Η Boxer

17.

#Νίκος (ohhh yeah)

Ξύπνησα σε ένα περίεργο μέρος. Έχει φως παντού και είμαι..... γυμνός; Που είμαι; Βλέπω μια σκια να με πλησιάζει.

"Γεία σου Νίκο."

"Ποιος είσαι;"

"Δεν μπορώ να σου πω. Μαλλον θα αναριωτιέσαι τι είναι εδώ που είσαι. Είναι το ενδιάμεσο στάδιο μιας ζωής."

"Τι ενδιάμεσο...; Πέθανα;"

"Όχι είσαι σε κόμμα. Θυμάσε τι έγινε;"

"Ναι είχαμε πάει σπίτι του Κώστα, αυτου που δολοφονησε τον πατέρα μου και..."

"Αυτός σε πυροβόλησε και έπεσες σε κόμμα."

"Τι; Ουο. Δεν μου κάνεις πλάκα εεε;"

"Όχι και ήρθα έδω για να σε βοηθήσω να ξυπνήσεις."

"Δεν ξέρω αν με ακούς ή οχι, αλλά θέλω να σου πω κάποια πράγματα. Μην με αφήσεις. Εσύ εισαι αυτός που μου έδωσε φως στην ζωή μου ξανά. Με έκανες να θυμηθώ πια ειμαι πάλι. Με έβγαλες από την μιζέρια μου. Σε παρακαλώ μην με αφήσεις. Αν με αφήσεις και εσύ δεν την γλυτώνω την κατάθλιψη. Μπορεί να πέσω και χειρότερα. Μην με αφήσεις σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι. Σε χρειάζομαι δίπλα μου."

Η Έυα ήταν αυτή;

"Αναγνωρίζεις αυτή την φωνή;"

"Ναι ήταν της Έυας. Της αγάπης μου."

"Ακούσες πόσο σε χρειάζεται. Χωρίς εσένα θα πέσει πάλι σε καταθλίψη. Πρέπει να ξυπνήσεις."

"Σ'αγαπώ. Μην με αφήσεις."

"Δεν θα σε αφήσω το υπόσχομαι αγάπη μου. Δεν πρόκειται να σε αφήσω. Πως ξυπνάω;"

"Αυτό πρέπει μόνος σου να το κάνεις. Σκέψου κάτι που αγαπας πολύ. Σκέψου την Έυα που δεν πρέπει να την αφήσεις."

"Δεν πρεπει. Δεν πρέπει."

Και μετά φωνάζω μια.

"ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΕΕΕΕΕΕΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙ."

Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι είμαι σε ένα άσπρο δωμάτιο. Σε νοσοκομείο είμαι;

Τι έγινε; Πάω να σηκωθώ αλλα νιώθω ένα πόνο λίγο δίπλα από την καρδία μου και ξαναξαπλώνω πίσω.

Με πυροβόλησαν; Θυμήθηκα. Έιμασταν στο σπίτι του Κώστα, με έπνιγε εκεί ένας απο τους φουσκοτούς του και μετα το μόνο που θυμαμαι είναι ένα μπαμ και ύστερα σκοτάδι.

Από τις σκέψεις μου με ξυπνάει η πόρτα που ανοίγει και βλέπω τον Άγγελο να μπαίνει μέσα με μια πατερίτσα και με έναν επίδεσμο στο κεφάλι του. Μόλις με βλέπει ζωντανο αμέσως τρέχει για να με αγκαλιάσει.