Mafia lover

Something New

(εκτός αν, τι;)
(εκτός αν τον επηρεάσει η μάνα του, η οποία με μισεί)
Αποκρίνομαι σιγανά ενώ περιστρέφω νευρικά την κούπα ανάμεσα στα χέρια μου
(είδες; Για αυτό σου λέω. Γύρνα στην οικογένεια σου, εκεί που ξέρεις ότι θα είσαι εκατό της εκατό ασφαλής)
Λέει και σκέφτομαι πολύ σοβαρά τα λόγια της... Έχει δίκιο κατά μία έννοια αλλά... Νιώθω ότι δεν πρέπει να αφήσω τον Damon... Δεν θέλω να τον αφήσω. Δεν είναι δυνατόν επειδή υπάρχει τόσο μίσος ανάμεσα στις οικογένειες μας... Φφ, τι βλακείες λέω; Αφού και εγώ ή ίδια ξέρω ότι αυτά που λέει η Megan ισχύουν. Σίγουρα εκείνος θα με μισεί τώρα. Γαμώτο, γιατί να ζούμε μια ζωή που δεν έχουμε καν επιλέξει.

Damon's POV

Έχουν περάσει τρεις ημέρες και δεν έχω κανένα νέο της. Έχω βάλει δικούς μου να την ψάχνουν αλλά δεν είχαμε κανένα αποτέλεσμα ως τώρα.

Κάθομαι μόνος μου στο γραφείο μου, κοιτάζοντας το ταβάνι... Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό. Αλλά κατά κάποιον τρόπο, με βοηθάει να σκεφτώ καλύτερα. Αποκλείω όλα τα άλλα και σκέφτομαι μόνο εκείνη... Που κρύβεσαι Christina; γιατί εξαφανίστηκες χωρίς να μου μιλήσεις πρώτα; γιατί με φοβήθηκες;

Από την μία την καταλαβαίνω, ίσως και εγώ να έκανα το ίδιο εάν ήμουν στην θέση της αλλά από την άλλη δεν μου έδειξε καμία εμπιστοσύνη και έτσι απλά, σηκώθηκε και έφυγε. Περίμενα ότι θα επέστρεφε στην οικογένεια της αλλά από ότι φαίνεται... Αποφάσισε να εξαφανιστεί εντελώς από τις ζωές μας για να μας βασανίσει, και εμένα και τον Alexander... Ένας θεός ξέρει τι διάολο θέλει να μου κάνει

(αφεντικό;)
Η φωνή του Brandon, με βγάζει από τις σκέψεις μου σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(είστε καλά;)
(καλά Brandon. Λίγο αφηρημένος)
(σκέφτεστε εκείνη;)
Ρωτάει ενώ κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου και ξεφυσάω δυνατά
(είμαι πολύ μπερδεμένος, Brandon. Από την μια είναι το καθήκον και από την άλλη το συναίσθημα)
Μουρμουρίζω ενώ ρίχνω το βάρος μου πίσω, στην πλάτη της καρέκλας... Νιώθω τόσο κουρασμένος από όλη αυτή την ιστορία
(γιατί έφυγε, Brandon;)
Τον ρωτάω αν και ξέρω ότι δεν έχει κάποια απάντηση να μου δώσει, επειδή πολύ απλά δεν ξέρει τον λόγο. Απλώς υποθέτει, όπως και εγώ

(ο φόβος είναι ένα καλό κίνητρο, κύριε)
(το ξέρω Brandon. Δεν την κατηγορώ αλλά... Έπρεπε να μου δείξει λίγη εμπιστοσύνη)
(κύριε, και μόνο που θα την έβλεπε η μητέρα σας ή ο Alexander εδώ μέσα, ξέρετε ότι θα γινόταν χαμός)
Λέει και ξεφυσάω δυνατά... Ξέρω ότι έχει δίκιο στο συγκεκριμένο θέμα. Πως έχουν γίνει όλα έτσι;
(αν μου έγινε μια ευκαιρία... Αν μπορούσα να την βρω τώρα... Να της εξηγήσω...)
Μουρμουρίζω, σχεδόν απελπισμένος ενώ τρίβω το μέτωπο μου... Αν είχα μια ευκαιρία να την δω τώρα... Να της εξηγήσω τι πραγματικά νιώθω...
(ίσως και να έχετε κάποια ευκαιρία, κύριε)
Τα λόγια του με εκπλήσσουν και αμέσως, σηκώνω το κεφάλι για να τον κοιτάξω
(τι εννοείς;)
(εννοώ ότι... Ίσως και να βρήκα την τοποθεσία όπου βρίσκεται)
Δεν το πιστεύω
(Brandon... Με σώζεις)
Λέω, φανερά χαρούμενος για τα όσα μου είπε. Πρέπει να την βρω, να της μιλήσω, να της εξηγήσω.

