Η Boxer

21.

#Έυα

Μόλις φτάσαμε αεροδρόμιο. Το κοιταω απ'εξώ και το σκεφτομαι να μπω μεσα ή οχι; Αλλα θα μπω. Ειπα θα κανω κάτι και θα κάνω. Ετσι και αλλιώς δεν μπορώ να κάτσω εδώ πρεπει να πάω Γερμανια.

"Ευα; Ευα ακους;" Με ξυπναει απο τις σκέψεις η μαμα μου κουνόντας τα χερια της περα δώθε.

"Ναι;"

"Ορίστε το εισητηριό σου καθεσε στην 30Β. Θα μπεις από πίσω."

"Οι επιβατες για την πτηση 3011Α για Βερολίνο, να περασουν για ελεγχω." Ακούμε την κοπελιτσα να λεει από τα μεγάφωνα.

"Αυτό ηταν." Λέω και αναστενάζω και τους αγκαλιάζω.

"Αγαπάκι μου θα μου λείψεις." Λεει η Μαρια.

"Να προσέχεις ρε σκατό. Να προσεχεις και το ανηψάκι." Λεει ο Μιχαλης και σκάω ενα χαμογελάκι.

"Χα ενταξει."

Εε και από τα πολλα αντιο, πηγα μετά για το ελεγχο. Εδωσα το διαβατήριο μου και το εισητηριο μου και ή μουν έτοιμη να περασω την πυλη ώσπου ακουσα καποιον να φωνάζει το ονομα μου. Και αυτή η φώνη ανήκει σε αυτόν.

#Νίκος

Πρέπει να προλάβω. Πρεπει να την προλάβω.

Έφτασα στο αερόδρομιο, πάρκαρα την μηχανη μου άτσαλα και μπηκα μεσα τρέχοντας. Πηγα έκει που ρωταμε για πληροφορίες και ήταν μια κοπελιτσα.

"Που στο διαλο ειναι η πυλες για της πτησεις."

Εκεινη με κοιταει σαν χανος.

"ΕΙΠΑ ΚΑΤΙ ΓΑΜΩ ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΤΗΣΕΙΣ."

"Προς τα εκει. Θα πατε αριστερα, θα κατεβετε κατω και θα πάτε δεξια."

Την υπακουσα και άρχισα να τρέχω. Άρχισα να φωνάζω το όνομα της. Ολο το αεροδρόμιο με κοιτουσε αλλα δεν με ενοιαζε.

Οταν φτάνω στις πυλες, ξαναφωναζω το ονομά της. Μέχρι που βλεπώ της κυρια Αφροδίτη, τον Μιχαλη, την Μαρια και τον Κωστα. Τρέχω γρήγορα προς αυτους.

"Που ειναι η Ευα;" Και μου δειχνουν με το δαχτυλο προς την πύλη. Άρχισα παλι να φωναζω.

Σταματησε αλλα δεν γυρισε. Μετα απο καποια λεπτα γυρισε, με κοιταξε. Με κοιταξε με ενα ύφος 'πως γιναμε ετσι;' και ηταν ετοιμη να κλάψει.

"Μην φύγεις." Της ειπα οσο δυνατα μπορουσα για με ακουσει. Δεν απαντησε ομως. Πηρε την βαλιτσα της και περασε την πυλη. Αφησα τα δακρυαπου τοσο κρατουσα.

Μαλακια ειναι που λένε μερικοι ότι οι αντρες δεν κλαίνε και οι αντρες έχουν αισθηματα.

#Έυα

Μπηκα στο αεροπλάνο και οταν η αεροσυνοδος μου εδειξε την θέση μου. Έκατσα αμεσως, εβαλα τα ακουστηκα μου και κοιταξα προς τα παραθυρα του αεροδρομιου.

Τα τζαμια ηταν φιμέ και ετσι δεν μπορουσα να δω μεσα, αλλα το ηξερα ότι με έβλεπε εκείνος. Το ένοιωθα. Το βλέμμα του το ένοιωθα.

Ακούω μετά εναν θορυβο. Το αεροπλανο πήρε μπρος. Αρχισε να κοινητε για να πάρει φορα ώστε να ανέβει, ωσπου στο τελος ανέβηκε.

Αυτό ηταν. Πλέον και να θέλω γνώμη δεν αλλαζω.
Ήρθε η ώρα να κανω μια καίνούργια ζωή.

#Νίκος

Στο καλό αγάπη μου. Καλο ταξίδι να προσέχεις. Ψυθιρίζω ενω χαιδεύω το τζάμι απαλα βλεποντας το αερόπλανο να ανεβαίνει ψηλα.

Ωρα να πάω σπίτι. Προτου ομως φύγω, με προλαβαίνουν τα παιδία.

"Νίκο. Εμμ θα παμε για πίτσα θες να έρθεις;" Μου λεει η Μαρια ακουμπόντας με στον ώμο. Με λυπάτε. Κανείς δεν θελω να με λειπάτε.

"Κανείς δεν θέλω να με λειπατε." Ηταν το μόνο που ειπα και έτρεξα προς τα εξω.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τώρα πρεπει να ανταπεξέλθω στην απουσια της. Χρειάζεται δύναμη τωρα, την οποια αυτή την στογμη δεν έχω.