην αρχή η αλήθεια είναι απογοητεύτηκα μαζί του, έπειτα άρχισα να είμαι θυμωμένη, ήμουν πραγματικά έξαλλη. Όταν έπαιρνε την απόφαση να εμφανιστεί δεν θα του το συγχωρούσα εύκολα, είχα θυμώσει με την συμπεριφορά του. Δεν μπορούσε να με πάρει ούτε ένα τηλέφωνο έστω ένα μήνυμα όλο το βράδυ;

Τον πήρα πολλές φορές χθες το βράδυ, έβγαινε συνέχεια ο τηλεφωνητής, στο τέλος αποκοιμήθηκα με το κινητό δίπλα μου περιμένοντας τηλέφωνό του. Το πρωί που ξύπνησα καμία κλήση, κανένα μήνυμα και εκεί ήταν που άρχισα να ανησυχώ.

Μία ώρα αργότερα δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ακόμη. Δεν μπορούσε να με τρώει η αγωνία άλλο, έπρεπε να μάθω αν είναι καλά, έπρεπε να πάω από το διαμέρισμά του. Τρέχοντας σχεδόν σε όλη την διαδρομή για τον σταθμό μέσα στην βροχή, έπρεπε να φτάσω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα κάθε λεπτό που περνούσε ανησυχούσα περισσότερο.

Πλέον είχα κουραστεί από το τρέξιμο και η βροχή τώρα είχε γίνει πιο δυνατή και εγώ πιο αγχωμένη από ποτέ. Τουλάχιστον, βρισκόμουν ήδη έξω από το διαμέρισμα του.

Έβγαλα το κλειδί από την ζακέτα μου και το έβαλα πάνω στην κλειδαριά, πήρα μια βαθιά ανάσα για να ετοιμαστώ ψυχολογικά και έπειτα το γύρισα. Μπήκα μέσα, φώναξα το όνομα του, καμία απάντηση.

Do you still love me?Where stories live. Discover now