Just One Day || Taehyung

20

Taehyung

-

Korktum.

Korktuğum her şey birleşti o anda. Dünyam maviliği bırakıverdi. Siyaha döndü. O gün çok parlak gülüyordun. Yüzünde hep kalsın istediğim o gülüşü sileceğimi bile bile konuşmak zordu. Kimseye bahsedemediğim anılarıma şahit olman zihnimi defalarca karanlığa boğdu. Jimin ve Eun Hee'ye oturup anlatmamıştım. Onlar zaten her şeyi benimle yaşadı.

Ama sana anlatırken karmaşık duygularım yumak haline geldi. İlk defa kendi sesimden acıklı hikayemi dinledim. Başta konuşamayacağım zannettim.

Her anı. Her anı yeniden yaşadım. Kelimeler zihnimi bulandırdı.

Ben kendi kelimelerimde sarhoşluğu hissettim. Zihnim yerinde değildi yemin ederim. Yoksa iki kelimeyi bir araya getiremezdim.

Normal bir yaşantı sürüp fazlasını beklemeyen ailemin hayatının nasıl mahvolduğunu anlatamazdım.

Ama anlattım.

Gözlerindeki hüznü gördüm. Acımanı istezdim ama o an bana acır gibi baksaydın inan kızamazdım sana. Bana acımak yerine acımı sırtlanmak ister gibi baktığında yalnız sürüklendiğim hayatıma neden daha önce girmediğini sorguladım.

Mi Sun bunca zaman defalarca hayatımın yola girmeyeceğini düşünerek kendimi tükettim. Bana yardım etmek isteyenlere asilik yaparak hayatımda kimseyi istemediğimi belirttim. Kendime bile tahammül edemediğim zamanlar oldu. Aciz yaşantımda belki de kendime saygımın en az olduğu zamanda hayatıma son vermek istedim.

Hayattaki en büyük pişmanlıklarımdan biridir. Sana gelmeme engel olabilirdim. Seni bu adi dünyada yapayalnız bırakabilirdim. 'Mutlu olmak istiyorum' diye çığlık attığın o köprüde yalnız olabilirdin.

Bir şekilde Tanrı beni kurtardı ve senin yanına iteledi. Belki de yaşamam, seninle karşılaşmam, hayatına ortak olmam gerekiyordu. Biz birbirimizin eksiklerini tamamlayarak değersiz olduğunu düşündüğümüz hayatlarımıza anlam yükledik. Bazen küçük şeylere anlam yüklememek gerekir. Duygular insanı çabuk yanıltır.

Ama sen verdiğim en hızlı karardın. Duyguların insanı her zaman  yanıltmadığının kanlı canlı örneğisin.

Sevilmeye ihtiyaç duymadığımı düşündüm hep. Sonuçta ailemin sevgisi yoksa geride kalan bütün insanlar beni sevse ne fark ederdi ki? Meğer öyle olmuyormuş. İnsan sevmediği, sevilmediği her gün daha fazla taşa dönüşüyormuş.

Sevgin ılık ılık süzülmeye başladığında içime, fark ettim. Sevgisizde yaşanılıyormuş ama sevgiyle yaşanılınca güneş daha sıcak doğuyormuş. Yıldızlar masal anlatıyormuş. Gökkuşağının sonundaki bir küp altına inanılıyormuş.

Yıldızların ışığında yıkanırken bedenlerimiz ikimizinde darmaduman olması tesadüf değildi. 

O gün sevgilim, o gün.

Orada olman gerekiyordu. Kırık bir şekilde bağırman, benim gereksiz yürüşlerim arasında sesini duymam gerekiyordu.

Seslenişinden etkilenmem, içimde seni büyütmem, sonra kaçmam gerekiyordu.

İlk defa gördüğümü düşündüğüm biri yüzünden vicdan azabı çekmem, seni aynı yerde beklemem gerekiyordu.

Geldiğimiz noktaya bakınca hayatın bir anlamı olduğuna daha fazla inanıyorum.

İyileşiyoruz. Birbirimizi saatlerce izlesek bile yetiyor bazen. Saatlerce sohbet edip anlaşmaya çalışan insanlara inat susuyoruz. Anlatacak ne kadar çok şeyimiz olursa o kadar susup suskunluğumuzu birbirimizin önüne seriyoruz.

Bir ilişkide en önemli şey nedir biliyor musun? Omzuna yaslandığın ruhun sessizliğini dinleyebilmesidir.

Sevgilim, biz birbirimizin sessizliğini dinliyoruz.

Neden sessizliğimiz bu kadar gürültülü?