Do you still love me?

Κεφάλαιο 14

Χάρρυ
Γύρισα σπίτι πραγματικά πιο απογοητευμένος και ταπεινωμένος από ποτέ. Είχα μόλις μάθει ότι είχα ένα παιδί που ποτέ δεν είχα γνωρίσει, γιατί σηκώθηκα και έφυγα. Κάθε φορά που Ματ μου έλεγε ότι ήρθε η Τζέιντ και ζητούσε να μου μιλήσει, πάντα πρόσθετε «Δεν φαινόταν καλά». Ούτε εγώ ήμουν καλά μακριά της αλλά δεν μίλησα ποτέ μαζί της. Ήμουν ανεύθυνος. Είχα καταλάβει με τα χρόνια ότι πιο σημαντική ήταν η Τζέιντ και όχι η περιουσία.

Ήθελα όσο τίποτα να γνωρίσω αυτό το παιδί. Ήταν δικό μου και της Τζέιντ. Είχε φέρει στον κόσμο ένα παιδί μόνη της. Η Τζέιντ δεν είχε συγγενείς, δεν είχε καν τελειώσει το πανεπιστήμιο, όταν έμεινε έγκυος. Τώρα νιώθω ακόμη χειρότερα που δεν ήμουν εκεί. Την είχα αφήσει μόνη της να τα αντιμετωπίσει όλα.

Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθα ότι έχανα κάθε ελπίδα να είμαι ξανά μαζί της, μου έλεγε ότι αγαπούσε εκείνον τον ηλίθιο φίλο της, δεν μπορούσα να το πιστέψω όμως ότι είχε πάψει να με αγαπάει. Αυτό με τρέλαινε, να ξέρω ότι δεν με αγαπάει πια. Πονούσε ακόμα, το καταλάβαινα από όσα έλεγε, από όσα ρωτούσε.

Όταν μπήκα μέσα η Άσλεϊ καθόταν στον καναπέ και μιλούσε στο τηλέφωνο. Από τα λίγα που έπιασα πρέπει να μιλούσε με την Μακένζι, την αδερφή της. Ανέβηκα πάνω στην υπνοδωμάτιο μας και έβαλα ένα ζευγάρι φόρμες. Με πίεζε το να φοράω αυτά τα ηλίθια κοστούμια. Όταν έφευγα από την δουλειά ντυνόμουν πάντα πιο άνετα. Ήταν γελοίο ότι παλιότερα ήμουν ο αντιδραστικός γιος και τώρα δεν μπορούσα να κάνω ούτε αυτό που ήθελα στη ζωή μου.

Κατέβηκα ξανά κάτω και η Άσλεϊ είχε τελειώσει με το τηλεφώνημα της. Είχε αλλάξει και εκείνη. «Σήμερα είναι το τραπέζι στους δικούς μου». Μου υπενθύμισε με αυστηρή φωνή.

Δεν το θυμόμουν, το είχα ξεχάσει, αλλά δεν το έδειξα. «Εντάξει». Της απάντησα και έκατσα δίπλα της στον καναπέ.

«Εντάξει; Αυτό έχεις να πεις μόνο;» Αναρωτήθηκε εκνευρισμένη.

Αναστέναξα. Η Άσλεϊ ήθελε να ξεκινήσουμε καβγά κάτι για το οποίο εγώ δεν είχα όρεξη. Είχα τσακωθεί με την Τζέιντ, κατηγορώντας την για πράγματα που ήταν ανούσια σε σχέση με αυτά που με κατηγορούσε εκείνη. «Άσλεϊ τι ακριβώς θέλεις να σου πω;» Την ρώτησα χωρίς κανένα συναίσθημα.

«Να μου πεις που ήσουν όλο το βράδυ και για ποιο λόγο έφυγες από την συνάντηση πριν από εμάς;» Η Άσλεϊ είχε πάρει φόρα για τα καλά. Είχε σταυρώσει τα χέρια της, κάτι που το έκανε μόνο όταν δεν θα έκανε πίσω αν δεν έπαιρνε απάντηση.