Umutsuz Vaka | Ereri ✔

2

İçten içe mutluydum. Şu anda hastalar hakkındaki bilgilere göz gezdiriyordum.

Fazla hasta yoktu, çünkü özel bir hastaneydi. Ve fazla hasta yoktu derken, gerçekten fazla hasta yoktu. Yaklaşık olarak 20 tane akıl hastası vardı.

Büyük ihtimalle tüm hastalara girecektim. Fakat hangisiyle daha rahat geçinebilirsem, onun doktoru olacaktım.

Bu benim için daha rahat bir iş demekti. Geçinemeyeceğim biri ile iletişim halinde olmak istemezdim. Dosyaları bir kenara bıraktım. O sırada, birisi kapıyı tıklattı. Daha sonra içeri uzun boylu sarışın, sakallı bir adam girdi. Gözlüğünü düzelterek konuşmaya başladı.

"Ah, sen Levi olmalısın. Ben Zeke Jaeger. Hastanenin psikiyatristi."

Evet anlamında kafamı salladım. Daha sonra baş parmağıyla arkasını işaret ederek konuşmaya devam etti.

"Birazdan toplantı yapacağız, hem sen de hastanede ki kişileri daha rahat tanırsın."

Masadan destek alarak kalktım ve onun arkasından ilerlemeye başladım.

~

Toplantıdan çıktığımızda, eve gitmeme daha 5 saat vardı. Şu anlık yorucu bir iş değildi. Gerçi, daha işe başlamamıştım.

Hanji yanıma geldi ve hafifçe sırtıma vurdu.

"Levi! Neşelen biraz! Az sonra odaları gezmeye başlayacaksın."

Umursamazca baktım.

"Tch, biliyorum.Sen onu bırak da, ilk gireceğim hastanın odası hangisi?"

"10 nolu odaya gireceksin, biraz zor idare edildiğinden dolayı yatağa bağlı."

Bakışlarımı tekrar elimde tuttuğum dosyalara çevirdim.

Şimdiye kadar 15'e yakın hastaya bakmış olmalıydım. Oturduğum sandalyeden kalktım ve koridorda yürümeye başladım. Birisinin sesini duydum ve arkamı döndüm.

"Ah, Tanrı aşkına.. Orayı yeni temizlemiştim doktor bey."

Uzun saçlı bir bayandı. Garip bakışlarına maruz kalıyordum şuan.

"Fark etmedim, kusura bakma."

"Neyse, sorun değil. Her gün yaşıyorum zaten. Bu arada Pieck ben. Hademeyim."

"Levi."

Tekrar arkamı dönerek yürümeye devam ettim. Öğle arasındaydık. Hastane kantinine indim. Bütün çalışanlar burada diyebilirdim. Ayrıca, böyle az kadrolu bir hastaneye göre, fazla büyük bir kantindi.

Hanji en dipteki masaya oturmuş, yanındaki kişilerle gülüşüyordu. Beni gördü ve eliyle gel işareti yaptı.

Yanına gittim ve onun yanındaki sandalyeyi çektim, oturdum. Herkes birden bakışlarını bana çevirdi. Hanji gülümseyerek eliyle beni işaret etti.

"Bu Levi, benim üniversiteden arkadaşım olur. Ayrıca buraya yeni atandı."

Oradan kısa, sarı saçlı bir çocuk konuştu.

"Ben Armin, memnun oldum."

Karşıdaki 3 kişiye baktım. Hepsi mavi önlük giyiyordu. Büyük ihtimalle morg görevlileriydiler.

"Ben Mikasa."

Sesin sahibine baktım, kafamı yukarı aşağı eğerek konuştum.

"Sizler?"

Oradan hafif kel olan bir çocuk konuştu.

"Ben Connie, bunlar da Reiner ve Jean."

Hanji omzuma dokundu.

"Zeke ile tanışmışsın."

Kulağıma yaklaştı çaktırmadan.

"O.. gıcığın tekidir, dostum."

Zeke'nin bakışlarını üzerimde hissedince, kafamı ona çevirdim. O ise gülümsemek ile yetindi.

Az sonra saatime baktım. Öğle arasının bitmesine 4 dakika vardı. Diğerlerinden önce kalktım ve odama doğru ilerledim.

Odama girdiğimde, birisi masamın önündeki sandalyeye oturuyordu. Beni fark etti. Kafasını tekrar aşağı eğdi. Gömlek giydirilmişti.

Evet, bu bir hastaydı. Sandalyeme oturdum ve ona bakmaya başladım. O da bana bakarak güldü.

"Sorun mu var? Hücrenden mi kaçtın?"

O ise kıkırdamak ile yetindi. Dosyalara baktım ve onun fotoğrafının altında ki yazıya baktım.

"Sen, Eren'sin değil mi?"

Tekrar güldü. Bu sefer cevap verdi.

"Evet, benim. Biraz hastane turu yapmak istedim. Bu odanın kapısı açıktı. Ben de girdim."

Ayağa kalktım ve karşısında ki sandalyeye oturdum.

"Hücrenden çıkmamalısın. Görevliler fark ederse, bu senin için pek de iyi olmaz."

"Sorun değil. Bana alıştılar artık. Ayrıca bana çocuk muamelesi yapma. Ben de normal bir gencim. Akıl hastası falan da değilim."

Saçları bakımsızdı. Pis olma bakımından değil, yıpranmıştı ve seyrek seyrek kesilmişti.

"Gel, hücrene gidelim."

"İstemiyorum, orada beni korkunç gölgeler ile yalnız bırakıyorsunuz."

Belki de, gerçekten korkunçlardı.