Έρωτας Δηλητήριο

poison / 56

Κεφάλαιο 56 : Η Καρδιά του Ντόμινικ

Dom's POV

Σηκώνεται από πάνω μου, γυαλάδα στα μάτια της που προλαβαίνω να δω φευγαλέα. Μια βουβή θλίψη, μαύρο που διαστέλλει θολές κόρες...

Τρέχει ανάμεσα στο πλήθος, χάνεται σε σκιές και σε αγνώστους.

Κανένα βάρος στο στήθος μου αυτή τη φορά. Κανένας πόνος.

Το σώμα μου είναι μουδιασμένο από το αλκοόλ. Μονάχα ένα κενό που φαντάζει αέναο βρίσκεται πίσω από καλά δομημένους θώρακες, στη θέση όπου θα έπρεπε να πάλλεται μία σπαρταριστή καρδιά.

Τη δικιά μου την έχω χάσει εδώ και καιρό.

Όχι, συνειδητοποιώ μέσα στη θολούρα και το σκοτάδι. Δεν την έχω χάσει. Ξέρω σε ποιά χέρια βρίσκεται... Ποιά γυναίκα την κρατάει δέσμιά της εδώ και χρόνια...

Μπορώ να την πάρω πίσω.

Οργή που σιγοβράζει στα βάθη των θεμελίων αυτού που είμαι, αφήνω το μισοάδειο ποτήρι ουίσκι σε ένα τυχαίο τραπέζι που προσπερνώ καθώς προχωράω προς τα έξω. Προς την κατεύθυνση που διέγραψε εκείνη καθώς έφευγε...

Δεν μπορεί να φύγει. Όχι τώρα. Όχι ποτέ.

Όχι αφού της χάρισα τον πιο πολύτιμο μυ του σώματός μου και εκείνη τον ξέσκισε και τον κράτησε για τον εαυτό της.

Θέλω την καρδιά μου πίσω.

Θέλω να σταματήσει να βρίσκεται με εκείνη. Τη θέλω πίσω.

Θυμωμένος, εξαγριωμένος, για ένα λόγο που δεν γνωρίζω καν ακριβώς, ακολουθώ τα αόρατα χνάρια της, τα ίχνη που έχει αφήσει το γνωστό άρωμά της πάνω στο οξυγόνο που εισπνέω...

Μεθυστικό, υπέροχο... Πασχίζω να κρατήσω το μυαλό μου καθαρό.

«Πού στο διάολο πας;» η κορμοστασιά της απέναντί μου όταν βγαίνω από το σπίτι, η πλάτη της γυρισμένη προς το μέρος μου.

Ελάχιστος κόσμος στη μικρή αυλή του σπιτιού γύρω μας, μεθυσμένοι άγνωστοι που αποφασίζω να αγνοήσω.

Η προσοχή μου πάνω της.

Δεν θα λυγίσω. Απόψε θα πάρω επιτέλους την καρδιά μου πίσω...

Δεν μου δίνει σημασία, συνεχίζει να απομακρύνεται προς το δρόμο. Ο θυμός κινεί το βήμα μου, με φέρνει ακριβώς από πίσω της. Δάχτυλα που τυλίγονται αγριεμένα γύρω από την ευαισθησία του μπράτσου της, την τραβάω προς το μέρος μου.