Terug In De Tijd✅ Lisa 1

Herenigd

POV Lisa

Waneer ik de deurbel hoor krimp ik ineen.
"ik ga wel open doen" roept Marie over haar schouder.
"Hallo wij zijn de ouders van Brigitte Femke en Lisa, ben jij Marie?" horen we.
"Ja dat ben ik kom maar naar binnen" nodigt Marie uit.

Snel ga ik rechtzitten op de zetel.
Want ik wil niet dat ze me op Brigitte haar schoot zien liggen.
(ik lag nog steeds in de zetel met mijn hoofd op Brigitte haar schoot)
"Dag Lisa sorry meid ik had je nooit naar dat internaat moeten sturen" mijn moeder haast naar me toe, haar ogen zijn vol tranen, opgelucht blikt ze me aan.
"Jawel anders had ik Brigitte Femke Pepper en Marie nooit gekend."
Ik moet toegeven dat ik vroeger een egoïstische en verwende puber was, nu is dit minder - denk ik.
Ik geef hun beide een knuffel en vecht uiteindelijk toch tegen mijn tranen.

"Zeg kom je even mee naar de trailer daar wachten een paar mensen op jouw?" Vraagt mijn vader plots.
"Komen jullie mee?" vraag ik aan iedereen. Ze volgen mij naar de deur.
Ik blijf staan voor de deur en leg mijn hand op de klink. Ik bijt op mijn lip en probeer om diep adem te halen.

"Wat is er?" Brigitte lijkt bezorgd.
"Ik... Durf niet - wat als Hanne.." stotter ik en voel de tranen in mijn ogen prikken.
Ik beet op mijn lip nu niet wenen Lisa je bent veilig denk ik in mezelf. Meteen nadat ik die zin dacht, flitsen de herinneringen door mijn hoofd. En ik besef me dat ik helemaal niet veilig ben, hoewel deze ruimte gevuld is met mensen die het beste met me voor hebben. Hanne is ergens en we weten niet waar, dus ik voel me verre van veilig in dit huis.
"We gaan ook eens naar een psycholoog moeten gaan om van jullie angst af te helpen" vind Brigitte haar moeder. Ik wou protesteren en zeggen dat dat niet nodig is (hoewel dat juist wel nodig is) maar de vader van Femke zegt iets voordat ik mijn mond openkrijg.
"Mijn vriendin sloeg jou" de vader van Femke ziet er verward en diep geketst uit. Ziet iemand met een gebroken hart er zo uit?
Niet wetende wat we daar op moeten antwoorden ontwijken we allemaal zijn blik.
"Ik doe de deur wel open" zegt hij uiteindelijk.

Toen we buiten waren hoor ik een bekend gehink. En er is maar een paard welk ik aan zijn stem kan herkennen.
"Speedy!" roep ik en spurt naar de trailer.
"Verassing!" roepen Floor en Amber.
(Hun ouders zijn er ook) "we hebben begrepen dat jij wel wat steun kan gebruiken " legt Amber uit.
Ik geef Speedy een knuffel en daarna mijn vriendinnen van mijn vorige school.

Femke en Brigitte komen ook naar binnen.
Nadat mijn vriendinnen met elkaar kennisgemaakt gebben, loopt Femke naar Speedy.
"Pas op voor je vingers" waarschuw ik haar.
Speedy rukt zijn hoofd omhoog en hinnikt protesterend, zo erg is hij toch ook niet?
Ik glimlach en begraaf mijn gezicht in zijn manen.
"Ik heb je zo gemist Speedy" fluister ik bijna wenend. "Ik laat je nooit meer los" fluister ik in zijn oor.

Ik voel een hand op mijn rug "gelukkige verjaardag meisje" glimlacht mijn vader.
"Is dat vandaag?" vraag ik verbaast. Ik heb mijn tijdsbesef verloren door de gebeurtenissen van de voorbije dagen.
"Daarom heb ik je deze ochtend ook gebeld, ik wou je feliciteren" verteld mijn Moeder.
" We wouden eigenlijk je een tweede paard cadeau geven maar met de schorsing ..."verteld mijn moeder.
Ik kijk hen met grote ogen aan. Een tweede paard, wow geen wonder dat ik een verwende tiener ben. Maar het idee raakt me, ik denk terug aan de donkerbruine pony van het internaat. Hoe angstig Pepper was toen ik hem leerde kennen. De pony sloot zich van iedereen af en waantrouwde elke persoon. Tijdens onze vlucht is hij echt opgebloeid.

"Ze heeft het vertrouwen van Pepperspray gewonnen. Het was tot nu toe nog niemand gelukt tot zij kwam"mengt Brigitte zich in het gesprek. Ze lijkt we precies te weten wat er door mijn hoofd ging.
"Ach Mam Pap ik heb beloofd om Pepper niet te laten stikken" zeg ik.
"Ik hou nog steeds van Speedy maar dat betekent niet dat Pepper terug naar Hanne gaat, over mijn lijk" ik slik mijn emoties in en denk na over mijn woorden. "Pepper hoeft niet in mijn bezit te zijn, maar hij gaat echt niet terug naar Hanne." herhaal ik want ik voelde dat ik daarnet heel egoïstisch overkwam.

"Eum misschien kan ik helpen, de nieuwere pony's heb ik samen met Hanne gekocht en ik heb de helft betaalt dus is Pepperspray voor de helft van mij, en ik wil hem wel aan jullie geven, we zouden er toch niks mee kunnen doen op de manege. Hij is onberekenbaar. En hij lijkt mij niet het type paard dat meerdere mensen in zijn hart toelaat" offert de vader van Femke.
Ik hap naar adem maar krijg geen kans om te reageren, "Meisjes halen jullie de pony's maar uit het tuinhuisje ik kom ook mee" stelt Marie voor.

Als we naar de paarden liepen trok Brigitte even aan mijn mouw "kan ik je straks even spreken? Onder vier ogen" fluistert ze.
"Tuurlijk" fluister ik terug.
Femke hoorde dat blijkbaar ook want zij fluisterde: "ik leid de anderen straks wel wat af" ze knipoogt naar ons. Terwijl ik me begin af te vragen wat zij in haar hoofd heeft gezet, want die glinsterende ogen verraden niet veel.

Femke praat met de andere twee tieners. Terwijl Brigitte en ik achter de anderen aan treuzelen.
Als zij de paarden gevangen hebben lopen ze terug naar de trailer.

Brigitte en ik blijven staan.
"Hey" Brigitte knuffelt me. Daarna staren we elkaar aan. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Zo veel gedachten gaan door mijn hoofd. Het gebeurt niet zo vaak dat ik helemaal alleen ben met haar.

Brigitte kijkt me in de ogen. Haar gezicht komt iets dichterbij.
"Heb jij een vriendje of vriendin?" vraagt Brigitte snel, ze bijt nerveus op haar lip.
"Ik heb een vriendje maar ik heb hem al een jaar lang niet gezien, Jasper hij negeert mijn berichten. Ik wil het uitmaken" fluister ik en houd mijn adem is als ik opmerk dat haar gezicht steeds dichter komt. Vlinders slaan op hol in mijn buik. Mijn handen voelen klam aan. Nerveus glimlach ik. Maar er is niets wat ik nu liever zou doen, dan haar te kussen.
Ik hap naar adem, wetende dat het nu echt gaat gebeuren. Haar adem blaast zachtjes tegen mijn wangen.
Wanneer haar lippen de mijne aanraken ontspan ik. Het voelt zo juist.