Dark Paradise |Z.M|

Chapter 11

Η βροχή πέφτει ασταμάτητα κάνοντας τα μαλλιά μου να βραχούν και να κολλήσουν στο μέτωπο μου, όμως είναι το τελευταίο που με νοιάζει αυτή την στιγμή.

Πλησίασα στο μνήμα της αδερφής μου και σταμάτησα απότομα όταν είδα την μαμά μου με τις μεγαλύτερες αδερφές μου.

Γύρισα απότομα για να φύγω όμως η φωνή της μαμάς μου με σταμάτησε.

<<Zayn?. Θεέ μου Zayn, έλα εδώ.>>

Φώναξε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πλησίασα εκεί.

Αμέσως έπεσε στην αγκαλιά μου και με έσφιξε πάνω της, δεν μπορούσα να μην την αγκαλιάσω, εννοώ, είναι η μαμά μου.

<<Πως είσαι?, μου έχεις λείψει πάρα πολύ.>>

Είδα τα μάτια της να έχουν βουρκώσει και κοίταξα μακριά, δεν μπορώ να το κάνω τώρα αυτό.

Ανασήκωσα αδιάφορος τους ώμους μου και χαμογέλασα.

<<Είμαι καλά, εσείς?.>>

Ρώτησα και τις κοίταξα όλες.

Συζητήσαμε για λίγο αποφεύγοντας το γεγονός που μας απασχολεί και που βρισκόμαστε εδώ, δεν νομίζω οτι θέλουμε να το συζητήσουμε ακόμη.

<<Πρέπει να φύγουμε εμείς, είμαστε πολύ ώρα εδώ και ξέρω οτι θα θέλεις να μείνεις μόνος σου.>>

Με αγκάλιασε μια τελευταία φορά, όπως και οι αδερφές μου και έφυγαν απο εδώ.

Πλησίασα τον τάφο της αδελφής μου και άφησα πάνω ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

<<Γειά σου μικρή.>>

Ψιθύρισα σιγανά και κάθισα κάτω.

Δεν είμαι έτοιμος για αυτό, καθόλου έτοιμος.

Δεν χρειάζεται να πω κάτι, δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι ξανά και ξανά, ξέρει πόσο την αγαπάω, ότι ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος για εμένα, μέχρι που χάθηκε.

Δάκρυα ξεκίνησαν να κυλάνε απο τα μάτια μου και με την αναστροφή του χεριού μου τα σκούπισα.

Σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητος, έχει περάσει καιρός απο τότε.

<<Zayn?.>>

Ακούστηκε μια λεπτή φωνή και γύρισα πίσω, όλα τα παιδιά βρίσκονται εδώ.

<<Τι κάνετε εσείς εδώ?.>>

Ρώτησα και σηκώθηκα όρθιος.

<<Ηρθαμε να σου συμπαρασταθούμε, και να επισκεφθούμε την αδερφή σου, όπως κάθε χρόνο.>>