Οταν ανοιγω την πορτα, τα ματια μου γουρλωνουν και το αιμα σταματει να κυλαει μεσα στις φλεβες μου.
Και, γαμωτο, μαλλον μ'εχει παρει ο υπνος πανω στον καναπε.
Επειδη εξω απ'την πορτα του σπιτιου μου στεκεται ο αναθεματισμενος Ντομινικ Πραις, ντυμενος εξ ολοκληρου με μαυρα ρουχα, με τα ακαλυπτα, γυμνασμενα, γεματα τατουαζ χερια του σταυρωμενα εναντια στο στηθος του, η γραμμωση του οποιου σκιαγραφεται ανετα μεσα απ'το λεπτο υφασμα της μπλουζας...
Γερνει πανω στον τοιχο της εισοδου, ενω ενα δερματινο μπουφαν κρεμεται απ'το αριστερο χερι του και κοιταζει αφηρημενα την οθονη του κινητου του, καθως τα μαυρα μαλλια του πεφτουν ακαταστατα μεσα στα ματια του, ενω το φρυδι του στολιζει ενα μικρο, διακριτικο σκουλαρικι που γυαλιζει στο φωτισμο των λαμπων του δρομου...
Το βλεμμα του σηκωνεται αυτοματα προς τα πανω οταν ανοιγω την πορτα, και τα μπλε ματια του καρφωνονται μεσα στα δικα μου, το ιδιο εκπληκτα και παραξενεμενα με εμενα, αλλα δεν μενουν εκει για πολυ.
Κατεβαινουν προς τα κατω, και μετα ξανα προς τα πανω, φροντιζοντας να καλυψουν καθε εκατοστο πανω στο σωμα μου...
Ξεροβηχω, νιωθοντας ετοιμη να ανατιναχτω κατω απ'το βλεμμα του.
Με ξανακοιταει στα ματια, και τα φρυδια του ειναι συνοφριωμενα σε μια συγχισμενη αλλα τοσο καυτη εκφραση.
Ανοιγει διστακτικα το στομα του για να μουρμουρισει ενα καχυποπτο «Λαθος σπιτι, υποθετω...»
Εγω απλως στεκομαι εκει, χωρις να ξερω τι να πω η να κανω επειδη οχι, δεν περιμενα τον Ντομινικ στην πορτα του σπιτιου μου μεσα στα μαυρα μεσανυχτα.
Δαγκωνω το κατω χειλος μου νευρικα, και παρατηρω τον τροπο που τα ματια του κολλανε εκει περα για λιγο.
Η εκφραση του ειναι σκοτεινη και επικινδυνη αλλα δεν μπορω να τη διαβασω καλα. Γιατι με κοιταει ετσι;
Αλλα μετα θυμαμαι πως ακριβως ειμαι ντυμενη, και τα μαγουλα μου αρχιζουν να κοκκινιζουν αμεσως.
Κανω ενα αβολο βημα προς τα πισω, λες και αν βρισκομαι μερικα εκατοστα πιο μακρια του δεν θα μπορει να με δει τοσο καλα, και παιζω με τα μακρια μανικια της μπλουζας μου, χαμογελωνας ευγενικα ενω κρυβω ενα χασμουρητο.
«Χρειαζεσαι κατι αλλο;»
Εκεινος χαμογελαει ειρωνικα. Μπορω να νιωσω την ατμοσφαιρα αναμεσα μας να ηλεκτριζεται και να με πνιγει και δεν εχω ιδεα πως να τη διαχειριστω...
