نگاهم کن | Look At ME

✨ Chapter 07 ✨

من نمی­گویم:

فردا روز دیگریست

فقط می­گویم:

تو روز دیگری هستی

تو فردایی

همان که باید به خاطرش زنده بمانم.

-جبران خلیل جبران-

- من دیگه نمیرم اونجا

+ مگه دست خودته؟! باید تا دستور بعدی بری اونجا بتمرگی و برامون اون فیلم کوفتیو بگیری!

بکهیون با اخم بچه‌گونه‌ای روی مبل جلوی تلویزیون نشست:

- نمی خوام! خسته شدم.. بعدشم اون گوش فیلیه مشکوکه! همش زل می زنه به من! تو فیلما دیدی که! انگار داره به وعده غذای دلخواهش نگاه می کنه! مرتیکه منحرفِ درازِ دامبو!

جونگ‌کوک خسته از بحث با این هیونگِ خل و چلش سرشو به پشتی صندلی تکیه داد و پاهاشو روی میز گذاشت.. یک جورایی هم بهش حق میداد! دقیقاً بیست و هفت روز بود که مجبورش کرده بودن برای به دست آوُردن اطلاعات به اون کافه بره و مثل مترسک بشینه پشت پنجره و به بیرون زُل بزنه!

درواقع تا همینجا هم که اون کله شق دووم آوُرده بود جای تعجب داشت! اوایل فکر می کردن، به رفت و آمدش در همون ساعت مشخص مشکوک بشن.. ولی خوشبختانه آدمای طرف مقابلشون ساده تر از این حرفا بودن! و با دلرحمی تمام، برای سرگذشت "پسر موطلایی" دل میسوزوندن! چون باور داشتن حتماً خاطره ای غم انگیز اون رو، هر روز ساعت چهار و نیم بعداز ظهر به این کافه و صندلی می کشونه! مردم ساده دل!

غافل از اینکه دوربین نصب شده روی دسته کیف "موطلایی "، نمایی عالی از پشت پیشخون کافه فیلمبرداری می کرد!

ستوان جوان چشمهاشو بست .. دست راستشو روی پیشونی گذاشت و برنامه های روز بعد رو دوباره توی سرش مرور کرد.. اما قدرت تمرکزش این روزها به خاطر اون کیم جونگینِ افسار گسیخته خیلی پایین اومده بود.. دیگه باهاشون همکاری نمی کرد و در یک ماهِ اخیر دائماً تهدید به خروج از پروژه می کرد..

البته همه ی اعضا می دونستن درد این بشر فقط در سه کلمه خلاصه میشه : دو کیونگ سو! از همون روز اولی که با پیشنهاد همکاری به سراغش رفتن.. فقط و فقط تنها دلیل پذیرشِ این کار، اون پسر ریزنقش و بیبی فیس بود! همون آدمی که الآن مجبورن این همه مصیبت برای زیر نظر گرفتنش بکشن!

- هی کوکو! من میرم مغازه خرید کنم.. تو چیزی نمی خوای؟

با حرص دندون قروچه ای کرد! حداقل مطمئن بود یک روز از شر جونگین خلاص میشه! ولی با این همکار جهنمیش می خواست چی کار کنه؟!!!!!! نفسشو کلافه بیرون داد: