Dom's POV
Τις επόμενες ημέρες βάζω τα δυνατά μου για να την αποφύγω.
Έχω, πλέον, μάθει καλύτερα και από το ίδιο μου το όνομα το πρόγραμμά της στη σχολή και φροντίζω να εξαφανίζομαι από τα μέρη όπου συχνάζει στην πανεπιστημιούπολη.
Στο σπίτι σπάνια τη βλέπω τώρα πια. Είναι περίοδος εξετάσεων, εξάλλου, και μάλλον διαβάζει με το Λόγκαν στη βιβλιοθήκη μέχρι αργά το απόγευμα. Όταν γυρνάει, φεύγω εγώ.
Έχω καιρό να πατήσω σε εκείνο το σπίτι, βασικά. Έχω αφήσει ακόμα και τον Ρεξ στο διαμέρισμα του Σέην, μαζί με μερικά από τα ρούχα και τα βιβλία μου, για να μην χρειάζεται να πηγαίνω εκεί συχνά.
Είναι αστείο — όσο πιο κοντά ερχόμαστε σωματικά, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε ψυχικά. Όχι ότι ήμασταν ποτέ κοντά με αυτόν τον τρόπο, τα τελευταία εφτά χρόνια, τουλάχιστον...
Έχει, πλέον, χειμωνιάσει για τα καλά, συνειδητοποιώ μία συνηθισμένη μέρα, ανασαίνοντας με δυσκολία τον κρυστάλλινο, πρωινό αέρα. Η συννεφιά που απλώνεται παντού από πάνω μου δημιουργεί ένα βαρύ πέπλο γκρίζου στον ουρανό, καταπνίγει οποιοδήποτε ίχνος ηλιαχτίδας και αφήνει χώρο μονάχα για παγωμένο αέρα και απειροελάχιστες νιφάδες χιονιού, που προσγειώνονται παντού πάνω στα μαλλιά και το χοντρό μπουφάν μου.
Ίσως και να μην ήταν η καλύτερη απόφαση να καθίσουμε έξω, στα ελάχιστα υπαίθρια τραπέζια της καφετέριας της Ιατρικής, με το Σέην. Αλλά, δεν είχα άλλη επιλογή. Το μαγαζί είναι κλειστό τέτοια ώρα και το μόνο μέρος που φτιάχνει αρκετά δυνατό καφέ βρίσκεται στο κέντρο της πανεπιστημιούπολης, κοντά στη σχολή της.
Δεν μπορώ να ρισκάρω να συναντηθούμε τυχαία.
«Δεν είσαι καλά,» σχολιάζει ο Σέην μετά από μερικά λεπτά ησυχίας, με φωνή που παρασέρνεται από τον αέρα και ανάσα που αχνοφαίνεται λευκή μπροστά από τα χείλη του καθώς μιλάει.
«Είμαι τέλεια,» τον διορθώνω. Αφήνει πάνω στο ξύλινο τραπέζι μπροστά του ένα γεμάτο πακέτο με τσιγάρα και με κοιτάζει με νόημα. «Κερνάω. Νομίζω ότι σου χρειάζεται.»
«Δεν έχω κάτι,» επιμένω. Παρόλα αυτά, δεν αρνούμαι τη γενναιοδωρία του. Δέχομαι το τοξικό ξυλάκι που αφαιρεί από το πακέτο, μαζί με εκείνο που σκοπεύει να καπνίσει και ο ίδιος. Τον αφήνω να το κάψει με τον αναπτήρα του ενώ βρίσκεται ήδη στην άκρη του στόματός μου, ανάμεσα στα χείλη μου.
