The badgirl

Hoofdstuk 32

Ik word wakker van mij wekker. Ik sla er hard op en hoor hem gewoon breken. Grrr. Moet ik ook nog een nieuwe kopen. Ik stap geërgerd mijn bed uit en kleed mij om in mijn sportkleding. Eet een appel op en loop naar mijn sportkamer om wat te gaan trainen.

Om half 8 komt Julian hij vraagt: 'Potje sparren?' Ik grijns en zeg: 'Durf je dat wel aan dan?' Hij knikt heftig en we schieten in de lach. We weten allebei dat ik waarschijnlijk ga winnen. Maar de laatste paar maanden lijkt Julian al steeds dichter bij te komen. Dus nu wil hij vaak sparren om te zien of hij me al kan verslaan.

Julian warmt zich op en dan gaan we klaar staan op de mat. We groeten elkaar en beginnen dan. We draaien rondjes om elkaar en lezen elkaar. Ik zie dat zijn rechtervoet een stukje naar voren toe gaat. Hieraan kan ik zien dat hij waarschijnlijk zo gaat slaan met zijn linkerhand. Dus ik duik naar links en sla hem in zijn zij. Hij draait zich snel om en raakt mij in mijn zij. Zo gaat het nog even door. Uiteindelijk geeft Julian het op. We buigen nog een keer en stappen uitgeput van de mat af.

'Ik heb gewonnen,' roep ik blij. 'Ja, dat zeker. Maar ik heb je wel een mooie plek gegeven op je rechterwang,' zegt Julian trots. Ik lach het weg en we geven elkaar nog wat tips over het vechten. Ik kijk op de klok en zie dat het al half 9 is. Ik spring op en sprint naar boven. Julian kijkt ook op, ziet de klok en sprint ook naar boven.

We douchen snel. Ik smeer nog een zalfje over mijn wang heen en over mijn handen. Dat het niet erg eruit ziet. Anders krijg je daar allemaal weer vragen over. Ik ren naar de keuken en zie dat Julian al een snel ontbijt heeft klaar staan. We eten snel het eten op en rennen naar ons lokaal. Ondanks dat we dan wel veel mogen, willen onze ouders dat we toch wel alle lessen meedraaien. Tot ergernis van ons beide.

Bij mijn lokaal aangekomen trek ik de deur open en loop rustig naar binnen. Ik kijk de docent even aan en ze knikt. Ik kijk de klas rond en merk dat iedereen mij aan staart. Ja, je ziet niet iedere dag iemand 30 minuten te laat binnen komen met een blauwe plek op de wang.

Ik zie tot mijn grootste ergernis dat er alleen nog plek is naast Jack. Ik loop boos naar hem toe en ga toch maar zitten. Weglopen heeft toch geen zin. Als mijn vader daar achter komt ben ik nog lang niet jarig. Jack grijnst naar mij en zodra ik ga zitten zegt hij: 'zo mevrouwtje badgirl, zo laat toch nog in de les komen?' 'Ja. Problem mee!' Antwoord ik boos. 'Nee, totaal niet. Hoe kom je eigenlijk aan die blauwe plek?' Vraagt hij nieuwsgierig. Ik antwoord boos: 'dat hoef jij niet te weten meneertje.' 'Sorry hoor, het was gewoon maar een vraag,' antwoord hij verontwaardigd. Ik geef hem een boze blik en de rest van de les is hij stil.

Na 20 hele lange minuten gaat eindelijk de bel. Ik race bijna de klas uit. Terwijl ik naar het volgende lokaal loop kom ik Zara tegen. Ik loop snel met haar mee. 'Hé, hoe gaat het ermee?' Vraag ik aan haar. 'Goed hoor. Hoe kom je aan die blauwe plek? En waarom was je vanmorgen zo laat? Ik dacht dat je de lessen gewoon normaal moest volgen van je ouders.' 'Ja, ik weet het. Maar ik was vanmorgen lekker aan het sparren met Julian en dat liep een beetje uit. Vandaar die blauwe plek ook. Maar dit valt nog mee. Je had Julian moeten zien.' 'Dat zal ik dan wel in de pauze zien,' zegt ze lachend terug. We kletsen nog even tot wel bij de volgende les aankomen. We lopen het lokaal binnen en gaan meteen samen achterin zitten.