Do you still love me?

Κεφάλαιο 15

Τζέιντ
Κρατούσα στα χέρια μου το κινητό μου. Πήγα να πατήσω τον αριθμό που αντιστοιχούσε στο όνομα του Χάρρυ, αλλά όπως και τις υπόλοιπες φορές, ο φόβος μου με κρατάει πίσω.

Δεν είχε πάρει κανένα τηλέφωνο από χτες, εγώ η ίδια του είχα πει ότι θα τον έπαιρνα πρώτη. Αυτή η συνάντηση με είχε αγχώσει πολύ περισσότερο από όσο περίμενα.

Ο Μαξ θα συναντούσε για πρώτη φορά τον πατέρα του. Δεν του είχα πει ακόμη την αλήθεια, αλλά και πάλι ήταν τόσο ανένδοτος. Δεν ήθελε να τον γνωρίσει. Ακόμη και ως έναν απλό φίλο μου.

Δεν ήξερα τι θα γινόταν όταν θα τον έβλεπε, πως θα συμπεριφερόταν. Ούτε ήθελα να πληγώσω τον Χάρρυ, με την απόρριψη από τον γιου του. Πιο πολύ όμως έτρεμα στην ιδέα να μάθει ο Μαξ την αλήθεια.

Πήρα μία μεγάλη ανάσα, έριξα μια μάτια στο διάδρομο, ώστε να μην με ακούσει ο Μαξ και περπάτησα μέχρι τον πάγκο της κουζίνας. Χωρίς να το σκεφτώ άλλο, κάλεσα τον αριθμό του. Ακούμπησα το ακουστικό κοντά στο αυτί μου και περίμενα.

Πέρασε από το μυαλό μου να το κλίσω πριν προλάβει να το σηκώσει, όμως με πρόλαβε εκείνος. «Τζέιντ.» Η φωνή του ακούγονταν έκπληκτη σαν να μην περίμενε την κλήση μου.

«Γεια, σε πήρα τηλέφωνο, γιατί σου είχα πει ότι θα σε πάρω όταν θα μιλούσα στο Μαξ και θα κανόνιζα την συνάντηση σας.» Προσπαθώ να του εξηγήσω γρήγορα και κρατιέμαι γερά από τον πάγκο. Αυτή η συζήτηση ήταν περισσότερο αμήχανη από όσο την σκεφτόμουν.

«Δεν περίμενα να με πάρεις τόσο νωρίς.» Σχολιάζει εκείνος, είμαι σίγουρη ότι χαμογελάει. Με ένα μικρό χαμόγελο που στην αρχή το βρίσκεις τόσο αθώο και χαριτωμένο και δεν καταλαβαίνεις ποτέ, πόσο γρήγορα μπορείς να μαγευτείς από όλη την γοητεία του.

«Έπρεπε να γίνει κάποια στιγμή.» Του απαντάω και ξεφυσώντας κάθομαι σε ένα σκαμπό στο τραπέζι. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να το αποφύγω για μέρες, μπορεί και εβδομάδα, όμως δεν ήθελα να παίζω με την υπομονή του.

«Δηλαδή ξέρει για εμένα;» Ρωτάει διστακτικά. Αν ήταν μπροστά μου θα μπορούσα να τον δω με τα μάτια μου να στέκεται αγχωμένος μπροστά μου, με σφιγμένο πρόσωπο.

Τραβάω μπροστά μου το περιοδικό φωτογραφίας, που είχα αφήσει σήμερα το μεσημέρι στο τραπέζι, μόλις ήρθα από την δουλειά. «Όχι ακριβώς.» Του απαντάω.

Από την άλλη γραμμή καμία απάντηση. Αρχίζω να ξεφυλλίζω το περιοδικό, θέλοντας όσο το δυνατόν να μου αποσπά την προσοχή, δεν ήθελα να σκέφτομαι την κάθε του κίνηση όσο μιλούσαμε.