Mafia lover

Tell me

Την επόμενη ημέρα, ξυπνάω αναζωογονημένη και με το κεφάλι μου βαρύ... Πρώτη φορά, μετά από τόσο καιρό, βρέχει. Πραγματικά μου αρέσει αυτός ο καιρός.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και αφού κάνω ένα γρήγορο ντουζ, κατεβαίνω στην κουζίνα.

Εκεί, βρίσκω την Lola να συζητά με την Rebecca... Η καλύτερα, να τσακώνονται
(από εχθές είσαι εξαφανισμένη. Έχουμε δουλειά εδώ. Δεν μπορεί η Christina να τα κάνει όλα μόνη της)
Της λέει η Lola και εκείνη, κοκκινίζει από τα νεύρα της
(σιγά τι είχαμε εχθές και σιγά τι είχε να κάνει η Christina. Απλά θέλεις να μου την πεις πάλι, επειδή έτσι ήσουν πάντα μαζί μου)
Λέει ειρωνικά η Rebecca και ξαφνικά, ένα χαστούκι προσγειώνεται στο μάγουλο της

(σε έβαλα σε αυτή την δουλειά για να σε βοηθήσω, πάντα σε φροντίζω και σε προστατεύω από ότι και αν κάνεις, πάντα σε βοηθάω και αυτό επειδή είσαι η μικρότερη αδερφή μου και σε αγαπάω. Αλλά ως εδώ, από εδώ και πέρα είσαι μόνη σου, κατανοητό;)
Της λέει η Lola και εκείνη απλά την κοιτάζει, με βουρκωμένα μάτια... Για στάκα, δεν είχα ιδέα ότι η Lola και η Rebecca είναι αδερφές. Ομολογώ ότι δεν μοιάζουν και πολύ

(εντάξει λοιπόν... Αδερφούλα)
Λέει ειρωνικά εκείνη και φεύγει βιαστικά από την κουζίνα, σπρώχνοντας με με τον ώμο της... Τέλεια ημέρα
(με συγχωρείς για αυτό Christina)
Λέει απολογητικά η Lola, ενώ κάθεται σε έναν από τους σκαμπούς και ξεφυσάει, φανερά κουρασμένη... Μου θυμίζει πολλά αυτή η εικόνα.

Αμέσως πηγαίνω δίπλα της και την χαϊδεύω απαλά στην πλάτη για να ηρεμήσει
(δεν έγινε κάτι. Αδερφές είστε, θα πείτε και μια κουβέντα παραπάνω)
(όχι Christina. Εγώ και η Rebecca είμαστε αλλιώς)
Μουρμουρίζει και σηκώνει το κεφάλι για να με κοιτάξει
(της έχω μιλήσει τόσες φορές, την έχω βοηθήσει τόσες φορές και αυτή, το μόνο που ξέρει να κάνει, είναι να με απογοητεύει συνεχώς)
Λέει και πετάει, αγανακτισμένη τον σκούφο της στο πάτωμα... Η αλήθεια είναι πως, την ψηλοκαταλαβαίνω. Μπορεί να μην έχω αδέρφια, αλλά με τους γονείς μου είχα συχνά καβγάδες. Λόγο της εφηβείας μου βεβεια αλλά, αυτό είναι ένα άλλο θέμα

(δώσε λίγο χρόνο στα πράγματα και θα δεις)
(δεν ξέρω τι άλλο να κάνω με αυτό το κορίτσι)
Μουρμουρίζει, φανερά απογοητευμένη και χωρίς να το πολυσκεφτώ, απλώνω τα χέρια και την αγκαλιάζω
(δεν χρειάζεται να απελπίζεσαι, ούτε να θυμώνεις. Θα δεις, όλα θα πάνε καλά)
Λέω ενθαρρυντικά ενώ της τρίβω την πλάτη... Ξέρω ότι κάτι τέτοιες στιγμές, οι πράξεις είναι καλύτερες από ότι τα λόγια. Ελπίζω να τα ξανά βρουν. Είναι αδερφές που να πάρει, δεν μπορεί να τσακώνονται για τόσο χαζά πράγματα... Εκτός αν... Υπάρχει και κάτι άλλο στην μέση. Κάτι δεν μου κολλάει μέσα σε αυτό το σπίτι. Κάτι συμβαίνει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω, τι.