"Hoe uitzichtloos iets soms lijkt, er is altijd iets goeds. En dat goede vergeten wij mensen soms. Maar het is er altijd.
En bij mij, in mijn verhaal, mijn leventje,
daar ben jij dat.
Jij betekent meer voor me dan je denkt.
Veel meer.
Door jou is d...
Ik zit nu in de ambulance. Brigitte en Amber komen net uit de gevangenis. Het lijkt wel alzof we gevangenen zijn "Mag ik hun eerst even zien?" Smeek ik. "Oke dan". Ze doen de deur terug open en ik vlieg in de armen van Brigitte en Amber.
"Ik zou je toch liever meenemen naar het ziekenhuis omdat je hoofdwonde ontstoken is en je mislijkheid is vreemd" vind de dokter "Mag ik niet eerst naar de dierenarst" Smeek ik. "Nee die zijn voor dieren niet mensen" antwoord de vrouw. Ik rol met mijn ogen "niet voor mij maar voor mijn paard het heeft zijn been gebroken en het heeft maar 18% overlevingkans" leg ik uit met een brok in mijn keel. "We gaan eerst naar het ziekenhuis of mij best ook gewoon een dokter. Dan komen je ouders en dan zien we verder oké?" Zegt ze. Ik antwoord niet omdat het niet echt een vraag is maar een bevel. "Je vriendinen mogen mee in de ambulance" . "Hey" zegt Brigitte als ze binnen komt. "Hey" "Gaat het?" Vraagt ze bezorgd. Ik haal mijn schouders op. En kijk hun aan. Met tranen in mijn ogen. "Ik moet naar Speedy".
Mijn ouders waren heel verbaast toen ze wisten dat ik precies wist wat met Speedy gebeurd is. Ik heb dan gewoon gezegd dat Femke dat verteld heeft. Die waarden er trouwens ook al. "Alsjeblieft dat paard betekent alles voor mij ik wil tenminste afscheid nemen!"Smeek ik verder. Bijtend op mijn lip en vechtend tegen de tranen luister ik naar het antwoord. "Natuurlijk schat al je vriendinnen mogen ook mee" antwoord mijn moeder. De dokter kijkt haar verwijtend aan, maar ik let dar niet meer op.
Ik spring uit het bed en zoek mijn schoenen. Nadat ik me heb omgekleed sprinte ik uit mijn kamer. Een zwarte trui met een paard er op en een lichtblauwe jeans lekker simpel. (De ouders hadden die kleding meegenomen)
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ja sorry maar die tekst vind ik zo leuk
"Urgh dat verband jeukt!" Klaag ik tegen Brigitte. "Doe eens rustig en blijf daarvan af" Sust ze. "gaat het?" vraagt Floor bezogd. Ik "Meisjes we zijn bijna daar" kondigt mijn moeder aan. Ik begin te stressen wat als Speedy nooit meer kan lopen?
Dan laat ik hem inslapen. Want het bijlagerijkste in mijn leven ga ik niet laten lijden omdat ik te koppig ben. Hoe moeilijk het ook zal zijn ik moet rekening met Speedy houden. Ik slik om de brok in mijn keel weg te krijgen. Brigitte ziet dat en geeft me een knuffel. "We zijn er" zegt mijn moeder en stapt uit.