Alexander's POV

Στέκομαι μπροστά από το παράθυρο του δωματίου μου και κοιτάζω τον σκοτεινό ουρανό. Παρακολουθώ την βροχή καθώς δυναμώνει και τις αστραπές που στολίζουν με το απαλό τους φως τον ουρανό... Νιώθω τόσο ανίκανος αυτή την στιγμή. Από εκεί που την είχα μέσα στα χέρια μου, εντελώς ξαφνικά, κατάφερε να ξεγλιστρήσει και να εξαφανιστεί... Ποιός ξέρει που κρύβεται τώρα

(Alexander;)
Η απαλή φωνή της Elena's, με βγάζει από τις σκέψεις μου και γυρίζω ελάχιστα το κεφάλι για να την κοιτάξω
(είσαι καλά;)
Με ρωτάει και παρακολουθώ γαλήνη και ηρεμία στο πρόσωπο της. Την κοιτάζω βαθιά μέσα στα μάτια και νιώθω το σκοτάδι στην ψυχή μου να υποχωρεί μπροστά στο φως της

(νιώθω τόσο άχρηστος, Elena. Έχουν περάσει τρεις ημέρες και δεν έχω καταφέρει να την βρω)
Μουρμουρίζω και ξαφνικά, σηκώνει τα χέρια της και παίρνει μαλακά το πρόσωπο μου στα χέρια της
(κοίταξε με. Έφυγε επειδή είναι μπερδεμένη και εσύ πρέπει να το σεβαστείς αυτό)
Λέει ενώ με κοιτάζει έντονα μέσα στα μάτια, προσπαθώντας να δει βαθιά μέσα στην ψυχή μου
(και αν εκείνος ο Grey την κρύβει;)
(δεν το νομίζω. Άλλωστε... Ίσως και να την έχει ερωτευτεί)
Λέει και αμέσως, πετάω τα χέρια της από πάνω μου, κάνοντας ένα απότομο βήμα προς τα πίσω

(ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω)
Μουρμουρίζω ενώ στρέφω ξανά την προσοχή μου, έξω από το παράθυρο
(μιλάς λες και ο έρωτας είναι κάτι το απαγορευμένο)
(μα είναι. Αυτοί οι δύο δεν μπορούν να είναι μαζί. Δεν επιτρέπεται να είναι μαζί έπειτα από όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν με τις οικογένειες μας)
Πετάω απότομα ενώ γυρίζω το κεφάλι για να την ξανά κοιτάξω. Το πρόσωπο της φαίνεται εντελώς ήρεμο, λες και μιλάμε για κάτι πολύ απλό
(μπες για λίγο στην θέση της, σε παρακαλώ)
Με εκλιπαρεί ενώ χαϊδεύει τρυφερά το μπράτσο μου και κλείνω τα μάτια, αφήνοντας μια μεγάλη ανάσα να μου ξεφύγει
(δεν είναι όλα τόσο εύκολα, ειδικά όταν το συναίσθημα μπαίνει στην μέση)
Προσθέτει σιγανά και κουνάω καρτερικά το κεφάλι μου, δείχνοντας της ότι αδιαφορώ για όσα μου λέει. Την ακούω να ξεφυσάει και νιώθω μια μεγάλη απώλεια καθώς παίρνει το χέρι της από το μπράτσο μου
(σε αφήνω να σκεφτείς καθαρά. Ελπίζω στο τέλος να πάρεις την σωστή απόφαση)
Μουρμουρίζει και φεύγει από δωμάτιο, αφήνοντας με ξανά μέσα στο σκοτάδι και στον βροχερό ουρανό... Ίσως και να έχει δίκιο. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Το καθήκον μου είναι να την προστατέψω και θα το κάνω... Με οποιοδήποτε κόστος.