Dark Paradise |Z.M|

Chapter 7

Ο Harry γύρισε σπίτι το βράδυ, η Lydia είναι ασφαλής, οι υπόλοιποι την πέφτουν σε οτι θηλυκό υπάρχει και μια καινούρια μέρα έχει ξημερώσει, όλοι είμαστε χαρούμενοι.

Οχι.

Η ζωή είναι σκατά, τα πάντα είναι.

Πάρκαρα το αυτοκίνητο μου έξω απο το νεκροταφείο και πήρα το μαύρο μπλοκ μου απο το δίπλα κάθισμα.

Εχώ καιρό να έρθω και θέλω να περάσω λίγο χρόνο με την αδερφή μου.

Τα βήματα μου καθώς πλησιάζω γίνονται όλο και πιο σιγανά, σαν να φοβάμαι να αντικρίσω κάτι που έχω ξαναδεί δει.

Εφτασα και κάθισα δίπλα στο μνήμα της, πάνω είχε λουλούδια, λευκά τριαντάφυλλα, η μαμά της φέρνει αυτά τα λουλούδια.

Πόσο καιρό έχω να δω την μαμά μου και τις αδερφές μου?, έχω χάσει το μέτρημα. Στον μπαμπά δεν αναφέρομαι καν, μετά απο ότι έγινε απλά έφυγε, καλύτερα για εμάς φαντάζομαι.

<<Γειά σου μικρή.>>

Ξεκίνησα να μιλάω και κοίταξα την φωτογραφία που υπάρχει στο μνήμα της.

<<Τα πράγματα δεν πήγαν καλά για κανέναν απο τους δύο έτσι?. Εσύ έχεις βρεθεί σε ένα νεκροταφείο και εγώ έχω γίνει το χειρότερο είδος ανθρώπου. Δεν θα ήσουν καθόλου περήφανη για μένα αν ήσουν εδώ, όμως δεν είσαι και δεν μπορείς να πεις τίποτα. Τα προβληματα έρχονται το ένα πίσω απο το άλλο και καθένα απο αυτά είναι χειρότερα απο τα προηγούμενα, σχεδόν δεν τα προλαβαίνω.>>

Κάθισα κάτω στο χώμα και ακούμπησα στο μνήμα που έχει μπροστά απο την αδερφή μου, θέλω να την βλέπω.

Ανοιξα το μαύρο μπλόκ και τα δάχτυλα μου αμέσως βρήκαν το μολύβι, ξεκίνησα να τραβάω γραμμές σχηματίζοντας ένα πρόσωπο, της Waliyha.

Οταν το πρόσωπο της ξεκίνησε να αναγνωρίζεται πάνω στο χαρτί δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα που ξεκίνησαν να τρέχουν απο τα μάτια μου.

<<Δεν φαντάζεσαι πόσες τύψεις έχω Wali. Εξαιτίας μου σε σκότωσαν, σε βασάνισαν, και εγώ δεν ήμουν εκεί. Σου είχα υποσχεθεί οτι πάντα θα σε προσέχω και αθέτησα την υπόσχεση μου, δεν μπορώ καν να φανταστώ τι πέρασες, τι σου έκαναν. Οι εφιάλτες επέστρεψαν πάλι βασανίζοντας με, υποθέτω αυτή είναι η τιμωρία μου σε αυτό που σου έκανα.>>

Σκούπισα τα δάκρυα μου με την αναστροφή του χεριού μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Οι τύψεις με βασανίζουν σαν να είναι ο ίδιος ο διάολος. Πονάω να ξέρω οτι φταίω και εγώ σε όλο αυτό, οτι είμαι υπεύθυνος για τον θάνατο της αδερφής μου.